Σκληρή και…βελούδινη κλεψιά

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΠΩΣ ορίζεται η κλεψιά; Γιατί να αντιδιαστέλλεται ο «γνήσιος»  κλέφτης με τον λοστό απ’ τον  καταχραστή με τη γραβάτα; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το εισπράττει το θύμα που συχνά κρατάει το στόμα  του κλειστό, είτε δεν του καίγεται καρφί. Και πότε αδιαφορεί; Όταν είναι το Δημόσιο, και το «αμάρτημα» σχετίζεται μ’ αυτό που λέμε δημόσιο συμφέρον.
ΝΑ ξεκινήσουμε με πινελιές απ’  την εκπαίδευση; Δεν είναι ένας/μία-είναι  πολλοί και είχε γίνει μόδα, συνήθεια και πρακτική. Ένα-δυο χρόνια πριν απ’ την επικείμενη συνταξιοδότησή του, εξαφανίζονταν απ’ το σχολείο του. «Έκοβε λάσπη» και άραζε στο σπίτι του ο «δημόσιος λειτουργός». Με επιδόσεις στο τάβλι, στο κυνήγι, στο…ιδιαίτερο (με την παραμένουσα πελατεία του) και με το «χαρτί» στη τσέπη. Πως είχε ψυχολογικά προβλήματα! Με την υπογραφή του «δημοσίου εγγράφου» να κουβαλάει την…ηθική του γιατρού και την αξιοπιστία του ΕΣΥ.
ΚΙ ύστερα πλησίαζαν οι «Ολυμπιακοί». Με αυξημένη την ανάγκη για διορισμούς γυμναστώ/γυμναστριών. Και γέμισαν τα σχολεία…παιδοτρίβες, περιττούς, παραπανίσιους και χωρίς ημερομηνία λήξης. Κοντά σε τόσες ανεξέλεγκτες και εκρηκτικές δαπάνες, μίζες, υπερβάσεις και σπατάλες, βάλε κάτι και για την…εκπαίδευση.
ΔΕΝ είχαμε μόνο λουφαδόρους στην εκπαίδευση. Είχαμε και διαμαρτυρίες και απεργίες. Έχουμε και σημερινές κραυγές των εκπαιδευτικών και με το δίκιο τους. Πένονται και δεν τολμούν να ξεκινήσουν την καριέρα τους. Ωστόσο, θα’ ταν δίκαιο, καλό και ελπιδοφόρο, να κάνουν κάτι που δεν έκαναν στο παρελθόν κι ούτε ποτέ θα γίνει. Μιλάμε για διαμαρτυρία έντονη για την λαθρεμπορία συναδέλφων τους, για τους αποσπασμένους σε γραφεία πολιτικών και για την 100% «επαπειλούμενη» κυοφορία καθηγητριών. Όλα συνιστούν κατάχρηση, είναι ζημιά και «βελούδινη» κλεψιά.
ΚΑΙ πάμε στον ευαίσθητο  χώρο της Υγείας. Με φορείς και πρωταγωνιστές  γιατρούς και προσωπικό που έχουν  τα διάκια τους. Και λόγους ισχυρούς να βγαίνουν στο δρόμο απεργώντας και απαιτώντας. Για απλήρωτες  εφημερίες και για ανεπαρκή μέσα στο λειτούργημά τους.
ΩΣΤΟΣΟ, πόσο πειστικοί  θα’ ταν οι εκπρόσωποί τους, αν ξεστόμιζαν και αλήθειες. Αν ξεσκέπαζαν κυκλώματα  που ρήμαξαν το ΕΣΥ και πιράνχας που ακόμα το δαγκώνουν. Βγαίνουν όλοι τους εξόχως καταγγελτικοί, με τους Βαρνάβες πρώτο βιολί.
ΔΕΝ είδαμε (κι ούτε θα δούμε) διαμαρτυρία (με πανό και απεργίες) απ’ τους έντιμους του κλάδου για τους «συναδέλφους» φακελάκηδες. Ούτε για το πάρτι που συνεχίζεται.
ΚΑΤΙ έπρεπε ν’ αλλάξει-δεν πήγαινε άλλο. Θ’ αλλάξει; Ίσως. Προς το χειρότερο; Δεν υπάρχει.