Πρόληψη της… ρεμούλας

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΟΛΟΙ  εναντίον όλων και  η Ελλάδα… μπάχαλο. Το Κράτος που πυροβολούσαμε  από ψηλά και χαμηλά και σήμερα το θέλουμε  να στέκεται στα πόδια  του. Η Πολιτεία που  την εκπροσώπησαν ψηφοθήρες πολιτικοί  και φορείς με διοικήσεις της κλεψιάς και της ρεμούλας. Εργαζόμενοι της λούφας και της μικροκομπίνας. Ελεγκτές ελέγχοντες τον εαυτό τους και με τη λεία απλωμένη στους μπασμένους στο κόλπο και μυημένους στην «ιδεολογία» (του κέρδους). Χωρίς αντικρουόμενα συμφέροντα κι με όλους μαζί στο ίδιο καράβι, για το ταξίδι της ανεμελιάς. Με τη διαφθορά ούριο άνεμο κι ανυποψίαστους(;) για την καταβόθρα στη ρότα μας.
ΣΗΜΕΡΑ  τρέχουμε. Κι ήταν φυσικό και επόμενο να φτάσουμε στο τελευταίο(;)σκαλί. Και βράζουν όλοι στο ζουμί τους, αφού κουράστηκαν να βρίζουν και να περιγράφουν, δείχνοντας με το δάκτυλο τον διπλανό τους. Ποιος να προλάβει με τον λίθο του αναθέματος στο χέρι κι ας ήταν μέχρι χτες ονειρικός ταξιδευτής.

ΑΠΛΩΜΕΝΑ  τα θέματα-προβλήματα στην Ελλάδα της αταξίας, ράκη διάσπαρτα σε απέραντο σαλόνι, σκόρπια και ασυμμάζευτα. Κι ούτε χωράνε στο καλάθι, αν πεις να τα μαζέψεις, δεν έχεις πλυντήριο να τα πλύνεις, ταράτσα να τα απλώσεις. Και, βέβαια, ισχύει εδώ εκείνο του Καμπούρογλου «καθαρόν δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλά ό,τι δεν ελερώθη». Το λέρωσαν πριν τους προλάβουμε και το’ καναν στη ζούλα. Καθένας, καθεμιά κι όλοι μαζί χωρίς να σκιαχτούν από νόμους που υπήρχαν (και δεν εφαρμόζονταν) κι από ελεγκτές «μονόφθαλμους», μιας και το’ να μάτι το’ κλειναν στους ελεγχόμενους.
ΤΩΡΑ, λοιπόν, αργά και εκ των υστέρων, να βρούμε την αιτία και να σιάξουμε-αν σιάζεται- τη ρότα μας στο μέλλον. Μια και μόνο λέξη που την αγνοήσαμε σαν πράξη. Ένας όρος και μια πρακτική, ένα φόβητρο που προλαβαίνει και σώζει. Η μέθοδος που «αποδίδει» σε όλα τα πλάτη της γης και σε διάφορες εκφράσεις. Κατά τον πολιτισμό και την κουλτούρα των εθνών και των κατοίκων. Για το «προλαμβάνειν» και το «φυλάξαι». Για να μην… ψαχνόμαστε σήμερα για αμαρτίες του παρελθόντος.
ΚΑΙ, βέβαια, δεν είναι  τόσο… κουτοί οι «κουτόφραγκοι» που τα κατάφεραν, απλά, φιλικά και χωρίς πολλές κουβέντες. Μια-δυο λεξούλες και θα’ χαμε καθαρίσει. 2-3 «κεφάλια» στην πλατεία για θέα κοινή και δεν θα βράζαμε, σήμερα, στο καζάνι. Δεν το θελήσαμε κορυφή και βάση, ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά.
Ο φόβος της τιμωρίας (πρόληψη). Η προοπτική της ποινής (συμμόρφωση). Η εφαρμογή της. Τότε προλαβαίνεται η ρεμούλα και της φυλακής τα σίδερα… σκουριάζουν, χωρίς ενοίκους μέσα.