Ο πόλεμος του Αλέξη Τσίπρα με τις… συνιστώσες των πιστωτών Οι όροι για συμφωνία, το «όπλο» της ρήξης, η Μέρκελ και οι διχασμένοι εταίροι

O Τσίπρας κέρδισε μια μάχη χθες στις Βρυξέλλες. Ο μεγάλος πόλεμος όμως έπεται και θα έχει διπλό μέτωπο – ευρωπαϊκό και εσωτερικό.
Στη συνάντησή του, την δεύτερη κατά σειρά, με την Ανγκελα Μέρκελ, ο έλληνας πρωθυπουργός απέσπασε δύο σημαντικές υποθήκες: Κράτησε ανοιχτή την πολιτική δίοδο της διαπραγμάτευσης και κέρδισε την οριστική δέσμευση για μείωση του στόχου του πλεονάσματος στο 1,5% - δηλαδή, για σημαντικά λιγότερη λιτότητας.

Η μείωση στη… δόση της λιτότητας έγινε δεκτή με ανακούφιση, ακόμη και με ευφορία, στις τάξεις της κυβέρνησης. «Αποδεικνύει ότι οι εταίροι αρχίζουν να βλέπουν τη λογική των επιχειρημάτων μας», σχολίασε χαρακτηριστικά κυβερνητικός αξιωματούχος που βρίσκεται κοντά στις διαπραγματεύσεις. Κατά τον Guardian, δε, υπήρξαν έως και ενθουσιώδεις αντιδράσεις με κοινοβουλευτικό στέλεχος να δηλώνει ότι επιβεβαιώθηκε πως η Ελλάδα «βρίσκεται σε τροχιά ανατροπής της παλαιάς τάξης» στην Ευρώπη…

Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, έχει μάθει πλέον ότι στο ναρκοπέδιο της Ευρώπης κέρδη και απώλειες εναλλάσσονται ταχύτατα και τίποτα δεν δίνεται χωρίς αντάλλαγμα. Ασφαλιστικό, εργασιακά και ΦΠΑ παραμένουν ανοιχτές απαιτήσεις των πιστωτών κι ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι συμφωνία και ροή χρήματος δεν θα υπάρξει χωρίς περαιτέρω υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά. Κι ο μεγάλος «πόλεμος» θα δοθεί προκειμένου αυτές οι υποχωρήσεις να μην αγγίξουν την καρδιά των περίφημων «κόκκινων γραμμών».

«Απαράβατες κόκκινες γραμμές είναι η μείωση μισθών κι η μείωση συντάξεων. Στα υπόλοιπα εάν υπάρχει πολιτική βούληση, όλα μπορούν να ξεπεραστούν», ανέφεραν χθες το βράδυ κυβερνητικοί κύκλοι, επαναλαμβάνοντας ότι ο πρωθυπουργός επιδιώκει «ενδιάμεση συμφωνία έως το τέλος Απριλίου».

Εν ολίγοις, το ιδανικό σενάριο για την κυβέρνηση παραμένει η άμεση επίτευξη «μερικής συμφωνίας», η σταδιακή αποδέσμευση χρηματοδότησης – την οποία δεν απέκλεισε ούτε ο Γερούν Νταίσελμπλουμ – και η παραπομπή των ανοιχτών θεμάτων στη μεγάλη διαπραγμάτευση του Ιουνίου.

Το σενάριο αυτό όμως δεν είναι αποδεκτό απ’ όλες τις… συνιστώσες των εταίρων. Κοινοτικός αξιωματούχος, αμέσως μετά τις συναντήσεις Τσίπρα με Μέρκελ και Ολάντ, έσπευσε να στείλει μήνυμα στο Μαξίμου λέγοντας πως «η Αθήνα πρέπει να περιορίσει τις κόκκινες γραμμές της». Πηγές από τις Βρυξέλλες, επίσης, που βρίσκονται κοντά στις διαπραγματεύσεις σημείωναν με νόημα ότι «το πλεόνασμα είναι ένα όπλο που δόθηκε στον κ. Τσίπρα. Οι εταίροι περιμένουν να δουν πώς θα το χειριστεί και έναντι των ριζοσπαστών του κόμματός του…»

Η Ανγκελα Μέρκελ δεν τοποθετήθηκε – δημοσίως τουλάχιστον – επ΄αυτών. Επικαλέστηκε τη… ρήτρα «εμπιστευτικότητας» της συνάντησης με τον Αλέξη Τσίπρα, αν και φρόντισε να δώσει ανάσα από την καταστροφολογία λέγοντας πως «πρέπει να κάνουμε τα πάντα» για να μην ξεμείνει η Ελλάδα από ρευστό.

Τα στρατόπεδα, άλλωστε, δεν είναι συμπαγή ούτε στην Ευρώπη, ούτε στις τάξεις των πιστωτών. Η Μέρκελ ισορροπεί οριακά ανάμεσα στις νέο-ευρωπαϊκές πολιτικές της φιλοδοξίες και στο άκαμπτο δόγμα Σόιμπλε,, ο Γιούνκερ… προεδρεύει και συμπαρίσταται και η σοσιαλδημοκρατία συντάσσεται πίσω από το «αντι-αριστερό» όραμα Σουλτς. Η δε Κριστίν Λαγκάρντ υποκύπτει ανοιχτά πλέον στους νόμους του «μοιραίου λάθους» και των σκληρών του ΔΝΤ.
Σ’ αυτό το κλίμα, η επόμενη πράξη του δράματος μεταφέρεται σήμερα στο Eurogroup, στη Ρήγα της Λεττονίας. Με τη ρήξη να μην αποτελεί μεν πραγματική επιλογή για κανέναν, αλλά να παραμένει διαπραγματευτικό όπλο. Που ουδείς μπορεί να εγγυηθεί απόλυτα ότι δεν θα εκπυρσοκροτήσει…
http://tvxs.gr/

Νικόλ Λειβαδάρη