67 χρόνια μετά την εκτέλεση των 120 στο Αγρίνιο

από ΖΕΙΔΩΡΟΝ

Λαός χωρίς μνήμη,είναι λαός χωρίς μέλλον!
Υπάρχουν σελίδες στη σύγχρονη ιστορία μας που και να θέλουμε δεν μπορούμε να τις ξεχάσουμε γιατί είναι βαθιά χαραγμένες στου νου και την καρδιά μας.Υπάρχουν γεγονότα που και 67 χρόνια μετά παραμένουν όχι μόνο νωπά αλλά κι επίκαιρα όσο ποτέ.

Στις 14 Απριλίου του 1944 ήταν Μεγάλη Παρασκευή και η Ελλάδα βρίσκονταν υπό κατοχή,κάτω από τη Γερμανική στρατιωτική μπότα.
Ο Ελληνικός λαός πάλευε τον εχθρό με την ελπίδα και το όραμα της απελευθέρωσης κι αυτό του έδινε φτερά σ' αντίθεση με το σήμερα που ο εχθρός είναι αόρατος και δεν φαίνεται να υπάρχει
διέξοδος από την οικονομική χιτλεροποίηση.

Ημέρα μνήμης σήμερα,14 Απριλίου 2011,για το Αγρίνιο και τους απανταχού Ελληνες.Είναι η μαύρη επέτειος της εκτέλεσης των 120 πατριωτών από τους Γερμανούς κατακτητές.Η πιο μαύρη Παρασκευή στην ιστορία της πόλης του Αγρινίου και της Ελλάδας ολόκληρης.

Οπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ίδιος ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής η εκτέλεση ήταν αντίποινα για το σαμποτάζ που είχε προηγηθεί στις 9 Απριλίου λίγο έξω από το χωριό Σταμνά σε τρένο που μετέφερε τρόφιμα και πολεμοφόδια στις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στο Αγρίνιο.
Οι Γερμανοί είχαν τεράστιες απώλειες από την πετυχημένη ενέργεια των ανταρτών του ΕΛΑΣ.

Τη νύχτα εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής στη γειτονιά της Αγίας Τριάδας δεν ακούγονταν ο πένθιμος ήχος της καμπάνας.Τα χτυπήματα των γκασμάδων π' άνοιγαν φρέσκους τάφους νυχτιάτικα κι ύστερα κοντά στο χάραμα το κροτάλισμα των όπλων τον σκέπαζαν.
Μια κρύα μέρα ξημέρωσε με 120 πατριώτες νεκρούς,θυσία στο βωμό της ελευθερίας της πατρίδας.Ο κατάμαυρος ουρανός και η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα συνέθεταν το τραγικό σκηνικό.

Είναι και το Αγρίνιο μιά από τις μαρτυρικές πόλεις της πατρίδας μας,παρ' ότι δεν είναι ευρέως γνωστό,όπως τα Καλάβρυτα,το Δίστομο,η Καισαριανή και πολλές ακόμα πόλεις και χωριά της πατρίδας μας.

Πριν ακόμα χαράξει στις φυλακές του Αγρινίου,που ήταν τότε εκατό μέτρα αριστερά της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας δίπλα στο 3ο Δημοτικό σχολείο,επικρατούσε αναστάτωση.Οι κρατούμενοι πατριώτες που μάχοταν τον κατακτητή υποψιάζονταν ότι κάτι κακό θα συμβεί.
Στις πέντε παρά τέταρτο ο επικεφαλής φρουρός φώναξε τρία ονόματα.
Ο Αβραάμ Αναστασιάδης,ο Χρήστος Σαλάκος κι ο Πάνος Σούλος έμελλε να είναι οι πρώτοι νεκροί της ημέρας!

Ηταν οι τρεις που οδηγήθηκαν στην κεντρική πλατεία Μπέλλου και κρεμάστηκαν στους φανοστάτες.Τους άφησαν εκεί όλη τη Μ.Παρασκευή και το μεσημέρι του Μ.Σαββάτου τους μετέφεραν στον ομαδικό τάφο πίσω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας.

Οι υπόλοιποι 117 ήρωες οδηγήθηκαν κατά δεκάδες απέναντι από τις φυλακές,πίσω από το ιερό της εκκλησίας κι εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού, όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο Γερμανός διοικητής, μπροστά στους φρεσκοσκαμένους λάκους.Ανάμεσα στους νεκρούς αγωνιστές ήταν κι έφηβοι, παλικαράκια, καθώς και μία γυναίκα η Κατίνα Χατζάρα.

Γρήγορα το κακό μαντάτο διαδόθηκε σ' όλη τη μικρή τότε πόλη του Αγρινίου.Η μυρωδιά του θανάτου παντού.Τ' ανοιξιάτικα λουλούδια στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών μύριζαν μπαρούτι και φρέσκο αίμα,το αίμα των αγωνιστών για την λευτεριά της πατρίδας.
Ο πόνος,ο τρόμος,η φρίκη,ο φόβος μαζί με το θρήνο και το μίσος για τους φονιάδες των παλικαριών διάχυτα στην πόλη. Οι σταγόνες της βροχής που συνέχιζε να πέφτει,ίσως να 'ταν τα δάκρυα του Θεού,ανακατεύτηκαν με τα δάκρυα των χαροκαμένων μανάδων,των αδελφών,των συζύγων,των φίλων και των συγγενών ποτίζοντας τη γη όπου σε λίγο ξεφύτρωσε η λευτεριά.

Ολες οι οικογένειες της πόλης είχαν κι από ένα δικό τους ανάμεσα στους εκτελεσθέντες ήρωες, που όλοι μαζί αδερφομένοι πολέμαγαν τους κατακτητές.

Σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση των 120 έπαιξαν και κάποιοι Ελληνες τσολιάδες, αξιωματούχοι,συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών.Παντού και πάντα υπήρχαν οι Εφιάλτες!Για αυτούς μίλησε η ιστορία και η περιφρόνηση των συμπολιτών τους.

Τιμώντας και μεις σήμερα τη θυσία των 120 πατριωτών για τη λευτεριά της πατρίδας θέλουμε να απευθυνθούμε ξανά στη Δημοτική αρχή του Αγρινίου και να της ζητήσουμε να κάνει επιτέλους το χρέος της απέναντί τους.

Αυτό το χρέος επιβάλλει να φτιαχτεί ένα επιβλητικό μνημείο πάνω στηνπλατεία των 120,που να προκαλεί δέος, να εμπνέει σεβασμό,να συμβολίζει το μέγεθος της θυσίας και να παραπέμπει στο μεγάλο αυτό ιστορικό γεγονός.Και βεβαίως δυό μεγάλες πλάκες με χαραγμένα όλα τα ονόματα των εκτελεσθέντων.
Επίσης ο χώρος να είναι προσβάσιμος μόνο για προσκύνημα κι όχι όπως γίνεται σήμερα να παίζουν μπάλα και να κάνουν ποδήλατο τα μικρά παιδιά και κάποια μεγαλύτερα να φτιάχνουν γκράφιτι (όπως φαίνεται καθαρά στη φωτογραφία) πάνω στο υποτυπώδες μνημείο.
Οσοι έχουν επισκεφτεί το σκοπευτήριο στην Καισαριανή καταλαβαίνουν τι εννοούμε.