Ευαισθησίες πολιτικών…κάφρων

 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ  πολιτικοί μας  επιμένουν. Σύσσωμοι, με…λύσσα και ομοθυμαδόν. Για την ηθική  τους, μη τους στοιχίσει  τον παράδεισο-εκλογές  έρχονται. Δεν ησυχάζουν, δεν κοιμούνται κι όσο δεν βρεθεί ο «δράστης», δεν  θα’ χουν λυτρωμό. «Να βρεθεί και να τελειώνουμε. Να τον…κρεμάσουμε και καθαρίσαμε. Φεύγει το εμπόδιο από μπροστά μας, ξεβάφουμε τον λεκέ , ξανά λευκοί και αναμάρτητοι και η ζωή συνεχίζεται. Η ζωή των πολιτών που υποφέρουν, μαζί της και η δικιά μας, κοινοβουλευτική και άνετη, βουτηγμένη στα προνόμια και με την μετακοινοβουλευτική

εξασφάλιση εαυτών και απογόνων. Έτσι νομίζουν και η ελπίδα θεριεύει, μαζί της και η αγωνία.

ΤΟΥΣ  είδαμε ξεσηκωμένους για την πολιτική ηθική τους και  να χτυπούν χέρια  και πόδια, πάμε λίγο πριν και τους βλέπουμε να νομοθετούν. Με τα συμβούλια και επιτροπές, τις υπερωρίες και τα «κατεπείγοντα». Βλέπουμε, λοιπόν, ήσυχους, ήρεμους και απροβλημάτιστους βουλευτές και υπουργούς σε ρόλο νομοθέτη,  και τους…θαυμάζουμε. Δεν είχαν κάτι να χωρίσουν, δεν φωνασκούσαν, δεν διχογνωμούσαν. Κι ούτε στον κόπο έμπαιναν να μας ενημερώσουν. Για τα πολλά και πονηρά που’ γίνανε θεσμός και νόμος απαράβατος.

ΨΗΦΙΖΑΝ και υπερψήφιζαν (κατά πλειοψηφία είτε μονοκούκι) για τα προνόμιά τους και ερήμην μας. Ν’ αρχίσουμε απ’ το παράδειγμα που κουβαλάει την τρέλα τους για ασυλία; Ψήφισαν τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών στρώνοντας το έδαφος για να μη διωχθούν υπουργοί (και άλλης βαθμίδας πολιτικοί), αν τους τσακώσεις(;) με τη μίζα στην…Ελβετία. Αφελείς, άκακοι και…αγαθοί οι εθνοπατέρες-νομοθέτες μας, δεν το υποψιάστηκαν πως θίγεται η τιμή τους για κάποιους (περισσότερους του ενός) μακρυχέρηδες. Ούτε καν εκ των υστέρων θίχτηκε η τιμή και η υπόληψή τους. Δεν προβληματίστηκαν για το ακαταδίωκτο αμαρτωλών συναδέλφων τους, δεν ένιωσαν προσβεβλημένοι, δεν ζήτησαν «κεφαλές επί πίνακι».
ΣΗΜΕΡΑ που ΕΝΑΣ τους αμάρτησε (και μάλλον δεν έκλεψε), όρμησαν δίκην αγέλης ευαίσθητων κάφρων που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους ή κουνούπι στο κέρατό τους. Κι αν πεις για τους θεσμούς που εξασφαλίζουν την ανωνυμία του «αμαρτωλού» που τους…μόλυνε ομαδικά, πάλι δικό τους «έργο» είναι. Να χαίρονται τον νόμο-μπούμερανγκ περί προσωπικών δεδομένων, ευρωπαϊκής εμπνεύσεως και ελληνικής προσαρμογής.

ΘΑ  το πιουν το ποτήρι, πικρό, ανταποδοτικό, προεκλογικό. Το τελευταίο, βέβαια, τους ζεματάει, αλλά ας γελάσει (πικρά) καμιά φορά κι ο ψηφοφόρος με τα καμώματά τους…