Η διαπλοκή παίζει ρέστα

Στην εποχή της τρόικας θα πε­ρίμενε κάποιος ότι η εγχώρια διαπλοκή θα ζούσε τις καλύ­τερες μέρες της. Οι επιτηρη­τές της ελληνικής οικονομίας - συχνά με τη χρήσιμη συμβολή επιχειρηματι­ών, μιντιαρχών και «προθύμων» από το πολιτικό σκηνικό, όπως σαφέστατα περιγράψαμε στο περασμένο φύλλο -έχουν αναλάβει να υλοποιήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα:

♦ Διάλυση του κράτους και παράδοση των λειτουργιών του, ακόμη και των πιο ζωτικών, στον ιδιωτικό τομέα.

♦ Γενικό ξήλωμα των εργασιακών σχέ­σεων.

♦  Πώληση όλων των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, από τις υπηρε­σίες και τις υποδομές μέχρι γαίες και ορυκτό πλούτο.

Μέχρι και το Μαξίμου κατάντησε αί­θουσα εκδηλώσεων και παραχωρείται - με ατραξιόν τον ίδιο τον πρωθυπουρ­γό - για την υπογραφή συμφωνιών με­ταξύ ιδιωτικών ομίλων από τις οποίες το ελληνικό Δημόσιο δεν προσδοκά να εισπράξει ούτε ένα ευρώ.

Κι όμως, η εγχώρια διαπλοκή δεν περνάει τις καλύτερες μέρες της. Αντι­θέτως βλέπει ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της καθώς δεν προχωρούν όλα όπως θα τα ήθελε. Κι αυτό έχει συ­νέπειες στην - μέχρι πρότινος εξασφαλισμένη - πολιτική επικυριαρχία της. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Στη δεύτερη φάση

Για τους λόγους που εξηγούμε στη στήλη «Κατά Βάθος» (σελίδα 2), πολλοί από τους επιχειρηματίες, ιδιαίτερα οι διαπλεκόμενοι, αυτοί δηλαδή που ζουν χάρη στο κράτος και τα χατίρια της πο­λιτικής εξουσίας, παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για τη διατήρηση κεκτημέ­νων. Και δεν είναι άλλο από την απόπειρα, έστω την ύστατη στιγμή, να ελέγ­ξουν το πολιτικό τοπίο. Γι’ αυτό από και­ρό παίζουν με την «ιδέα» μιας «κυβέρ­νησης εθνικής ενότητας». Το κόλπο δεν περπατάει μέχρι τώρα για δύο λόγους:

♦ Λόγω της άρνησης του Γ. Παπανδρέ­ου - παρά την απορριφθείσα «πρό­ταση» του ίδιου προς τον Σαμαρά το καλοκαίρι - να παραχωρήσει μερίδιο εξουσίας, ίσως και όλη την εξουσία, πριν καταρρεύσει ή βρει εύσχημη δίο­δο εξόδου.

♦ Λόγω της άρνησης του Σαμαρά να συμπράξει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας υπό την πολιτική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, η οποία θα αποτελούσε το πο­λιτικό του τέλος.

Ο στόχος όμως δεν εγκαταλείπεται από τα διαπλεκόμενα καμάρια μας. Τώ­ρα έχουμε περάσει στη δεύτερη φάση: αφού μια απευθείας «συνεννόηση» δεν περπατάει, ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογές. Το «ποντάρισμα» βασίζεται στο ότι οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν αυτοδυναμία. Άρα, έστω με τη Ν.Δ. πρώτη, μια κυβέρνηση συνεργασίας θα γίνει σχεδόν αναγκαστικά προ του οικονομικού και πολιτικού αδιεξόδου. Επισφαλής η πρόβλεψη πάντως...

Η λειτουργικότητα μιας τέτοιας κυ­βέρνησης δεν είναι δεδομένη κι αυ­τό αναγνωρίζεται από όλες τις πλευ­ρές. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Μια αδύναμη κυβέρνηση ενδεχομέ­νως είναι πιο ευάλωτη, άρα περισσό­τερο ελέγξιμη από τους βαρόνους της επιχειρηματικότητας και των ΜΜΕ, οι οποίοι πολύ συχνά – πέρα από το... φυ­σιολογικό – είναι οι ίδιοι.

Όμως, μια κυβέρνηση συνεργασίας δεν μπορεί παρά να έχει – για λόγους αυτοπροστασίας των κομμάτων – πολ­λά εξωκοινοβουλευτικά στελέχη ή και μέλη που δεν συμμετέχουν ενεργά στα δυο μεγάλα κόμματα. Όχι μόνο επειδή δεν θα θέλουν να αναλάβουν το βάρος διαχείρισης της πτώχευσης και του ξεπουλήματος, αλλά και για να χρησιμοποιηθούν ως ασπίδα έναντι της λαϊκής κατακραυγής, η οποία, στην περίπτωση μιας τέτοιας κυβέρνησης, θα απελευθερωθεί από τα κομματικά δεσμά και ίσως γίνει θύελλα.

