Ομιλία Ευ. Βενιζέλου στη συζήτηση επί του σ/ν του Υπουργείου Οικονομικών

Ομιλία του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου στη συζήτηση επί του σ/ν του Υπουργείου Οικονομικών

"Ρυθμίσεις συνταξιοδοτικού περιεχομένου και άλλες επείγουσες ρυθμίσεις εφαρμογής του Μνημονίου (ν. 4046/12)"

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, νιώθω την υποχρέωση να ευχαριστήσω θερμά τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, τον κ. Αντώνη Σαμαρά για την τόσο σθεναρή και ενθουσιώδη υποστήριξη του βασικού έργου της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία στη συνέχεια παρέδωσε τη σκυτάλη στη σημερινή Κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, στην οποία μετέχει και το κόμμα του, η Νέα Δημοκρατία. Με εξέπληξε, οφείλω να πω, η τόσο θερμή και σθεναρή αποδοχή και υπεράσπιση του έργου μας, γιατί όλα αυτά στα οποία αναφέρθηκε ο κ. Σαμαράς δεν είναι τίποτα άλλο από το περιεχόμενο της απόφασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Οκτωβρίου του 2011.

Όλα αυτά που σήμερα παρουσίασε ως πολύ σημαντικά επιτεύγματα, ως τομές στην πορεία της χώρας ο κ. Σαμαράς δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα της σκληρής, λεπτής και επικίνδυνης διαπραγμάτευσης την οποία ολοκληρώσαμε μαζί με τον Πρωθυπουργό τα ξημερώματα της 26ης Φεβρουαρίου φέρνοντας στην πατρίδα μας τις συμφωνίες για το νέο πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας και για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους, το PSI.

Πράγματι, εάν δεν είχαν γίνει αυτά που έγιναν τον Οκτώβριο και το Φεβρουάριο με συγκεκριμένη στρατηγική, με συγκεκριμένους χειρισμούς από συγκεκριμένους ανθρώπους, εάν δεν είχαμε αναλάβει κινδύνους, εάν δεν είχαμε φέρει σε πέρας αυτήν την πραγματικά εθνική αποστολή, η χώρα δεν θα ήταν στη σημερινή της κατάσταση. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί που θα βρισκόμασταν σήμερα χωρίς την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου και χωρίς τις ιστορικές συμφωνίες της 21^ης Φεβρουαρίου.

Λέει ο κ. Σαμαράς: «Το νέο πρόγραμμα διαφέρει από το πρώτο». Πράγματι διαφέρει και διαφέρει ριζικά, γιατί το νέο πρόγραμμα:

§  Προβλέπει αναδιάρθρωση του χρέους, μείωση του χρέους, του βάρους που κουβαλάνε οι Έλληνες πολίτες κατά 110 δισεκατομμύρια ευρώ, κατά 50 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ.

§  Προβλέπει δραστική μείωση του μέσου επιτοκίου για τα επόμενα 30 χρόνια. Άρα μείωση του ετήσιου δημοσιονομικού κόστους εξυπηρέτησης του χρέους.

§  Προβλέπει επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και άρα όλου του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας.

§  Προβλέπει τελείως διαφορετική μέση διάρκεια του χρέους, η οποία ξεπερνά το 2042.

§  Και κυρίως προβλέπει τη ρητή και κατηγορηματική δέσμευση των εταίρων μας πως θα στηρίξουν την Ελλάδα για όσο χρόνο χρειαστεί και με όσα μέσα χρειαστεί όχι μόνο μέχρι το τέλος του προγράμματος μέχρι το 2015, αλλά έως ότου η χώρα επανέλθει στις αγορές, δηλαδή επανέλθει σε φυσιολογική δημοσιονομική κατάσταση.

