Τα κόμματα και η αναδιάταξη του συστήματος

Του Σταύρου Τασίοπουλου

Σίγουρα οι εκλογές του 2009 στην Ελλάδα ήταν οι τελευταίες με το κομματικό σύστημα στην μορφή που το είχαμε συνηθίσει από το 1974 και έπειτα. Ο μετασχηματισμός  των κομμάτων και των μηχανισμών τους, οδηγεί σιγά σιγά σε νέες μορφές κομμάτων και σε νέα κόμματα (ακόμα και αν αυτά εν πολλοίς γίνονται  με παλαιά υλικά). Η ενίσχυση της θεαματικής - εμπορευματικής αποτύπωσης της ατομικής και της κοινωνικής ζωής όπου κάθε πτυχή της μοιάζει να είναι και

προς πώληση και φαντασιακό οδήγησε σε μια κοινωνία όπου χρόνια τώρα το πρόβλημα μοιάζει να είναι στην μοιρασιά και όχι στην διαφωνία επί της αρχής. Δηλαδή στόχος είναι οι κοινωνίες δυτικού τύπου σε κάθε επίπεδο και η διαφωνία έγκειται στο επίπεδο πλούτου που διαχέεται από τα ανώτερα προς τα κατώτερα στρώματα και όχι η αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου. Ακολούθως τα απαραίτητα, για την νομιμοποίηση αυτής της διαδικασίας, πολιτικά κόμματα μοιάζουν πλέον να μην μπορούν να λειτουργήσουν όπως πριν και κυρίως να χάνουν την νομιμοποιητική για το πολίτευμα και περισσότερο για την οικονομία λειτουργία τους.  Οι αιτίες αυτής της αλλαγής πολλές, αλλά μπορεί να λεχθεί ότι συνοπτικά βασίζονται σε 4  άξονες :

α) απώλεια ιδεολογικών χαρακτηριστικών – αυτό έγινε κυρίως  λόγω του γεγονότος της ευρείας αποδοχής στην ισχυρή πλειοψηφία του ιδεολογικού φάσματος της  ειρηνικής κοινοβουλευτικής διαδικασίας και των εκλογών για την κατάληψη εξουσίας και τη διαχείρισή της – οι βίαιες εξεγερσιακές καταστάσεις όπως ο Δεκέμβριος του 2008 καθώς και με αφορμή πορείες και απεργίες δεν μπορούν να νοηθούν ως άρνηση μιας και ευκαιριακά και με έντονο το εκτονωτικό στοιχείο πραγματοποιούνται, ένα δεύτερο και ίσως πιο άμεσο αίτιο είναι η ευρεία αποδοχή και πλήρης ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό και κοινοβουλευτικό μοντέλο και περισσότερο με την αρνητική χροιά αυτής μέσω της διαφθοράς χάριν των οικονομικών συμφερόντων (μεγαλοαστικών εγχώριων αλλά και διεθνών), όπου σε κάθε κόμμα που μπορεί να εξασφαλίζει είσοδο στη Βουλή δύναται να υφίσταται και μια διαπλοκή μεθοδευόμενη από ποικίλα επιχειρηματικά-τραπεζικά συμφέροντα

β)μείωση πραγματικής πολιτικής  και κανονιστικής ισχύος του ελληνικού κράτους και αυτομάτως των διαχειριστών του (κυβερνήσεις-πολιτικά κόμματα).  Από την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ και στην ΕΕ ύστερα, δημιουργήθηκε μια διαδικασία παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας σε όλα τα πεδία της κρατικής εξουσίας χάριν της ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κυρίως δε λόγω της αρχής της υπεροχής του κοινοτικού δικαίου έναντι του δικαίου των κρατών- μελών της ΕΕ,  τα ευρωπαϊκά χρήματα ( πακέτα Ντελόρ, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, ΕΣΠΑ κλπ) που εξομάλυναν την πολιτική ανυπακοή της αντιδραστικής σε εφαρμογή κανόνων και αποφάσεων Ελλάδας, επέκταση αυτού του παράγοντα η συνθήκη της ζώνης της ΟΝΕ και του ευρώ ως κοινού νομίσματος με την εκχώρηση πολλών αρμοδιοτήτων στην ΕΚΤ, και τρίτον η αντίληψη της υπακοής στην ΕΕ λόγω της ζητούμενης από αυτήν στήριξης (ουσιαστικής, σε διεθνείς οργανισμούς κλπ) στα εθνικά θέματα και στις κατά καιρούς διενέξεις με την γείτονα Τουρκία.

