Η μάχη με το σκοτάδι των ιδεών

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Μέρες σαν κι αυτές, είναι προφανές ότι το μυαλό και η καρδιά αρχίζουν να αναρωτιούνται. Για πολλά. Ενδεχομένως για τα πάντα. Είναι μια ευκαιρία να κοιτάξουμε προς τα πίσω αλλά και μέσα μας. Αναζητώντας όσα θα βρούμε μπροστά και δίπλα μας. Με το «αν» και το «πως» να δίνουν προοπτική σε μια καινούρια αφήγηση της ζωής μας, στο δρόμο προς το μέλλον.

Με την Ελλάδα βαθιά υποθηκευμένη στους δανειστές, και το πολιτικό σύστημα να παλεύει με τα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε, δυσκολεύεσαι να κοιτάξεις γύρω σου και να βρεις λόγους για να χαμογελάς ειλικρινά, και όχι από αμηχανία.

Ζούμε στην εποχή της εθνικής μελαγχολίας κάθε γενιάς, μιας και κάθε γενιά μετρά απώλειες, και επιχειρεί να γιατρέψει τις πληγές της. Και έχοντας αποπροσανατολιστεί, σε αυτή την ανακυκλούμενη μιζέρια, γινόμαστε οι ίδιοι πολλαπλασιαστές της, διαιωνίζοντας τα τραγικά αδιέξοδα. Για τον εαυτό μας, για τη ζωή μας, για την Ελλάδα.

Οφείλουμε να ξαναγράψουμε το μέλλον. Και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να δώσουμεσυντεταγμένη και λυσσαλέα μάχη με το σκοτάδι των ιδεών, από το οποίο η Ελλάδα ασφυκτικά. Έχουμε σταματήσει να παράγουμε ιδέες. Καινούρια ερεθίσματα, εμπνευσμένες αφηγήσεις, λόγο σύγχρονο, απεγκλωβισμένο από τους πάσης φύσεως «ισμούς». Έχουμε ξεχάσει να σκεφτόμαστε δημιουργικά. Όχι να χανόμαστε στη μακαριότητα και τη νιρβάνα σκέψεων χωρίς τέλος. Αλλά να δίνουμε ζωή σε έξυπνες ιδέες.

Αν πράγματι η Ελλάδα χρειάζεται μια καινούρια εθνική αφήγηση για το μέλλον της, προηγείται μια νέα ρητορική ιδεών. Που θα εκφέρεται από ανθρώπους πέρα και έξω από τα παρωχημένα πλαίσια στα οποία «μας έμαθαν να λειτουργούμε». Και τα οποία, εν πολλοίς, ευθύνονται για το ότι φτάσαμε ως εδώ.

Νέοι άνθρωποι. Νέες ιδέες. Νέα ρεύματα σκέψης. Νέες αφετηρίες. Νέες διαδρομές. Ώστε να είναι η «επόμενη Ελλάδα», μια πραγματικά «Νέα Ελλάδα»…