Αυτά τα πέντε στοιχεία όμως που είναι το κεκτημένο του Οκτωβρίου του 2011 και του Φεβρουαρίου του 2012 δεν προέκυψαν από τη Θεία έμπνευση, από την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, δεν προέκυψαν αυτόματα, δεν ήταν κάτι το δεδομένο, το απλό ή το ανώδυνο, ήταν αποτέλεσμα αποφάσεων, πρωτοβουλιών, συγκρούσεων, κάποιοι ανέλαβαν την ευθύνη και κάποιοι αναγκάστηκαν να συμπράξουν εν μέσω μιας αμφιθυμίας η οποία τους ακολουθεί μέχρι σήμερα. Και βασικός εκπρόσωπος αυτής της αμφιθυμίας είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Σαμαράς. Ο κ. Σαμαράς έκανε σήμερα τις εξής δύο διαρθρωτικές αλλαγές στην στρατηγική του:

§  Πρώτον, υιοθέτησε, άρα επικροτεί και αποδέχεται την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

§  Και δεύτερον, με βάση την πολιτική του ΠΑΣΟΚ στρέφεται επιτέλους προς την παραδοσιακή Αριστερά με την οποία συνέπλεε στη μυωπική κριτική του κατά του μνημονίου και κατά του προγράμματος διάσωσης της χώρας, προκειμένου τώρα να εμφανιστεί ως ο εκπρόσωπος μιας φιλοευρωπαϊκής; Στρατηγικής, μιας στρατηγικής προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Δεν πείθει όμως πρέπει να σας πω ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Και το βασικό πρόβλημα που έχουμε ως χώρα, η βαθύτερη αιτία για την οποία οι εταίροι  μας είναι δύσπιστοι και ζητούν προαπαιτούμενες ενέργειες και νέες προαπαιτούμενες ενέργειες και δεσμεύσεις και ξανά δεσμεύσεις είναι γιατί δεν έχουν εμπιστοσύνη σε αυτά που λέει ακριβώς ο κ. Σαμαράς και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν πείθονται ότι μπορεί αυτή η συνεχής παλινωδία, η αμφιθυμία, η αβεβαιότητα, η απροσδιοριστία, η συνεχής αλλαγή στρατηγικών γραμμών και επιλογών να διασφαλίσει το μέλλον της χώρας. Θέλουν να ξέρουν ότι η Ελλάδα έχει μία εθνική στρατηγική, έχει μια στέρεη πορεία, ότι ξέρει η πολιτική της ηγεσία πώς να διευθύνει τη χώρα, ποια είναι η μόνο οδός εξόδου.

Ο κ. Σαμαράς αναφέρεται στους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά πρέπει να ξέρει ποια είναι η άποψη που έχουν γι’ αυτόν και για τη στάση του οι Ευρωπαίοι εταίροι. Αναφέρεται στην αντίδραση για το δημοψήφισμα και στις Κάννες, αλλά πρέπει να ξέρει πώς αντιμετωπίζουν και πώς αντιμετώπισαν και εκεί τη δική του στάση.

Άρα, λοιπόν, ας συνεννοηθούμε επιτέλους στην αίθουσα αυτή. Χρειάζεται να λέμε  την αλήθεια και όλη την αλήθεια, να είμαστε ειλικρινείς ως διάθεση και να κοιτάζουμε το λαό στα μάτια λέγοντάς του που βρισκόμασταν, που είμαστε σήμερα και που μπορούμε να πάμε.

Ο κ. Σαμαράς έχει πει σε προηγούμενη ομιλία του από εδώ απ’ αυτό το βήμα ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση τέσσερα χρόνια πράγματι, βαθιά, σωρευτική ύφεση, μου μειώνει τα εισοδήματα, που μειώνει το επίπεδο ζωής, που μειώνει τις κατακτήσεις και τα κεκτημένα δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Ας μετρήσουμε λίγο τις ημερομηνίες: Η ύφεση έχει αρχίσει από το 2008. Το 2008 κυβερνούσε μια συγκεκριμένη κυβέρνηση μέλος της οποίας ήταν ο κ. Σαμαράς. Και το ίδιο συνεχίστηκε μέχρι τον Οκτώβριο του 2009. Εάν υπήρχε στοιχειώδης διορατικότητα, αν δεν υπήρχε μυωπική θεώρηση των πραγμάτων, εάν υπήρχε στοιχειώδης αίσθηση ευθύνης με λίγες κινήσεις το 2008, έστω το 2009, η χώρα θα μπορούσε να αποφύγει την διακεκαυμένη ζώνη στην οποία αναγκαστήκαμε να μπούμε από το 2010 και μετά.

