Ο Κάστρο βλέπει το δικό του τέλος;

Γράφει ο Ιάσων Πιπίνης

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση συμφωνούσε για την επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς του Καντάφι, εκείνος έβρισκε έναν απρόσμενο σύμμαχο. Την Κούβα του Κάστρο. Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας Μπρούνο Ροντρίγκες, από τις Βρυξέλλες όπου βρέθηκε, εξαπέλυσε σκληρή επίθεση εναντίον Ευρωπαίων και ΗΠΑ για την απόφαση τους να επιβάλλουν κυρώσεις στη Λιβύη. Είχε προηγηθεί το άρθρο του Φιντέλ Κάστρο, στην επίσημη εφημερίδα Granma του καθεστώτος, στο οποίο σημείωνε ότι δεν φαντάζεται τον Λίβυο ηγέτη να «εγκαταλείπει» την χώρα του και ότι «μπορεί κάποιος να συμφωνεί η να διαφωνεί με τον Καντάφι αλλά πρέπει να παρέλθει ο απαραίτητος χρόνος

για να γνωρίσουμε πόση αλήθεια και πόσο ψέμα υπάρχει για όσα μαθαίνουμε πως συμβαίνουν στη Λιβύη».

Αναρωτιέστε για ποιο λόγο το καθεστώς του Κάστρο παίρνει αυτή τη θέση έναντι του Καντάφι; Όλοι είδαμε τις προηγούμενες μέρες ότι η ταχύτητα με την οποία μπορεί να τρέξει το επαναστατικό «κύμα» είναι εντυπωσιακή. Μήπως φοβάται ότι το «κύμα» μπορεί να περάσει τον Ατλαντικό και να φθάσει στην Κούβα; Τα κοινά στοιχεία ανάμεσα στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη και την Κούβα είναι ελάχιστα, πράγματι, αλλά η δυναμική της ιστορίας είναι συχνά ανεξέλεγκτη.Το πρώτο «καμπανάκι» για την Κούβα χτύπησε πριν λίγες μέρες από τον ΟΗΕ Εκπρόσωπος της Επιτροπής για τη μείωση της φυλετικής διάκρισης του Οργανισμού ζήτησε από την Κούβα να πάρει παράδειγμα από τα πρόσφατα γεγονότα στις αραβικές χώρες να προωθήσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις .Η απάντηση ήταν άμεση. Το καθεστώς απέρριψε την πρόταση και ο υφυπουργός Εξωτερικών δήλωσε πως «τα τελευταία 50 χρόνια η Κούβα έχει χρησιμεύσει ως παράδειγμα για το τι σημαίνει εφαρμογή της Δημοκρατίας». Διαβάστε δήλωση και βγάλτε συμπέρασμα…

Μια άλλη ένδειξη θα μπορούσε να είναι το άρθρο της μεγάλης ισπανικής εφημερίδας, El Pais, που περιελάμβανε τον 85χρονο Φιντέλ, στα «πέντε πολιτικά πτώματα του 2011», μαζί με τον 81χρονο Χόσνι Μουμπάρακ που κυβέρνησε την Αίγυπτο από το 1981, τον 83χρονο Βασιλιά της Ταϊλάνδης Blumibol Adulyadej, τον μακροβιότερο αρχηγό Κράτους, αφού άρχισε να βασιλεύει το 1946, τον 86χρονο Βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Abdala Ibn Abdulaziz και τον Kim Jong il 70 ετών, τον «τύραννο» όπως χαρακτηρίζεται, της Βορείου Κορέας. Ορισμένοι από αυτούς είναι άρρωστοι και κάποιοι, όπως ο Φιντέλ έχουν ήδη παραδώσει την εξουσία σε συγγενείς τους.

Είναι όλοι αυτοί ίδιοι; Προφανώς όχι. Μετά από μισό αιώνα ύπαρξης της «κουβανικής επανάστασης», νομίζω ότι η Δημοκρατία αποδείχθηκε πιο «επαναστατική». Πιο ικανή, ίσως, για να λύσει προβλήματα. Τα δεδομένα όμως, έχουν αλλάξει, δεν είμαστε πια στην δεκαετία του 60. Τον τελευταίο χρόνο φαίνεται πως ο ίδιος ο Κάστρο αντελήφθη ότι το πολιτικό σύστημα που ακολουθούσε οδηγεί, πλέον, σε αδιέξοδο. Γι’ αυτό και αναγκάστηκε να προχωρήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις από το δημόσιο και να δώσει ελευθερίες, που τόσες δεκαετίες στερούσε από τον λαό του.

Όσο για το πόσο πιθανό είναι η φλόγα της εξέγερσης να περάσει τα σύνορα των αραβικών χωρών και να φθάσει μέχρι την Κούβα; Ξέρω ότι οι περισσότεροι θα πουν ότι είναι ελάχιστα πιθανό. Η ιστορία, όμως, έχει αποδείξει ότι όλα μπορεί να συμβούν. Το ίδιο έγινε με τη Γαλλική Επανάσταση τον 18^ο αιώνα, η ιδέα της οποίας «διέσχισε» τον Ατλαντικό και ενέπνευσε τους λαούς της Λατινικής Αμερικής να ξεσηκωθούν και να κάνουν την δική τους επανάσταση για να διώξουν τους Ισπανούς κατακτητές, μετά από τρεις αιώνες.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα, η Αριστερά στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, να εγκαταλείψει τον κουβανικό μύθο. Δεν υπάρχει κανένα αυταρχικό καθεστώς πουνα μένει στην αιωνιότητα. Ο Κάστρο δεν θα μπορέσει να παραμείνει για πάντα ούτως ή άλλως. Όπως δεν παρέμειναν οι δικτατορίες της Κεντρικής και της Νοτίου Αμερικής και τώρα οι αραβικές. Δεν έχει σημασία αν έχουν θρησκευτικά ερείσματα, αν είναι φιλελεύθερες, αν είναι δεξιές ή αριστερές, αν όταν εκδηλώθηκαν ήταν δικαιολογημένες, οι λαοί πάντα αγανακτούν, εξεγείρονται και αργά ή γρήγορα τις ανατρέπουν.

www.aixmi.gr