Μια πρόταση...παρεξηγήσιμη(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΞΕΧΑΣΑΜΕ τον επενδυτή. Ο ντόπιος ψάχνει για χώρες «συμφερότερες» και ο ξένος ήλθε, είδε και απήλθε. Χωρίς να γευτεί τη…γλύκα της γραφειοκρατίας μας. Πριν προλάβουν να χώσουν το χέρι τους στη τσέπη του τα ημέτερα τσακάλια της μίζας και των εκβιασμών. Είδε του εν δυνάμει απεργού μας τα δόντια ο ξένος επενδυτής, τρόμαξε και το’ βαλε στα πόδια.

ΚΑΙ μείναμε μόνοι, να μετράμε τα «ακατοίκητα» μαγαζιά και τις στρατιές των ανέργων, σε μιαν αγορά μεταπρατών, που είχε παρελθόν-δεν έχει μέλλον. Αλλάζαμε τα λεφτά μας, μακριά απ’ την παραγωγή, τον μόχθο και τις δυσκολίες. Με το σκυλάδικο να απορροφά «κέρδη» θαμώνων του πολλών βαθμίδων. Παίρνουμε το (θαλασσο)δανειάκι μας (με τη μίζα σε τσέπες μεσολαβητών) για τη βιοτεχνία, χτίζουμε δυο ντουβάρια κι έχει ο Θεός. Ανάμεσα σε μεγαλοδανειολήπτες που το γύρισαν σε καναλάρχες, με το καινούριο δάνειο πριν ξοφλήσουν το προηγούμενο.

ΟΛΑ εισαγόμενα και το’ χαμε καμάρι. Για τους δικούς του λόγους ο νεοέλληνας της επίδειξης, ευρωπαίος στο χάρτη και (αδιόρθωτος) κατά συνήθειες και πρακτική. Ξέσπασε η κρίση κι ήταν φυσικό και επόμενο. Οι (μεγαλο)κλέφτες έπληξαν την Ελλάδα με κανόνια, οι «μικροί» την πυροβολήσαμε με πιστόλια, νεροπίστολα και σαϊτιές και τώρα τρέχουμε.

ΝΑ ξαναπάμε στο μεγάλο και βασανιστικό πρόβλημα της ανεργίας. Δεν υπάρχουν δουλειές για λόγους τεχνολογίας και (παγκόσμιας) διασποράς της φτώχιας, υπάρχει, ωστόσο, ο ξένος επενδυτής. Φτάνει να τον φέρουμε ως τα σύνορά μας, να δει και να πειστεί πως φτιάξαμε μιαν άλλη Ελλάδα. Και, επειδή η καινούρια Ελλάδα καθυστερεί πνιγμένη στα προβλήματα και με τα τσακάλια της έτοιμα να την (ξανα)κατασπαράξουν, κάνουμε την πρότασή μας, απλή και ρεαλιστική. Για κίνητρο στον προβληματισμένο ξένο επενδυτή. Με το κεφάλι (μας) ψηλά και τους φόρους…χαμηλά.

ΜΑΣ το’ λεγε φίλος στα χρόνια της «ευημερίας» με δανεικά. Δεν το πήραμε στα σοβαρά. Σήμερα, την υιοθετούμε και προτείνουμε: Επένδυσε στην Ελλάδα, ξένε επενδυτή, και ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΦΟΡΟΥΣ, στα πρώτα 5-6 χρόνια.

Θ’ ΑΝΟΙΞΟΥΝ δουλειές, θα πιάσουν δουλειά τα ελληνόπουλα που ψάχνουν απελπισμένα και…βλέπουμε. Η «ταπείνωση» θα’ ναι παροδική. Άλλως, η ταπείνωση της ανεργίας θα’ ναι καθημερινή και θα μας τρώει τα σωθικά.