Το 2008, όμως, επικρατούσε στους κόλπους της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας της οποίας επίλεκτο μέλος είναι ο σημερινός αρχηγός της, η αντίληψη πώς η Ελλάδα είναι όαση. Πώς δεν πρόκειται η Ελλάδα να θιγεί από την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση. Πώς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, ούτε δημοσιονομικά, ούτε χρηματοοικονομικά.

Εάν είχαν ληφθεί τότε στοιχειώδη μέτρα, θα είχαμε θεραπεύσει, ή έστω θα είχαμε συγκρατήσει, τα πολλαπλά διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας. Δεν θα είχαμε το 2009 δημοσιονομικό έλλειμμα 15,7% του ΑΕΠ. Δεν θα είχαμε ένα εκτροχιασμένο δημόσιο χρέος που οδηγεί φυσικά σε αδυναμία δανεισμού, γιατί οι αγορές βλέπουν τι γίνεται. Βλέπουν εάν το χρέος είναι βιώσιμο και εξυπηρετήσιμο. Και δεν θα είχαμε ένα έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που δείχνει αδυναμία, έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ανεπάρκεια της πραγματικής οικονομίας, που να φθάνει τις 14 μονάδες, το 14% του ΑΕΠ, το 15% του ΑΕΠ έφθασε το έλλειμμα του ισοζυγίου το 2007 που είχε χαρακτηριστεί από τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έτος ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης.

Όμως, γιατί πρέπει να κοιτάζουμε συνεχώς προς τα πίσω; Γιατί πρέπει να κυριαρχεί στην αίθουσα αυτή ένας λόγος ιστορικός και μια προσπάθεια κατανομής και ανακατανομής των ευθυνών πάντα μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, όπως είχε επικρατήσει χαρακτηριστικά να λέγεται, μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας;

Θεωρεί η Νέα Δημοκρατία ότι ο πυροσβέστης, έστω ένας πυροσβέστης που έχει κάνει λάθη, που έχει καθυστερήσει, που είχε δισταγμούς στην αρχή, που νόμιζε ότι μπορεί με μικρότερα μέσα, ή με μικρότερες καταστροφές να διασώσει το αντικείμενό του, τη χώρα φταίει για τη φωτιά; Και ο εμπρηστής δεν έχει καμία ευθύνη; Έστω αυτός που δεν φύλαξε το μέρος σωστά και η φωτιά φούντωσε δεν έχει καμία ευθύνη; Και έχουν ευθύνη αυτά που ανέλαβαν εξ αντικειμένου να διαχειριστούν την κρίση και να επινοήσουν όλα εκείνα τα μέσα τα οποία πρέπει να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση;

Είμαι ο πρώτος, κυρίες και κύριοι βουλευτές, που έχει μιλήσει για αδυναμίες μας, για υστερήσεις μας, για αντιφάσεις μας. Ναι, βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ μετέχει στη διαχρονική ιστορική ευθύνη του πολιτικού συστήματος για το κατάντημα της χώρας. Ναι, τα δυόμιση τελευταία χρόνια δεν ήταν ανώδυνα, ή ανέφελα, υπήρξαν λάθη.

Όμως, αυτό απέχει πολύ, μα πάρα πολύ από του σημείου σε δυόμιση μόλις χρόνια να έρχονται αυτοί που χειρίστηκαν την πιο νωπή, την πιο κρίσιμη φάση της εθνικής κρίσης από το 2004 έως το 2009  και να ζητούν να διασώσουν τη χώρα και να αναλάβουν τις τύχες της κοιτώντας προς το μέλλον, όντας δήθεν απαλλαγμένοι από κάθε ιστορική ευθύνη. Δεν γίνονται έτσι οι ανανεώσεις των κομμάτων του πολιτικού λόγου, των πολιτικών στρατηγικών και των προσώπων. Θέλει πολύ βαθύτερες και πολύ πιο αξιόπιστες διεργασίες κ. συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας και κ. Πρόεδρε της Νέας Δημοκρατίας.

Κρατώ λοιπόν απ’ αυτά που είπε ο κ. Σαμαράς σήμερα την ουσία. Και η ουσία είναι πως δεν μπορεί πλέον να πει τίποτα άλλο, από αυτά που έχει πει το ΠΑΣΟΚ από αυτά που έχουμε κάνει ως κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ως κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου, από αυτά που συνιστούν την πλατφόρμα πάνω στην οποία κινείται η χώρα, από την εθνική στρατηγική που έχει διαμορφωθεί.

