Επίσχεση εργασίας, αλλά…

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΧΑΜΕ τις  εταιρίες και όχι μόνο. Φαρμακευτικοί  κολοσσοί που άνοιξαν χρυσές δουλειές με το ΕΣΥ και το ελληνικό δημόσιο. Κι αν υπήρξε λιτός στα φάρμακα  ο έλληνας και…σπαρτιάτης στην ιατρική  περίθαλψη, τον έκαναν νοσομανή και υπερκαταναλωτή. Με τους προμηθευτές να διπλαρώνουν μεσολαβητές νοσοκομείων και…σύννεφο η κλεψιά. Απ’ τον «μεγάλο» ως τον τελευταίο. Με τον καθηγητή να κρατάει «εντατικές» κλειστές για φίλους του, ως την καθαρίστρια που ξάφριζε υλικό για το σπίτι. Πανάκριβα ιατρικά μηχανήματα να σκουριάζουν στις αποθήκες και (ακόμα) και τον δολιοφθορέα να στρώνει παιχνίδι για ιδιώτες.
ΑΥΤΑ στην Ελλάδα της ατιμωρησίας  και της αρπαχτής και η ζημιά  να καλύπτεται με δανεικά. Ωστόσο, όλα  έχουν το τίμημά τους κι όλα(;) πληρώνονται, όταν έρθει η ώρα της κρίσης (κυριολεκτούμε) και με τις «τρύπες» να ξεφυτρώνουν φοβερές κι άλλες να χάσκουν ακάλυπτες και τρομερές. Και πήραν απάνω τους οι έντιμοι τις ατιμίες των πολλών. Γιατροί πιστοί στον όρκο τους που επιμένουν, προσωπικό με την αίσθηση του λειτουργού και χωρίς το χέρι απλωμένο. Κι εμείς; Κρατήσαμε τις…σημειώσεις μας και ρωτάμε την πλειοψηφία είτε μειοψηφία (δεν έχει σημασία). Πότε, στο παρελθόν, βγήκατε στο δρόμο με λάβαρα για τα κακώς κείμενα και (μη) λειτουργούντα στο χώρο της υγείας;
ΥΠΗΡΞΑΝ απεργίες, στάσεις  και αποχές, αλλά μονότονα για αιτήματα που σχετίζονται με τα «ιδανικά»  της εποχής. Χωρίς επίσχεση εργασίας, μιας κι όλοι πληρώνονταν (με δανεικά), ούτε για δείγμα μια καταγγελία «από μέσα» για φακελάκηδες, μια συνέλευση με συνδικαλιστές να το ξεκαθαρίζουν πως δεν θα καλύψουν κανέναν επίορκο και αμαρτωλό. Και το ηφαίστειο σιγόβραζε, χωρίς να φαίνεται η «τρύπα». Έγινε η έκρηξη και ρέει αργά καυτή η λάβα να μας πνίξει.
ΤΙ κάνεις σήμερα, ποιος  και πώς πληρώνει τα σπασμένα του  πάρτι, πώς καλύπτεται η ζημιά; Με τους έντιμους και εργατικούς στην πρώτη γραμμή. Και οι κομματικοί κι οι εθισμένοι σε «συνήθειες» παραδοσιακές; Βγήκαν στο δρόμο με πανό! Στις κάμερες  για απειλές!! Δεν αντέχουν, ωστόσο, κανένας τους δεν τα βροντάει απ’ τον ΕΟΠΥΥ.
ΤΙ κι αν συνεργαστεί ο  ιδιώτης (με νόμους και κανόνες) με τη δημόσιο, όπως στις χώρες της Ευρώπης; Είδαμε (το νιώσαμε) πού το κατάντησαν κι όλοι ευθυνόμαστε.