Οι τεχνοκράτες

Με αυτά τα δεδομένα το σύστη­μα της διαπλοκής εξετάζει συνεχώς ονόματα ανθρώπων για τους οποί­ους θεωρεί είτε ότι θα έδιναν επίφα­ση νομιμοποίησης σε ένα τέτοιο εγ­χείρημα – από τη θέση ή του πρωθυ­πουργού ή του υπουργού ή του αντι­προέδρου – είτε ότι θα αποτελούσαν πρόθυμες μαριονέτες, αποδεκτές από την τρόικα και ταυτοχρόνως κα­τάλληλες να διαχειριστούν με «υπο­δειγματικό» τρόπο τις υποθέσεις των σεβαστών επιχειρηματιών μας.

Μεταξύ αυτών που θα μπορούσαν να προσδώσουν τεχνοκρατικό κύρος διακινούνται συνεχώς κάποια ονόμα­τα, όπως:

♦ του (και συμβούλου του πρωθυ­πουργού) Λουκά Παπαδήμου, παρότι ο ίδιος δεν φαίνεται να είναι πρόθυμος, έχοντας ήδη απορρίψει και τη θέση του «τσάρου της Οικονομίας»,

♦ του διοικητή της Τράπεζας της Ελλά­δος Γιώργου Προβόπουλου, παρότι ο ίδιος, κατά καιρούς, όχι μόνο έχει εκ­μυστηρευθεί ότι δεν έχει τέτοια σκοπιμότητα, αλλά εσχάτως είναι έξαλλος με την επιμονή κάποιων να «σπρώχνουν» το όνομά του υπογείως.

Από εκεί και πέρα, στο τεχνοκρατικό επίπεδο, κάνουν παιχνίδι με τα ονόμα­τα του γενικού διευθυντή του ΙΟΒΕ Γι­άννη Στουρνάρα, του επίτιμου αντιπροέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επεν­δύσεων Παναγιώτη Γεννηματά, αλλά και κάποιων άλλων με δευτερεύουσα προτεραιότητα, χωρίς κανείς να είναι βέβαιος για τις προθέσεις τους. Πά­ντως θα πρέπει να θεωρούνται απλώς διαδόσεις κάποια άλλα ονόματα τρα­πεζικών παραγόντων.

Οι πολιτικοί

Στο πολιτικό επίπεδο πολλοί μπαί­νουν στον πειρασμό που λέγεται Κωνσταντίνος Σημίτης – εξ ου και η... «έκ­κληση» για συμβούλιο πρώην πρωθυ­πουργών, αλλά και η βιασύνη εμπλο­κής του ονόματός του μετά το άρθρο προ δέκα ημερών στην «Καθημερινή». Ο ίδιος πάντως το έχει ξεκόψει μέσω διαρροών.

Μια άλλη σκέψη, που θα ήθελε τον... Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σε ρό­λο Ζολώτα (!) μάλλον θα πρέπει να εκληφθεί ως αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ.

Από εκεί και πέρα, από τον πολιτι­κό μας βιότοπο, στα χείλη των σεναριογράφων της διαπλοκής βρίσκονται, σαν από... συνήθεια, ονόματα ανθρώ­πων που είτε εναγωνίως ψάχνουν ρό­λο υπό την απειλή της πολιτικής εξα­φάνισης, όπως η Ντόρα Μπακογιάννη, είτε ως αποσυρθέντες και «καμένοι» δεν ρισκάρουν το... ανύπαρκτο πολιτικό τους μέλλον, όπως οι Αλέκος Παπαδόπουλος και οι πολιτικοί του φί­λοι και ο Στέφανος Μάνος.

Από το ενεργό πολιτικό προσωπικό, με διάφορες διαβαθμίσεις, παίζονται από το ΠΑΣΟΚ οι Ευάγγελος Βενιζέ­λος, Άννα Διαμαντοπούλου και Αν­δρέας Λοβέρδος, ενώ από τη Ν.Δ. οι δύο αντιπρόεδροι Δημήτρης Αβραμό­πουλος και Σταύρος Δήμας, αλλά και οι Κωστής Χατζηδάκης και Άρης Σπηλιωτόπουλος.

Τέλος, δεν θα πρέπει να διαφύγει την προσοχή ότι κάποιοι καλοβλέπουν και τις περιπτώσεις στελεχών της Δη­μοκρατικής Αριστεράς και του Φώ­τη Κουβέλη, αλλά σοβαρές κρούσεις ακόμη δεν έχουν γίνει.

Όλα αυτά όμως έχουν μια δυσκο­λία: όσο και αν η προθυμία κάποιων από αυτούς είναι δεδομένη, έστω υπό όρους, το πρόβλημα της πολιτι­κής νομιμοποίησης είναι το πιο σημα­ντικό και, είτε μιλάμε για «καμένους» είτε για φιλόδοξους, τα πράγματα εί­ναι δύσκολα, αφού θα βρεθούν αντι­μέτωποι με μια κοινωνία που βράζει. Έτσι, όπως σημειώνουν άνθρωποι που γνωρίζουν τους προβληματισμούς των ενδιαφερόμενων επιχειρηματιών, δεν θα πρέπει να αποκλειστούν ονό­ματα - έκπληξη.

Άλλωστε η πείρα δείχνει ότι, σε τέ­τοιες καταστάσεις, έχουν πολλές φο­ρές προτιμηθεί «αλεξιπτωτιστές» μι­ας χρήσης, οι οποίοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: μετά το πέρας της αποστολής, κανείς δεν έκλαψε γι’ αυ­τούς...

http://topontiki.gr/article/23503