Και ας κρατήσει την όρεξή του γιατί βλέπω ότι αυτό που τον ενδιαφέρει τελικά, δεν είναι το πώς κυβερνιέται η χώρα, το προς τα πού κυβερνιέται η χώρα, πώς θα απαντήσουμε στην αγωνία του πολίτη, πώς θα αποκαταστήσουμε αδικίες, ανισότητες και απώλειες, πώς θα δώσουμε πίσω συντάξεις και ιδίως χαμηλές και μεσαίες συντάξεις, πώς θα αναβαθμίσουμε ξανά τους μισθούς, πώς θα μειώσουμε την ανεργία, πώς θα κινήσουμε τις επενδύσεις, πώς θα κάνουμε την Ελλάδα μια φιλοεπενδυτική και άρα φιλεργατική χώρα, αλλά το ποιος θα κυβερνήσει.

Το όραμα της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό θα μου επιτρέψετε να πω ότι είναι μια παραδοσιακή, παλαιοκομματική και αδιέξοδη κατά την γνώμη μου ματαιοδοξία, η οποία δεν εναρμονίζεται με τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η χώρα. Πιστεύει ο κ. Σαμαράς ότι έχει το κόμμα του συλλογικές φιλοδοξίες μεγαλύτερες απ’ ότι έχουν άλλα κόμματα και εν προκειμένω το κόμμα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας το ΠΑΣΟΚ; Πιστεύει ότι η δημοκρατία μας είναι δημοκρατία των δημοσκοπήσεων και μάλιστα το χειρότερο momentum, τη χειρότερη στιγμή; Πιστεύει ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι στιγμιαίος, φωτογραφικός; Όχι.

Ο συσχετισμός των δυνάμεων εξελίσσεται, αναρριπίζεται, μεταβάλλεται ανά πάσα στιγμή. Φιλοδοξία έχουν όλα τα κόμματα και  πρωτίστως το μεγαλύτερο κόμμα, το πρώτο κόμμα της Βουλής αυτής που είναι το ΠΑΣΟΚ να διεκδικήσει και ξανά φτιάξει τη σχέση του με τους πολίτες, να αποκαταστήσει αυτές τις σχέσεις που έχουν τρωθεί με το λαό προς το συμφέρον του έθνους.

Γιατί πράγματι και πικράναμε το λαό και τον αδικήσαμε το λαό, αλλά αυτό έγινε στο όνομα υπερτέρων εθνικών συμφερόντων, έγινε στο όνομα της πατρίδας, στο όνομα των επομένων γενεών, γιατί στην πραγματικότητα πάντα στη χώρα μας διεξαγόταν μια αδυσώπητη σύγκρουση μεταξύ των γενεών.

Το τεράστιο πρόβλημα της χώρας που είναι το δημόσιο χρέος, στην πραγματικότητα ήταν μία σύγκρουση μεταξύ γενεών, όταν η εκάστοτε παρούσα και κυβερνώσα γενεά δανειζόταν για να λύνει τα συγκυριακά και τρέχοντα προβλήματά της σε βάρος των επόμενων γενεών.

Και αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί με αίσθηση ιστορικής ευθύνης είναι να αποκαταστήσουμε τη δικαιοσύνη όχι μόνο μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, αλλά και μεταξύ των γενεών, που συγκροτούν το Έθνος, που συγκροτούν την πατρίδα και που είναι το κοινό σπίτι μας. Αυτό δεν έχει κατανοήσει ο κ. Σαμαράς με τον θα έλεγα τακτικισμό που παρουσίασε σήμερα και με τον ματαιόδοξο στόχο της εκλογικής αυτοδυναμίας.

Το θέμα είναι τι κάνεις το Μάιο. Αν θέλεις να κάνουμε τις εκλογές στα τέλη Απριλίου, αρχές Μαϊου; Πώς κυβερνάς τον τόπο τον Ιούνιο; Ποιες αποφάσεις παίρνεις; Ή νομίζει ο κ. Σαμαράς ότι τελειώσανε τα δύσκολα, ότι ήρθε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ως ο αμνός ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου σήκωσε και σηκώνει όλο αυτό το βάρος, αναλαμβάνει το δυσανάλογο ιστορικό κόστος της διάσωσης της πατρίδας, καθαρίζει το τοπίο και έρχεται ο κ. Σαμαράς να υψώσει τον πύργο της κομματικής του εξουσίας και της ματαιοδοξίας του.

