Η Ένωση Δανειοληπτών Καταναλωτών σχετικά με την επικείμενη ρύθμιση περιόδου χάριτος 48 μηνών για δανειολήπτες στεγαστικών δανείων

Μετά από 8 μήνες αναμονής,  η πολυαναμενόμενη ρύθμιση παροχής περιόδου χάριτος για 48 μήνες μοιάζει περισσότερο με ρύθμιση «ναυάγιο», παρά ρύθμιση «ομπρέλα» όπως οι αρμόδιοι συντάκτες του διακηρύσσουν στο τύπο. Ενώ ανεμένετo μια ρύθμιση που θα διευκόλυνε όσους πραγματικά αδυνατούν να αποπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις και θα λειτουργούσε ως μοχλός πίεσης προς τις τράπεζες ώστε να εξορθολογήσουν τον ήδη υπάρχοντα εξωπραγματικό τρόπο ρύθμισης των ενυπόθηκων δανείων χωρίς να αναγκάζονται οι δανειολήπτες να καταφεύγουν δικαστικά για την ρύθμιση οφειλών μέσω του Ν.3869/10 , αντ’ αυτού το νομοσχέδιο «φιάσκο» ουσιαστικά θα ακυρωθεί στην πράξη δεδομένου των εν γένει  αποκλειστικά αριθμούμενων προϋποθέσεων που ουσιαστικά αποκλείουν την μεγάλη πλειονότητα  όσων θα έπρεπε να ανακουφιστούν.

Αν εξαιρεθεί η προϋπόθεση ότι  πρέπει να έχει μειωθεί κατά 20% το εισόδημα που απαντάει στο 95% των δανειοληπτών στεγαστικών δανείων και η μη ύπαρξη καταθέσεων άνω των 10.000 ευρώ που απαντάει σε αντίστοιχα μεγάλα ποσοστά των δανειοληπτών, ουσιαστικά καλούνται όσοι με μαγικές δυνάμεις από το 2010 διατήρησαν την αποπληρωμή του στεγαστικού τους δανείου μη ληξιπρόθεσμη, παρά τα έκτατα φοροδοτικά μέτρα της Ελληνικής Κυβέρνησης και ήσαν συνεπείς άγνωστο πώς, ακόμα και αν είναι «άνεργοι» την ίδια στιγμή που όλα τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι εξυπηρετούνται ομαλά (χωρίς ρύθμιση) λιγότερα από μισά στεγαστικά δάνεια στο πρώτο τρίμηνο του 2013.

Στην συγκεκριμένη δε περίπτωση διαπιστώνουμε ότι  στο υποθετικό σενάριο όπου το οικογενειακό εισόδημα έως 25.000 ευρώ επαρκούσε  μέχρι σήμερα για την εμπρόθεσμη αποπληρωμή στεγαστικού δανείου με μηνιαία δόση άνω των 625 ευρώ ήτοι το 30% (7500 ευρώ σε ετήσια βάση), η δόση που θα πλήρωνε αντιστοιχεί στην δόση που θα κληθεί να πληρώσει στην εν λόγω ρύθμιση. Δεδομένων και των υπολοίπων αποκλειστικών προϋποθέσεων η συγκεκριμένη ρύθμιση θα μπορεί να ικανοποιήσει με όφελος μια ισχνή μειοψηφία κάτω του 1% των δανειοληπτών που βρίσκονται στο προθάλαμο της οριστικής καθυστέρησης-παύσης πληρωμών. Γεννώνται δε ερωτήματα, για την αυθαίρετη προσέγγιση και τον τρόπο θέσπισης των ανωτέρω κριτηρίων.

Συμπερασματικά η συγκεκριμένη ρύθμιση

ΔΕΝ καταργεί την κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης, στην οποία μέχρι και σήμερα προβαίνει το σύνολο των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας,

ΔΕΝ αυξάνει τη διαπραγματευτική ισχύ των δανειοληπτών ούτε λειτουργεί σαν μοχλός πίεσης για την δημιουργία ρυθμίσεων από πλευράς των τραπεζών που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα,

ΔΕΝ οδηγεί σε οριστική επίλυση του προβλήματος αλόγιστου δανεισμού για αγορά, ή επισκευή ακινήτων, αλλά αναστέλλει και μεταθέτει  την εμφάνιση του προβλήματος για τέσσερα (4) έτη,

ΔΕΝ καλύπτει τις ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων Δανειοληπτών,

ΔΕΝ τιμωρεί τον αλόγιστο δανεισμό και την εσφαλμένη και σε αρκετές περιπτώσεις «κατασκευασμένη» εκτίμηση της ακίνητης περιουσίας των δανειοληπτών,

ΔΕ σταματά τον εκτοκισμό απαιτήσεων, παρά την απρόοπτη μεταβολή των εν γένει οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών,

ΔΕ λαμβάνει υπόψη την κάθετη πτώση της αγοράς ακινήτων,

ΔΕΝ οδηγεί σε αναλογική μείωση του ύψους των προερχομένων από στεγαστικά δάνεια απαιτήσεων, σε σχέση με τη μείωση που έχει υποστεί το ακίνητο για την αγορά ή την επισκευή του οποίου εκταμιεύτηκε το εκάστοτε ενυπόθηκο δάνειο,

ΔΕΝ προστατεύει κοινωνικές ομάδες που είναι αποκλεισμένες εδώ και τρία χρόνια από οποιαδήποτε ρύθμιση (έμποροι, εταιρείες) οι οποίες συνεχίζουν να είναι βορά στις ορέξεις του τραπεζικού συστήματος.

ΔΕ λαμβάνει υπόψη τις αντίστοιχες ρυθμίσεις που έχουν εφαρμοστεί σε άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Ισπανία,

ΔΕΝ προσπαθεί σε καμία περίπτωση να συμψηφίσει και να επιμερίσει τις απώλειες μεταξύ των συμβαλλομένων μερών (Δανειολήπτης-Πιστωτικό  Ίδρυμα),

ΔΕΝ πρόκειται δυστυχώς να επιλύσει κανένα πρόβλημα,

ΔΕΝ πρόκειται στην πράξη να εφαρμοστεί.