Οι ευτυχισμένοι δεν έχουν Ιστορία

«Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία». Ένα γαλλικό γνωμικό που έμαθα πρόσφατα και από τότε έχει κολλήσει στο μυαλό μου σαν πλοκάμι. Ό,τι και να σκέφτομαι, ό,τι και να κάνω αυτές τις μέρες, η φράση σκάει σαν ζονγκ. Πρέπει να τη λύσω ή, τουλάχιστον, να την ελέγξω, αλλιώς ούτε αυγό δεν μπορώ να τηγανίσω.
(Ο Τολστόι το έχει παραφράσει σε «οι ευτυχισμένοι γάμοι δεν έχουν ιστορία» και ο Έλιοτ «οι ευτυχισμένες γυναίκες και τα ευτυχισμένα έθνη δεν έχουν Ιστορία»)

Ναι, φαντάζομαι πως αν διαβάσω την ιστορία της Ελβετίας θα πέσω σε κώμα από την πλήξη.

Μη μου ζητήσεις να θέσω τον ορισμό της ευτυχίας, δεν θέλω να λύσω αυτήν την άσκηση, όλοι έχουμε στο μυαλό μας έναν κοινό τόπο από μίνιμουμ παραδοχές για την ερμηνεία της.

Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες. Δεν χρειάστηκε να νικήσουν, δεν χρειάστηκε να χάσουν, δεν καβάλησαν την τεθλασμένη που πάει προς τα αστέρια και τον θάνατο. Περπάτησαν στην ευθεία. Και πέθαναν, απλά πέφτοντας σε μια τρύπα.

Όμως, μήπως έχουν να σου αφηγηθούν ευτυχίες; Τι ευτυχίες; Συγκρινόμενες με τι; Έχουν να σου αφηγηθούν αγάπη; Χωρίς τον πόνο; Έχουν να σου αφηγηθούν λάθη; Μα δεν υπάρχουν λάθη αφού όλα οδήγησαν τελικά στην ευτυχία.

Oι ευτυχισμένοι δεν έγιναν κάτι, δεν χρειάστηκε. Ήταν κάτι και έμειναν σε αυτό.

Οι ευτυχισμένοι δεν αρρώστησαν ποτέ, απλά χάλασαν.

Δεν αντιλήφθηκαν την αξία του χρόνου γιατί δεν βρέθηκαν ποτέ με κομμένη αναπνοή να μετράν τα δευτερόλεπτα, χωρίς να ξέρουν αν θα υπάρξει άλλη ανάσα.

Οι ευτυχισμένοι δεν γερνάνε, αλλοιώνονται τακτοποιημένα.

Ήσυχοι, γαλήνιοι, ισορροπημένοι (ζηλευτές σταθερές αλλά αντιπαραγωγικές) με πυκνό φύλλωμα, να κάτσεις στη σκιά τους για ένα τσιγάρο, όχι περισσότερο.

Δεν χρειάστηκαν να αναπτύξουν τη φαντασία, ούτε την τέχνη, εφόσον είχαν πατήσει νωρίς νωρίς τη γη της επαγγελίας αυτών των δύο αγγέλων.

Και το αντίθετο των ευτυχισμένων δεν είναι οι δυστυχισμένοι. Όπως το αντίθετο των όμορφων ματιών δεν είναι τα άσχημα μάτια. Είναι τα όμορφα μάτια που μιλάνε. Με τα τσακίσματα στις άκρες, τις ξυραφιές.

Δεν μπορώ να βρω πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που να συμπυκνώνει τα παραπάνω από αυτό: Εύχομαι να μπορέσω κάποτε να αφηγηθώ την ευτυχισμένη ιστορία του μεγαλώματος του παιδιού μου, η οποία όμως θα περιέχει και όλη τη φρίκη των κακών σκέψεων μην πάθει κάτι. Όταν νιώθεις ευλογημένος αλλά κι όταν πετρώνει κάθε σου κύτταρο στη μαύρη σκέψη.

Οι ευτυχισμένοι είναι κάτι που δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω. Κι ας τους πλησίασα πολλές φορές στον πόντο.

Μα, δεν έχουν τίποτα θετικό οι ευτυχισμένοι; Αμέ. Για τους ευτυχισμένους, η ζωή είναι ένα έτσι…

Οδυσσέας Ιωάννου

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=28040