Δεν είναι έτσι. Τα πράγματα είναι και θα είναι δύσκολα. Και κοιτάζω τους Έλληνες και τις Ελληνίδες στα μάτια και τους λέω ότι τώρα αποκτούμε ένα ασφαλές πλαίσιο με τις αποφάσεις της 21ης Φεβρουαρίου, με το PSI, με την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αλλά θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά, ενότητα, συναίνεση, σοβαρότητα, αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια.

Αλίμονο εάν η χώρα ξανακυλήσει στον αδιέξοδο δρόμο αυτής της κλασικής παλαιοκομματικής προσέγγισης. Αλίμονο αν πιστεύουμε ότι συγκρουόμενοι μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας θα λύσουμε τα προβλήματα του τόπου αυτού και θα διατυπώσουμε ένα λόγο εθνικά αληθή, εθνικά υπεύθυνο και οικονομικά και διαχειριστικά αποτελεσματικό. Δεν είναι έτσι.

Ή νομίζει ο κ. Σαμαράς ότι ισχύουν οι εύκολες διακρίσεις; Μήπως είναι ο αναπτυξιακός και εμείς είμαστε οι υφεσιακοί; Είναι αυτός που ήθελε να διασώσει τις συντάξεις και εμείς αυτοί που θέλαμε να περικόψουμε τις συντάξεις; Αυτός που είναι υπέρ των όσων γίνεται καλύτερων μισθών και εμείς που είμαστε υπέρ των μικρότερων και χειρότερων μισθών;

Μα είναι ποτέ δυνατόν να πιστεύει ένας σύγχρονος πολιτικός, ένας πολιτικός ηγέτης που φιλοδοξεί να παίξει σημαντικότερο ρόλο στα πολιτικά και πολιτειακά πράγματα της χώρας του, ότι μπορεί να ισχύουν αυτές οι διακρίσεις, ότι εδώ μπορούμε να χωριστούμε έτσι; Ποιος δεν θα διάλεγε το ρόλο του αναπτυξιακού, το φιλολαϊκού, του προοδευτικού, αυτού που δίνει περισσότερα και κόβει λιγότερα; Όλοι. Εγώ πάντως θα τον διάλεγα γιατί τον πιστεύω, γιατί πιστεύω ότι πράγματι μπορούσε να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική που να μην οδηγεί σε ύφεση και σε λιτότητα.

Αλλά, κυρίες και κύριοι βουλευτές, αποφασίζει η Ελλάδα μόνη; Δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Σαμαράς τι σημαίνει ευρωπαϊκοί συσχετισμοί δυνάμεων, δεν ξέρει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα από το οποίο προέρχονται οι 16 από τις 17 Κυβερνήσεις της Ευρωζώνης στην παρούσα συγκυρία ποιες αντιλήψεις κυριαρχούν;

Γιατί δεν επιχειρεί να πείσει τους ομοϊδεάτες του, τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της ίδιας κομματικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου; Γιατί οι συσχετισμοί είναι δύσκολοι, γιατί οι συσχετισμοί αυτοί προέρχονται όχι μόνο από  κυβερνήσεις και Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και από τα εκλογικά σώματα, τους λαούς και τις κοινωνίες αυτών των χωρών. Τα πράγματα είναι δύσκολα, γιατί πράγματι οι πανευρωπαϊκοί συσχετισμοί δυνάμεων είναι εξαιρετικά δύσκολοι.