γ) συστημική διαφθορά - απονοηματοδότηση  της πολιτικής ως μέσον λειτουργίας της κοινωνίας γεγονός που οδήγησε και οδηγεί στον ξεπεσμό των θεσμών κρατικών - οικονομικών - κοινωνικών με την ταυτόχρονη ενίσχυση του ελλείμματος δικαιοσύνης και αλληλεγγύης. Η  διαφθορά των κρατικών και δημοσίων λειτουργών άμεσα συσχετιζόμενων με κομματικούς μηχανισμούς για την εξασφάλιση εργασίας σε δημόσιους φορείς σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και κάθε είδους οφέλους προς ιδιώτες και επιχειρηματικά συμφέροντα εις βάρος του δημόσιου πλούτου και των νομοταγών πολιτών, είναι όλη αυτή μια εικόνα μιας κατάστασης λίγο πολύ γνωστής σε όλους όπου τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι δυστυχώς αναλογικά όλα συμμέτοχα. Όλος αυτός ο μαρασμός της διαφθοράς με την παράλληλη αδυναμία ή άρνηση εξεύρεσης ουσιαστικών λύσεων από τους πολιτικούς μέσω των δημοκρατικών θεσμών του πολιτεύματος και την ακόμα περισσότερο καταστρατήγησή τους οδήγησε αργά και σταθερά στην απώλεια νοήματος της πολιτικής. Καθοδηγούμενη σε μεγάλο βαθμό αυτή από την ''4η εξουσία'' ελεγχόμενη από γνωστούς επιχειρηματικούς κύκλους που επιδιώκουν την εξάλειψη του θετικού νοήματος της πολιτικής και την ύπαρξη μιας ξεπεσμένης, αντιπαθούς από το λαό και σε ομηρία από αυτούς πολιτική

