Η βούληση του Artsakh-Μια κηλίδα κόκκινη στον χάρτη-Ουτοπία και Artsakh-Τα φρούρια του Artsakh

Ν. Λυγερός

Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου

Η βούληση του Artsakh
δεν είν’ ένας ευσεβής πόθος
μα μία ριζωμένη πραγματικότητα
βαθιά μέσα στα βουνά
που διαλαλεί υψιτενώς και ρωμαλέα
κατά των αδίκων και των εχθρών
πως κανείς Αρμένιος
δεν θα εγκαταλείψει τη γη τούτη
στον τουρκικό εξαναγκασμό
διότι το πνεύμα αυτής της περιοχής
δεν είν’ άλλο από κείνο της αρμενικότητας.

Μια κηλίδα κόκκινη στον χάρτη

Για ορισμένους το Artsakh
δεν είναι παρά μία απλή
κηλίδα πάνω στον χάρτη
προπαντός όταν εξετάζουν

τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή,
για μας ωστόσο
είναι ο σπόρος του ροδιού
ο οποίος δίνει ένα νόημα στο χαρτί
που δίχως εκείνον δεν θά ’ταν
παρά μια κάρτα ενός παιγνιδιού καζίνου.

Ουτοπία και Artsakh

«When the Self – Defense Forces of Karabakh liberated Shushi, military experts simply did not believe it: taking Shushi simply was not deemed possible.»



«Όταν οι Δυνάμεις Αυτο-Άμυνας του Καραμπάχ ελευθέρωσαν το Shushi, στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες απλώς δεν το πίστευαν: να καταλάβεις το Shushi απλώς δεν εθεωρείτο δυνατόν.»



Η κατάληψη του Shushi έμοιαζε αδύνατη.
Ήτανε μία ουτοπία για τους ειδικούς.
Κι ωστόσο για τους ανθρώπους μας
η πραγματικότητα τούτη ήτανε απτή.
Είναι το ίδιο με τη σύγκρουση,
η ομάδα του Minsk την κοιτάζει
ως εάν ήτανε ανεξήγητη
και μετά μια μέρα θα ανακαλύψει
πως η ουτοπία είχε πραγματοποιηθεί
από μια χούφτα ανθρώπων
ικανή να υπερνικήσει το ύψιστο
για να τσακίσει την πύλη. 

Τα φρούρια του Artsakh

Μέσα στην κόκκινη έρημο
ήταν αδιανόητο
ν’ αντισταθεί κανείς στις εισβολές
ωστόσο, μέσα στον μαύρο κήπο
τα φρούρια του Artsakh
είχαν σχεδιασθεί γι’ αυτό
ως εάν η ουτοπία υπήρχε
μέσα στη σκέψη των ηρώων
που δεν είχανε ποτέ πάψει
ν’ αγωνίζονται σε μάχες
πάντοτε άνισες και σκληρές
μα πάντοτε για νά ’ναι ελεύθεροι.