Όταν έρχονται τα ζόρια, προχωρούν οι ζόρικοι

του Niko AgoΘα συμφωνήσω με τους περισσότερους ότι τα πράγματα έχουν ζορίσει πολύ. Σχεδόν για όλους. Οι εξαιρέσεις είναι οι πλούσιοι, οι (πρώην και πάντα) φτωχοί- που έτσι κι αλλιώς «τι είχαν τι έχασαν»-  και οι αναίσθητοι. Αλλά θα διαφωνήσω πως «πιο πολύ έχουν γίνει μαύρα για τους νέους». Δεν το γράφω επειδή γουστάρω να πάω κόντρα στο ρεύμα και ούτε τραβάω κάνα ζόρι να σχολιάσουν από κάτω μερικοί αναγνώστες βρίζοντάς με. Το γράφω διότι το πιστεύω απόλυτα. Θα προσπαθήσω, στο μέτρο του δυνατού, να το τεκμηριώσω.

Όταν στις αρχές του ’90, οι χώρες του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού παρέδιδαν «όπλα και πνεύμα» και παραδίδονταν στα… «ξένα χέρια του καπιταλισμού», οι πολίτες τους βρισκόντουσαν όπως οι σημερινοί Έλληνες, σε ένα σταυροδρόμι. Με μια τεράστια, όμως, διαφορά. Δεν είχαν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν ελεύθερα! Μεγάλη υπόθεση αυτή η ελευθερία. Δεν μπορούσαν να πάνε να δουλέψουν έξω, παρά παίρνοντας το μεγάλο ρίσκο που για πολλούς από αυτούς, για δεκάδες χιλιάδες λένε οι αριθμοί, κατέληξε να το πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή. Νωπές οι εικόνες που έχω με τους εκατοντάδες Αλβανούς που χάθηκαν στα βάθη της Αδριατικής στο δρόμο προς την Ιταλία και πολλοί περισσότεροι εκείνοι που άφησαν τα κόκκαλα στα σκληροτράχηλα όροι της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Χωρίς να υπολογιστούν οι κακοποιημένοι από τους φαντάρους στα σύνορα στις αρχές τις δεκαετίας. Και αυτός ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος αλλά όχι της παρούσης.
Κι όμως, έφυγαν μετανάστες για να καλυτερέψουν τις ζωές τους, αφού αναμετρήθηκαν πρώτα με το σύστημα. Πήγαν όπου μπόρεσαν και δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια να κατηγορήσουν από τις… ασφυκτικά γεμάτες καφετέριες «το σύστημα που κατέρρεε». Φεύγοντας έδωσαν και οι ίδιοι μια μικρή κλωτσιά στο σύστημα για να πέσει εντελώς χάμω. Ως γνωστόν το σύστημα, το κάθε σύστημα από ανθρώπους φτιάχνεται και θέλει ανθρώπους να εφαρμοστεί. Όπως και από ανθρώπους πέφτει.
Ακούγοντας τις ειδήσεις, την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές, έμαθα ότι μόνο τον μήνα Σεπτέμβρη, περίπου 14.000 Έλληνες, οι περισσότεροι κάτω των τριάντα ετών, έχουν κάνει αιτήσεις για εργασία στο εξωτερικό. Αλλά μπορούν να το κάνουν.  Μπορούν να ψάξουν εργασία και τίποτα δεν τους το απαγορεύει. Εκτός του φόβου. Ακούω αρκετούς να λένε «μας αναγκάζουν να φύγουμε από την πατρίδα μας και να γινόμαστε μετανάστες».  Ανάμεσα σε αυτούς και σκληροπυρηνικοί «πατριώτες» αλλά και προοδευτικοί νέοι. Για τους πρώτους η απάντηση μού είναι: τουλάχιστον τώρα ελπίζω να καταλάβετε ότι οι μετανάστες δεν έχουν έρθει στην Ελλάδα για… τουρισμό αλλά κάποιοι «τους ανάγκασαν να φύγουν από την πατρίδα τους» και στους προοδευτικούς, οι οποίοι απλώς φοβούνται το άγνωστο, η απάντηση είναι : Είστε τυχεροί! Τυχεροί που μπορείτε να φύγετε χωρίς καμιά δυσκολία σε άλλα κράτη της ΕΕ, «μια ανάσα» από την Ελλάδα, με τα πτυχία σας να αναγνωρίζονται πολύ ευκολότερα από το δικό μου στο… ΔΙΚΑΤΣΑ. Οι νέοι, που δεν είναι οι πατεράδες τους, μπορούν να αφήσουν στην άκρη «τη μαμά» τους και όπως το λένε και οι ίδιοι, να «τη κάνουν για αλλού». Όχι, δεν το λέω για «να τους πιάσουν τη θέση οι ξένοι», όπως πιθανόν θα βρεθεί κάποιος να με κατηγορήσει ότι επιθυμώ. Εξάλλου, οι ξένοι μας εγκαταλείπουν. Προσεχώς στοιχεία...
*Ο Niko Ago είναι δημοσιογράφος.