Έχω πολλές φορές κάνει τη διάκριση ανάμεσα στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που ήταν εξ αρχής βιαστικό, βίαιο, επιτακτικό και σε πολύ μεγάλο βαθμό αδιέξοδο, γιατί μας εισήγαγε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές ήταν και είναι αναγκαίες και επείγουσες, έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που ενισχύουν την εθνική ανταγωνιστικότητα, που ανοίγουν επαγγέλματα, που επιτρέπουν στην αγορά να λειτουργεί ελεύθερα χωρίς διοικητικό κόστος, που αλλάζουν το κράτος, που καταπολεμούν την γραφειοκρατία, που μετατρέπουν την Ελλάδα σε χώρα φιλοεπενδυτική, οι διαρθρωτικές αλλαγές δίνουν δουλειά στα παιδιά μας, δίνουν ελπίδα στο έθνος, είναι ένα πρόγραμμα  εθνικής ανασυγκρότησης.

Η δημοσιονομική προσαρμογή δεν χρειαζόταν πράγματι να γίνει ούτε σε δυόμισι ούτε σε τεσσεράμισι χρόνια, αλλά ποιος πληρώνει για τη δημοσιονομική προσαρμογή; Ποιος πληρώνει για μια χώρα όπως η Ελλάδα που από το 2009 μέχρι και το 2012 συμπεριλαμβανομένου και του φετινού έτους εξακολουθεί να παράγει ελλείμματα και θα παράγει και μετά το 2012, παρ’ ότι θα μπει σε πρωτογενή πλεονάσματα γιατί θα εξακολουθεί να έχει δημοσιονομικό έλλειμμα λόγω του μικρότερου κόστους εξυπηρέτησης, αλλά υπαρκτού κόστους εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους; Του μικρότερου και φθηνότερου δημοσίου χρέους που είναι όμως δημόσιο χρέος και πρέπει να εξυπηρετείται;

Οι εταίροι μας πληρώνουν γι’ αυτό. Και τι μας έχουν ζητήσει; Μας έχουν ζητήσει να κάνουμε μια απλή συμφωνία, σκληρή αλλά απλή. Οι θεσμικοί μας εταίροι αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τα ζητήματα του χρέους και φθάνουμε τώρα σε μια αναδιάρθρωση και μείωση του χρέους πολύ γενναία, πάρα πολύ γενναία.  Και ζητούν από μας να θέσουμε υπό έλεγχο το έλλειμμα και να οδηγηθούμε το ταχύτερο δυνατό σε πρωτογενή πλεονάσματα.

Μα για σκεφθείτε, εάν οτιδήποτε συμβεί, εάν έχουμε οποιαδήποτε νέα κρίση, τι είναι αυτό που θα μας σώσει; Θα μας σώσει το πρωτογενές πλεόνασμα. Η ικανότητά μας να έχουμε ισοσκελισμένη και στη συνέχεια πλεονασματική ετήσια δημοσιονομική διαχείριση. Αυτό προστατεύει στην πραγματικότητα μισθούς, συντάξεις, επίπεδα ζωής, λειτουργία του κοινωνικού κράτους. Εάν δεν υπάρχει αυτό, θα είμαστε πάντα ανασφαλείς και επισφαλείς. Αυτά είναι πολύ απλά πράγματα για να υποδύεται οποιοσδήποτε ότι δεν τα καταλαβαίνει.

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, έχουμε κάνει πολύ μεγάλα βήματα και την στιγμή αυτή η χώρα μας βρίσκεται στη φάση της μετάβασης. Από τη στιγμή που έγινε την προηγούμενη Παρασκευή στις 24 Φεβρουαρίου μετά τις αποφάσεις της 21ης Φεβρουαρίου του Eurogroup η επίσημη διεθνής ανακοίνωση για το PSI, η χώρα αλλάζει κατάσταση.

Υφιστάμεθα τους τριγμούς αυτής της μεταβατικής περιόδου. Η αγορά αξιολογεί, συσπειρώνεται, επιτίθεται. Γιατί πάντα κερδοσκοπεί από τη φύση της και εμείς πρέπει να αντέξουμε, πρέπει να οδηγήσουμε το εθνικό σκάφος στον ασφαλή λιμένα της αναδιάρθρωσης του χρέους, δηλαδή της δραστικής μείωσης του χρέους προς όφελος του λαού και των επομένων γενεών στις 12 Μαρτίου και στη συνέχεια αφού θα έχει ολοκληρωθεί τοPSI με εξαίρεση τα λίγα ομόλογα αλλοδαπού δικαίου που θα ανταλλαγούν στις 5 Απριλίου, να συνάψουμε την δανειακή σύμβαση με το ουσιαστικό περιεχόμενο που έχει ήδη ψηφίσει η Βουλή με πλειοψηφία 2/3.

