Καλλιτεχνικές αναδρομές, παρόν και μέλλον

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ η «διαδρομή» μας και η μέρα επιβάλλει ευχές και χαμόγελα. Για την ιστορία κι ίσως για κάποια «καλλιτεχνικά» συμπεράσματα. Γιατί, αν μας δίνουν «πολιτιστικό» κουράγιο κάποιες σημερινές μουσικές εκφράσεις με ορχήστρες (ακόμα και συμφωνικές), μπάντες και χορωδίες μικρών παιδιών, χάνεται στην καφρίλα κάποιων «παραδοσιακών».

ΝΑ θυμηθούμε «καλλιτεχνικές» πρωτοχρονιές του παρελθόντος. Δαπανηρές και απείρως κομματικές, επί…κομματοκρατίας. Είχαν εισχωρήσει επιτήδειοι στον αντίστοιχο κρατικό μηχανισμό επιλογής καλλιτεχνών που θα μας ψυχαγωγούσαν (πρωτοχρονιάτικα, Πάσχα και Χριστούγεννα). Τους όριζαν προσεκτικά «κομματικοί», άρεσαν στο κοινό, το παραδάκι άφθονο γέμιζε τσέπες αδηφάγων καλλιτεχνών, που δεν έλεγαν να παραμερίσουν για κανέναν…αφανή συνάδελφό τους.

ΚΑΙ το’ χαμε πάρει απόφαση πως «θα τη βγάλουμε» γιορτιάτικα με Νταλάρες και Νιόνιους. Δεν έχουμε κάτι με τους παραπάνω καλλιτέχνες-με την…αποκλειστικότητά τους έχουμε. Για τον κ. Νταλάρα δεν λες πολλά. Η…οικογενειακή του σχέση με το Κόμμα εξηγεί και τις «αναθέσεις». Με το αζημίωτο του καλλιτέχνη, που (επί παχιών αγελάδων) ποτέ δεν μάθαμε για την αμοιβή του κι ούτε μας ρώτησαν.

ΜΑΛΛΟΝ «παντός καιρού» ο κ. Σαββόπουλος, καθόλου ευκαταφρόνητος για τις δημιουργίες του (με την πρωτοτυπία και ενίοτε την παραξενιά τους), ωστόσο, επαναλαμβανόμενος, μέχρι…τελικής πτώσεως. Κι όταν εξαφανίζονταν απ’ το «γυαλί», εμφανίζονταν σε στρατώνες χοροπηδώντας σε πρόχειρες πίστες καμωμένες από φαντάρους, με τη γαλανόλευκη στους ώμους του (δίκην πατσαβούρας). Χωρίς να’ χει πάει φαντάρος!

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στο σήμερα της κρίσης που γέμισε μεν τα σκυλάδικα, αλλά λιγόστεψε το λουλουδικό και τη σαμπάνια που άλλοτε έρρεε άφθονη στην πίστα. Κι από αοιδούς που τραγουδούν με το…βρακί τους και παράφωνους ογκανίζοντες που δαγκώνουν το μικρόφωνο; Καλά πάμε. Όλοι νέας σοδειά (και μουσικής αμορφωσιάς) και ο «παραδοσιακός» της γύρας απλώνει στην πίστα τη μαγκιά του.

ΚΑΙ πού αλλού σπάσανε πιατικό οι «γλεντζέδες»; Δειλά και συγκρατημένα, ωστόσο, το’ καναν για την…”Yγειά τους, ρε παιδιά”. Κι αν τραγουδούσαν φάλτσοι εκνευριστικά (σκ..το) τράγουδα (με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το υπέροχο «Μονοπάτι»), η επίδειξη πήγε σύννεφο.   

Η πολιτιστική ελπίδα βρίσκεται στα παιδιά των ωδείων και των μουσικών σχολών. Για να λιγοστέψει τις πενιές του το μπουζούκι (να μη σιγήσει-είναι υπέροχο) και να βάλουν λουκέτο τα σκυλάδικα.