«Κουρελού» το μνημόνιο – «τρύπιος» ο συντονισμός

Γράφει η Όλγα Τρέμη

Με φόντο το δράμα των εγκλωβισμένων Ελλήνων και ξένων στη Λιβύη εκτυλίχθηκε το απόγευμα της περασμένης Τρίτης ένας πρωτοφανής διαγκωνισμός μεταξύ τριών υπουργείων για το ποιο θα καρπωθεί από κυβερνητικής πλευράς, τα επικοινωνιακά οφέλη της σχεδιαζόμενης – τότε – επιχείρησης διάσωσης.

Η αρχή έγινε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που έσπευσε να ανακοινώσει ότι χειρίζεται, περίπου κατ’ αποκλειστικότητα, σχέδιο εξόδου των αποκλεισμένων από τη σπαρασσόμενη χώρα. Ακολούθησε πανικός: Έκρηξη οργής στο υπουργείο Εξωτερικών και τσουχτερή “διαρροή”, σύμφωνα

με την οποία το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη «ανακοίνωσε όσα είχε ήδη σχεδιάσει εδώ και τρεις ημέρες το υπουργείο Εξωτερικών, αλλά δεν το δημοσιοποιεί για να μη θέσει σε κίνδυνο το εγχείρημα”. Σαφές το κάρφωμα, σαφής επίσης και η απαξίωση.

Και μέσα στη γενική σύγχυση, ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων από τη μακρινή Κίνα όπου πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη, επιχείρησε να μπει κι εκείνος στο κάδρο, πληροφορώντας το πανελλήνιο ότι “σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό… αποστέλλονται τέσσερα πλοία για τη διάσωση των αποκλεισμένων στη Λιβύη”. Έχουμε, επομένως, έναν υπουργό που συνεννοείται με τον Γ. Παπανδρέου, δύο άλλους που είναι άγνωστο με ποιους συνεννοούνται -πάντως όχι μεταξύ τους- και ένα απίστευτο αλαλούμ για το ποιος έχει την αρμοδιότητα από κυβερνητικής πλευράς.

Παρεμπίπτον; Δε νομίζω. Μπορεί το συγκεκριμένο περιστατικό, αυτό καθεαυτό, να είναι ήσσονος σημασίας, αλλά ταυτόχρονα αντανακλά σε όλο του το μεγαλείο το πρόβλημα συνοχής, συνεννόησης, αλληλεγγύης και εν τέλει συντονισμού της κυβέρνησης που έρχεται καθημερινά πλέον στην επιφάνεια, πολλές φορές μάλιστα με οδυνηρό τρόπο.

Και για όποιον δεν πείθεται, παραπέμπω στην χωρίς φτιασίδια ομολογία του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θόδωρου Πάγκαλου -ναι, υπάρχει θέμα συντονισμού- αλλά και στη δήλωση -πιο φρέσκια αυτή- του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ, Χρήστου Πρωτόπαππα που μίλησε για “υπουργούς που έχουν χάσει την πίστη τους” – μαζί με την αίσθηση της πραγματικότητας θα πρόσθετα εγώ.

Γιατί όλα αυτά τα κακόγουστα κυβερνητικά “σπρωξίδια” για το ποιος θα βάλει το πρόσωπό του στο κέντρο της φωτογραφίας, εκδηλώνονται μέσα σε ένα ασυνήθιστα βαρύ κλίμα για την κυβέρνηση που χειρίζεται το πιο δύσκολο εγχείρημα της μεταπολίτευσης, με ασαφή μέχρι στιγμής αποτελέσματα και με διάχυτη την εντύπωση ότι το εγχείρημα οδηγείται σε αδιέξοδο.

Οι πολίτες που πλήττονται βάναυσα είναι συχνά στους δρόμους και μονίμως στα κάγκελα. Τα κινήματα ανυπακοής κερδίζουν συνεχώς έδαφος, οι πολιτικοί – γενικότερα τα δημόσια πρόσωπα- στοχοποιούνται συλλήβδην για τα δεινά της χώρας, τα παρόντα, κυρίως όμως τα μελλούμενα, γιατί ο κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον την αδικία, την αναποτελεσματικότητα, την έλλειψη προοπτικής.

Μ’ άλλα λόγια αισθάνεται πως δεν έχει να χάσει και πολλά, αφού 10 μήνες μετά την υπογραφή του, το Μνημόνιο φαντάζει περισσότερο με «κουρελού» -έτσι κατάντησε από τα απανωτά μπαλώματα και ταυτόχρονα η μηχανή της οικονομίας είναι καθηλωμένη από τη βαριά ύφεση. Οι διαχρονικοί φοροφυγάδες γελάνε με τα βάσανα μας, ασφαλείς και ανέγγιχτοι, και η καταβόθρα του χρέους συνεχώς διογκώνεται. Το Μνημόνιο, λοιπόν, εξάντλησε, την οριακή του χρησιμότητα ως μηχανισμός αποτροπής της χρεοκοπίας μας και τώρα πάμε για άλλα που τα υποθέσαμε από κυβερνητικά μισόλογα ή από τον ξένο παράγοντα.

Έρχεται, για παράδειγμα, ο Άξελ Βέμπερ για να βάλει με τον πιο σαφή τρόπο ταφόπλακα στο φιλόδοξο σχέδιο επαναγοράς ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά σε τιμή ευκαιρίας. Στην πραγματικότητα, αυτό μας το έχουν ήδη διαμηνύσει με δικά τους λόγια οι τρεις τροϊκανοί στην περιβόητη συνέντευξη Τύπου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε που το έμαθα από τους τοποτηρητές και όχι από την ελληνική κυβέρνηση. Όπως επίσης δεν μου άρεσε το στυλάκι τους, μειωτικό και παρεμβατικό, αν και εξηγήσιμο ως ένα βαθμό αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει η Κατσιφάριος ρήση: “Δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους”, αν δεν τους καταδιώκαμε επί 24ωρου βάσεως με δεκάδες κάμερες, ενώ αλαλάζουσες Πετρούλες κραύγαζαν εκστασιασμένες “mister blue eyes!”, “mister blue eyes!”

Η ουσία, όμως, παραμένει. Το μήνυμα που εξέπεμψαν εκείνη την ημέρα ήταν εξαιρετικά ευκρινές. Το Μνημόνιο απέθανε, (μαζί με το σχέδιο για μείωση του χρέους μέσω των ομολόγων). Zήτω, λοιπόν, τώρα το πακέτο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και οι αποκρατικοποιήσεις, της τάξης των 50 δισ. σε μια πενταετία.

Έφτασε λοιπόν ο κόμπος στο χτένι. Εξ ου και η βαβούρα στο ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, όπου 60 νοματαίοι (πάνω από το 1/3 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας) ζήτησαν “εδώ και τώρα” σχέδιο εξόδου από την κρίση, ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες και επίλυση του προβλήματος του συντονισμού της κυβέρνησης. Δηλαδή τα ‘παν όλα, με δύο κουβέντες.

Γιατί η κατάσταση είναι οριακή και χρειάζεται επειγόντως να ξέρουμε ποιο είναι το νέο σενάριο, όχι της τρόικας, αλλά το δικό μας, να γίνει μ’ άλλα λόγια αυτή η περιβόητη εθνική αφήγηση με θάρρος και ειλικρίνεια. Και μετά ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

http://www.aixmi.gr/