Αλλά θέλει ψυχραιμία, επαγγελματισμό,  ετοιμότητα, απόκρουση των φημών. Θέλει να έχουμε εθνική ενότητα και σοβαρότητα και να εκπέμπουμε διεθνώς ένα μήνυμα αξιοπιστίας, συνέχειας, εθνικής βούλησης και εθνικής ικανότητας να διαχειριστούμε και να υπερβούμε την κρίση.

Δεν βλέπετε ότι συναντά δυσκολίες η κυβερνητική πλειοψηφία στη Γερμανία ώστε να εγκριθεί από την Ομοσπονδιακή Βουλή το ελληνικό πρόγραμμα; Δεν βλέπετε κυρίες και κύριοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ότι τέτοιες δυσκολίες έχουν κοινοβούλια και κυβερνήσεις όπως το φιλανδικό, το ολλανδικό, το σλοβακικό, το σλοβενικό που οδηγείται σε εκλογές;

Εμείς  πρέπει σε όλους αυτούς τους εταίρους και εταίροι δεν είναι μόνο οι Γερμανοί, δεν είναι μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι πολλοί λαοί, πολλά έθνη, πολλές κοινωνίες στην Ευρώπη, να στείλουμε μηνύματα. Πρέπει να στείλουμε μηνύματα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα συνεδριάσει για την Ελλάδα στις 13 Μαρτίου και εκεί θα ακούσουμε τι θα πει η Ρωσία, η Βραζιλία, η Κίνα, η Ιαπωνία. Εκεί θα δούμε τι θα πουν χώρες από άλλες Ηπείρους, άλλες οικονομίες, άλλες αντιλήψεις. Γιατί η Ελλάδα καλώς ή κακώς είναι ένα παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα.

Ολοκληρώνω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Το σημερινό νομοσχέδιο όπως και το αυριανό, είναι στην πραγματικότητα πράξεις εφαρμογής του ήδη ψηφισμένου και εγκεκριμένου από τη Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία προγράμματος, του νέου προγράμματος διάσωσης της χώρας.

Δεν πρέπει να νιώθει άσχημα κανείς και ιδίως ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας επειδή ο ίδιος και το κόμμα του μετέχουν από ένα σημείο και μετά, σ’ αυτή την εθνική προσπάθεια. Αυτή η εθνική προσπάθεια έχει στόχο, είναι απολύτως αναγκαία, εξυπηρετεί τον τόπο. Γίνεται στο όνομα της πατρίδας. Δεν χρειάζεται να έρθει να μας πείσει ότι είναι διαφορετικός από τους εταίρους του, ή διαφορετικός από τους συμπολίτες του και από τους συμπατριώτες του. Αυτή η άχαρη και ατελέσφορη προσπάθεια συνεχούς διαφοροποίησης γύρω από το προφανές και το αυτονόητο, δεν οδηγεί πουθενά. Οδηγεί σε ένα λόγο ο οποίος είναι δημαγωγικός, υποκριτικός, παλαιοκομματικός.

Υπάρχει και η Αριστερά. Η αριστερά η παραδοσιακή αριστερά λέει την άποψή της. Κατανοητή. Διαφωνούμε ριζικά. Είναι μια άποψη που οδηγεί τη χώρα σε τελείως διαφορετικά πεδία. Εκτός ευρώ, εκτός Ευρωζώνης, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε άλλα επίπεδα ζωής, σε άλλα επίπεδα μισθών, σε άλλα επίπεδα συντάξεων. Είναι μια ζοφερή πρόταση. Είναι μια αδιέξοδη πρόταση που οδηγεί και σε ατομικό και οικογενειακό επίπεδο σε έκπτωση, σε υποβάθμιση, σε καταστροφή.

Ο Έλληνας πολίτης ακούει, αξιολογεί και τελικά επιλέγει. Και είμαι βέβαιος ότι τώρα ώριμος, ταλαιπωρημένος, πονεμένος, αλλά και προβληματισμένος, θα κρίνει, θα αξιολογήσει και θα επιλέξει σωστά. -

Τρίτη, 28 Φεβρουαρίου 2012