δ) Μνημόνιο - χρεωκοπία μπροστά στο ενδεχόμενο μιας χρεωκοπίας, δηλαδή μιας παρέκκλισης από τον στόχο που είναι οι δυτικές κοινωνίες, αρκετά κόμματα και πολιτικοί συνεχίζουν να δείχνουν ότι δεν τα ενδιαφέρει το επίπεδο που βρίσκεται η χώρα και ο λαός αρκεί αυτοί να είναι οι εντόπιοι διαχειριστές. Η κακή διαχείριση της εξουσίας και η οικονομική διαφθορά σε συνδυασμό με μια παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος έφεραν ένα αποτέλεσμα παρέκκλισης από το πλαίσιο μιας όσο το δυνατόν πιο υγιούς οικονομίας του φιλελεύθερου και χρηματιστηριακού καπιταλισμού εντός μιας κοινής νομισματικής ένωσης. Το κράτος-κόμματα διαχειριζόμενο το δημόσιο πλούτο κατάφερε με μια λαθεμένη και ίσως μεθοδευμένη διαχείριση να εκτοξεύσει τον δανεισμό της χώρας.  Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας η πτώση επιπέδου όπου σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο των αγορών και όχι των κοινωνιών , αυτό σημαίνει βάρη της κοινωνίας προς χάριν των δανειστών. Αυτό μεταφράστηκε στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ και στα απαραίτητα για τους δανειστές διαρθρωτικά μέτρα. Σε πολιτικό - κομματικό επίπεδο αυτή η κατάσταση αποδεικνύει την αποτυχία των κομμάτων εξουσίας, αλλά και των υπολοίπων να εφαρμόσουν τα όσα το Σύνταγμα ορίζει ως καθήκον τους προς όφελος του λαού. Το Μνημόνιο ήρθε ως μια ταφόπλακα να σκεπάσει τον λάκκο που οι προηγούμενοι 3 άξονες είχαν ανοίξει για το κομματικό σύστημα και για να επανακαθορίσει τοποθετήσεις κομμάτων και πολιτευτών.                                                                                                                                                                        Με δεδομένους αυτούς τους 4 άξονες και την αντίληψη πως στην Ελλάδα λειτουργεί από το 1974 και έπειτα ένα καλά δομημένο πλέγμα συμφερόντων  που ξεκινά από τον εξωγενή παράγοντα ( έλεγχος και υπακοή σε ΕΕ και σε ΗΠΑ - διαχρονική επιρροή, το wikileaks το καταμαρτυρεί) και τελειώνει στο εγχώριο σύστημα ΜΜΕ – ΚΟΜΜΑΤΑ(κυρίως κόμματα εξουσίας) - ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, όπου πρώτα τίθεται το κέρδος των ανώτερων κύκλων και μετά ο πολίτης – υπήκοος. Σε αντίθεση με τα όσα προτάσσει το Σύνταγμα, το κράτος (εκφραζόμενο από τους κυβερνώντες – ιδίως από το Μνημόνιο του 2010) τασσόμενο υπό της οικονομίας καταστρατηγεί τα ατομικά δικαιώματα καθώς και την λειτουργία του πολιτεύματος όπως αυτά εκφράζονται στις αντίστοιχες συνταγματικές διατάξεις με την μέθοδο της παράλειψης εφαρμογής τους και ακόμη περισσότερο παρουσιάζοντάς τα υπό το πρίσμα των επικυρίαρχων της πολιτικής και οικονομικής ζωής. προκύπτει το συμπέρασμα ότι : αυτό το κομματικό σύστημα και δεν μπορεί να αποδώσει όπως απέδιδε και κυρίως παράγιναν γνωστές οι μέθοδοι και οι σκοποί του στην κοινωνία, που μοιάζει να μην τα ανέχεται και να θέλει μια αλλαγή έστω στο περιτύλιγμα.                                                                                                                                                                        Αναγκαζόμενο λοιπόν το κομματικό σύστημα προς αλλαγή και εντός του γνωστού πλαισίου, αναδιατάσσεται με σκοπό την διατήρηση αυτής της σταθερής ρευστότητας κρίσεων με το όφελος να διατηρείται στους άνωθεν τραπεζικούς και επιχειρηματικούς, κύκλους και την συμπίεση προς τα κάτω όλων των υπολοίπων τάξεων και κοινωνικών ομάδων.                                                                                                                 Κατέχοντας λοιπόν δύο υπερόπλα: α) την κυριαρχία της δημιουργίας και κατεύθυνσης των συνειδήσεων για την προώθηση της ’’ορθολογικότητας’’ της νεοφιλελεύθερης οικονομίας ενός τζογαδόρικου καπιταλισμού μέσω των ΜΜΕ  και β) επιλέγοντας τους κατάλληλους κομματικούς εκφραστές που παρά την όποια πολιτική ρητορεία τους στόχο έχουν να διαχειριστούν και να εξομαλύνουν την κοινωνική αγανάκτηση αντί να την ενισχύσουν προς όφελος της χώρας και του λαού.                                                        Βέβαια πρέπει να σημειωθεί  ότι σε αυτή την διαδικασία, μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργίας του κομματικού – πολιτικού συστήματος υφίσταται και ένας αστάθμητος παράγοντας. Υπάρχουν οι πολιτικοί εκείνοι  και τα κόμματα εκείνα –( σε αυτά ανήκει με την δράση και την παρουσία και το ήθος του προέδρου Γιάννη Δημαρά και το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών), που προσπαθούν όσο αυτό είναι δυνατό άλλοτε με ισχυρές άλλοτε με πιο μικρής έντασης κινήσεις να δυσκολέψουν την ’’εύρυθμη’’ λειτουργία και εφαρμογή του σχεδίου. Το σχέδιο δεν είναι κάποια συνωμοσιολογική θεωρία, αλλά η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ και κατ΄ επέκταση της υπερεθνικής αντίστοιχης ελίτ, της οποίας μέρος αποτελεί και η ελληνική.Davos, Trilateral Commision, Goldman Sachs είναι μερικά από τα ονόματα που εξυπηρετούνται και χάριν των οποίων καταλήγουν οι θυσίες του ελληνικού λαού.                            Έτσι, οι επόμενες εκλογές όποτε κι αν αυτές γίνουν διαθέτουν έναν πλουραλισμό  πολιτικών προϊόντων και όχι πολιτικής από κομματικούς φορείς που διεκδικούν να καλύψουν όλο το φάσμα της κοινωνίας, ώστε να διατηρηθεί η ως άνω κατάσταση, χωριζόμενοι μάλλον σε δύο πόλους ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ. Σε αυτό τον αναγκαίο μετασχηματισμό και με τις δημοσκοπήσεις να διαμορφώνουν το τοπίο οι ψηφοφόροι αλλά και οι πολιτικοί που σέβονται την ψήφο και το λόγο τους θα πρέπει να κινηθούν με γνώμονα την λογική και το Σύνταγμα και σε ένα ήδη στημένο σκηνικό να ενισχύσουν τους αστάθμητους παράγοντες. Σε μία κατεύθυνση που από τη μιζέρια της καθημερινότητας, να οδηγήσει στην απόλαυση της ζωής από όλους. Ο κομματικός χάρτης λοιπόν βρίσκεται σε διαδικασία ανακαίνισης και όσο αυτό διαρκεί, η μελέτη των αιτιών αυτής μόνον χρήσιμη μπορεί να είναι όχι για τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά και για την κοινωνία του σήμερα.

Τασιόπουλος Σταύρος,  Υπεύθυνος Νεολαίας Παν. Άρμα Πολιτών, ασκούμενος δικηγόρος – μεταπτ. φοιτητής Δημοσίου Δικαίου & Πολ. Επιστήμης