Ανώμαλη προσγείωση

 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΗΝ…πάθαμε. Ομαδικά, εθνικά, συνολικά. Αφημένοι στο κυνήγι της ευτυχίας, την  αναζητήσαμε στην ύλη και στην καλοπέραση. Όπως τη νιώθαμε οι πολλοί της ευμάρειας, περιφρονώντας τους ολίγους του πνεύματος. Και, βέβαια, η λύσσα για καλοπέραση συνορεύει με την περιφρόνηση του διπλανού, αγκαλιάζει την πλεονεξία και αγγίζει την απάτη.

ΔΕΝ θα συνεχίσουμε…φιλοσοφώντας. Ούτε είναι πολιτική η πρόθεσή μας, για να δικαιολογήσουμε  είτε να απορρίψουμε  την γνωστή ρήση του  κ. Πάγκαλου. Απλές σκέψεις καταθέτουμε,

στεγνές από σκοπιμότητα και χωρίς επίχρισμα κομματικό που φτιασιδώνει κι άλλοτε μουντζουρώνει.

ΔΕΝ το πήραμε, λοιπόν, χαμπάρι  πως ζούμε με δανεικά  και ξεσαλώσαμε. Δεν  μας ενημέρωσαν, για  τους δικούς τους λόγους, οι πολιτικοί και κάναμε την κορόιδα. Πάμε πίσω (όχι, βέβαια, στην μετεμφυλιακή Ελλάδα της πείνας) και βλέπουμε τον έλληνα της φτώχιας, συνετό και μετρημένο. Να μετράει τα λόγια και τις μπουκιές του και να ονειρεύεται. Και ήρθε η αλλαγή σχεδόν σαν έκρηξη που κάλυψε τις ανάγκες και τη φαντασία του. Ήρθε η ώρα και (π.χ.) παρατάει το χωράφι η αγρότισσα που ξύπναγε μεσάνυχτα για τα καπνά και σπεύδει στο “Μπόντι λάιν», κλείνει ραντεβού με την κομμώτρια και αλλάζει μοντελάκια. Και, βέβαια, το δικαιούτο έναντι μιας άλλης (της πλουτοκρατίας που θα’ λεγε και το ΚΚΕ) που ποτέ της δεν δούλεψε, ωστόσο, η «επανάσταση» έχει το τίμημα και, τελικά, τα θύματά της.

ΤΙ  άλλο απόλαυσε ο μέσος  έλληνας με νοοτροπία  νεόπλουτου που όλα τα δικαιούται εύκολα και σύντομα, πεσμένος με τα μούτρα στα δικά του και με τα νώτα του στα σοσιαλιστικά; Καμιά δεκαριά ζευγάρια παπούτσια και τριανταριά πουκάμισα, 2-3 συσκευές τηλεόρασης στο σπίτι και δεύτερο αυτοκίνητο, απόθεμα για λάδωμα των λαδωμένων και κάτιτις για τα…μπουζούκια.

ΣΤΟΝ  κόσμο της αφθονίας και της (α)χορτασιάς, ξεχάσαμε το παρελθόν της στέρησης, με τα δεδομένα, τις  συνήθειες και  την ψυχολογία  του συμβιβασμένου. Νιώσαμε την έκρηξη, την απολαύσαμε, ωστόσο, με τη λάμψη της  δεν είδαμε τον καπιταλισμό που ενέδρευε και την κλεψύδρα που τελειώνει. Μας τα’ δωσε απλόχερα ο καπιταλισμός κι ήρθε η ώρα να μας τα πάρει πίσω. Σε πλημμυρίδα η ζωή μας, που τώρα νιώθει τη μελαγχολία της άμπωτης. Με την ελληνική μοναδικότητα στην υπερβολή και την αταξία, που δυσχεραίνει την προσγείωση. Ανώμαλη, απρόσμενη και επικίνδυνη, πλην αναγκαστική και αναγκαία. Αυτά, όταν ξοδεύεις περισσότερα εκείνων που παράγεις ατομικά, συνολικά, εθνικά.