Τη μια είμαστε οι τρομοκράτες, την άλλη τα θύματα

Γράφει ο Δημήτρης Μυταράς

Η ελεύθερη οικονομία δημιουργεί την «τρομοκρατία». Από τη μια μεριά δημιουργείται ζωή, πλούτος, ευημερία και από την άλλη, καταπίεση και φτώχεια. Ο τρόπος διαβίωσης και η απληστία δημιουργούν ανισότητες που ενισχύουν τις βίαιες αντιδράσεις. Η τρομοκρατία είναι τα «τα καμένα λάδια» μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να ελέγξει τους μηχανισμούς. Είναι, όμως, και μια ιδεολογία, η οποία δημιουργείται για πάρα πολλούς λόγους.

Η τριβή που αναπτύσσεται σ’ ένα πνιγηρό χώρο δημιουργεί ανεξέλεγκτες  αντιδράσεις, οι οποίες αναλύονται κατά περίπτωση. Έχουμε, λοιπόν, τρομοκρατία για πολιτικούς λόγους, για κοινωνικούς και οικονομικούς. Η τρομοκρατία που αναπτύσσεται για κοινωνικούς λόγους είναι προϊόν πολιτικών αντιπαραθέσεων, ανάμεσα σε υπανάπτυκτες και ανεπτυγμένες κοινωνίες ή σε κυβερνήσεις και

αντιπολιτεύσεις. Το θέμα είναι τεράστιο, και χρειάζεται ένα επιτελείο από ειδικούς για να το αναλύσει.

Οι πλέον σκληροί τρομοκράτες, είναι εκείνοι που δημιουργούν ομάδες για κοινωνικο-πολιτικούς λόγους. Ένα είδος επικίνδυνου τρομοκράτη, είναι εκείνο που κινείται με θρησκευτικό φανατισμό. Είναι εκείνος που μεταβάλλεται σε βόμβα και χωρίς δισταγμό αυτοκτονεί, παρασύροντας στο θάνατο όσο μπορεί περισσότερους. Η αμοιβή του είναι ο παράδεισος, η υστεροφημία του θρησκευτικού ήρωα. Δεν έχουν οικονομικά κίνητρα και οι ίδιοι είναι θύματα άλλων, που έχουν διαφόρων ειδών συμφέροντα.

Πολλές ομάδες τρομοκρατών είναι νεαρά άτομα έως και ανήλικοι έφηβοι. Οι μικρές ηλικίες εύκολα παρασύρονται από ιδεολογίες και από τον ενθουσιασμό και την επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο. Αυτό συχνά οδηγεί σε εγκλήματα, τα οποία έχουν τον χαρακτήρα της αυτοδικίας. Πιστεύω ότι όλοι οι έφηβοι περνάνε τη φάση της μικρής επανάστασης, την οποία και εγώ πέρασα και το σύνδρομο Τσε Γκεβάρα.  

Ο χώρος που μας περιβάλλει είναι εξίσου ένοχος με τους τρομοκράτες. Έχω την εντύπωση ότι θεωρητικά μια κοινωνία χωρίς προβλήματα, ανισότητες, απώλεια αίσθησης δικαίου, δεν πρέπει να έχει τρομοκρατία, και επειδή αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρουμε, είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει πάντοτε η τρομοκρατία.

Η ιδέα να σκοτώνεις αστυνομικούς για να εκδικηθείς το σύστημα είναι μια ανόητη πράξη, η οποία στοχοποιεί αθώους ανθρώπους χωρίς λόγο. Συγχέουν τις δυνάμεις καταστολής με τους λόγους της κοινωνικής αδικίας. Ούτως ή άλλως, η τρομοκρατία δεν ελέγχεται με την καταστολή.

Υπάρχουν και παράπλευρες τρομοκρατίες, όπως: Η τρομοκρατία των συνδικαλιστών, των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (συνήθως με πολιτικά κίνητρα που συνδέεται με την «τρομολαγνεία» του κοινού), η τρομοκρατία των γιατρών προς άγραν πελατών, η τρομοκρατία των δικηγόρων, η τρομοκρατία των εργοδοτών… και θα έλεγα ότι όλοι μας, σ’ ένα μικρό η μεγάλο ποσοστό, παίζουμε εναλλάξ το ρόλο του τρομοκράτη και του θύματος.

Τελευταία, συνελήφθησαν τρομοκράτες, όλοι τους παιδιά. Κυνηγήστε αυτούς που στέκονται πίσω τους. Έχει αποδειχτεί ιστορικά, ακόμη και στην Ελλάδα, ότι η τρομοκρατία είναι ένα φυτό και όσο κι αν το κλαδέψεις, αυτό πάντα ξαναφυτρώνει. Και εφόσον συνεχίζεις να το ποτίζεις, δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει.

http://www.aixmi.gr