Όταν αντί να νιώθεις ντροπή, νιώθεις ότι μας κάνεις και χάρη

O φίλος @zivas κατάφερε να συμπυκνώσει σε ένα και μόνο tweet το πραγματικό πρόβλημα που προκύπτει για την κυβέρνηση Σαμαρά: Στήνουν ένα ολόκληρο σώου με διαρροές, διαχειρίζονται τα πάντα επικοινωνιακά και όταν έρχεται το φιάσκο θέλουν να κοιτάξουμε την ουσία.

Ναι, σήμερα δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή προφυλακίστηκε μόνο ο Γιάννης Λαγός και θα είναι ανόητος όποιος θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό αθωώνεται η Χρυσή Αυγή από τις τεράστιες ευθύνες της για δεκάδες πράξεις βίας.

Όπως σωστά επισημάνει κι ο Φραγκίσκος Παρασύρης στο Facebook «η πολιτική δεν γίνεται εν κενώ. Θα μ άρεσε ένας φανταστικός κόσμος που όλοι να κατανοούσαν τη σημερινή δικαστική απόφαση με ψυχρό αίμα. Δυστυχώς στην πραγματική ζωή δεν είναι έτσι».

Οι πολίτες δεν ζήτησαν να συλληφθεί ολόκληρη η Χρυσή Αυγή σε 10-15 μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ζήτησαν να απονεμηθεί Δικαιοσύνη, γνωρίζοντας πολύ καλά τους ρυθμούς της στην Ελλάδα. Κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν αν οι συλλήψεις γίνονται μετά από 1-2 μήνες. Θα αρκούσε απλώς να γίνουν.

Το Μέγαρο Μαξίμου ήταν αυτό που ήρθε και πούλησε fast track κάθαρση. O Σαμαράς ήταν αυτός που εμφανιζόταν μέσω γνωστής φυλλάδας να δηλώνει ότι «θα τους λιώσω». Ο κόσμος δεν είχε ανάγκη να ακούσει ότι κάποιος θα λιώσει τη Χρυσή Αυγή. Ο Σαμαράς είχε την ανάγκη να το πει για να κερδίσει 1-2 μονάδες παραπάνω, γι' αυτό εξάλλου και υιοθέτησε ανοιχτά την ακροδεξιά θεωρία των δυο άκρων.

Αντί ο Σαμαράς να νιώθει ντροπή για το ότι επί των ημερών του οι νεοναζί είχαν φτάσει στο σημείο μέχρι και να εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα από εν ενεργεία αστυνομικούς κι αντί να βγει με ταπεινότητα να δηλώσει ότι παρακολουθεί τη Δικαιοσύνη να διορθώνει τις πράξεις και τις παραλείψεις του, προτίμησε να παριστάνει τον Superman.

Η κυβέρνηση λοιπόν δεν φρόντισε να ικανοποιήσει τις ανάγκες των πολιτών αλλά τις μικροκομματικές δικές της. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση δεν έδειξε καμία διάθεση να προστατεύσει τους θεσμούς και την ανεξαρτησία τους, καθώς μέχρι σήμερα η Δικαιοσύνη «λειτουργούσε με πρωτοβουλία Δένδια» ενώ ξαφνικά σήμερα «απόδειξε ότι δεν δέχεται παρεμβάσεις». Ένα θέατρο του παραλόγου με χαμένους μόνος του πολίτες και το πολίτευμα.

Θα αναρωτηθεί κάποιος: μα γιατί τόση φασαρία αφού αργά ή γρήγορα όλοι αυτοί θα συλληφθούν ξανά και με πιο ισχυρό κατηγορητήριο;

Η φασαρία γίνεται γιατί με τη σημερινή εξέλιξη η Χρυσή Αυγή θα καταφέρει να πείσει ξανά ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων της ότι η δίωξη της είναι πολιτική κι αυτό το κομμάτι λογικά θα είναι μεγαλύτερο του 3% που θα της εξασφαλίσει ξανά την είσοδο της στη Βουλή. Αυτοί μάλιστα που θα μείνουν τώρα πιστοί στη Χρυσή Αυγή, θα είναι ακόμα πιο πρόθυμοι για οτιδήποτε απαιτήσει η συμμετοχή τους σε ένα τέτοιο μόρφωμα.

Γνωρίζοντας καλύτερα το επικοινωνιακό παιχνίδι, οι Χρυσαυγίτες θα σπεύσουν να απαξιώσουν τη Δικαιοσύνη προκαταλαμβάνοντας κάθε πιθανή απόφαση της για τα μέλη της. Έχοντας αυτούς τους τρεις βουλευτές εκτός φυλακής, θα μπορούν να λένε ότι κι αυτοί που θα μείνουν στη φυλακή είναι πολιτικοί κρατούμενοι κι ότι αργά ή γρήγορα θα αφεθούν ελεύθεροι. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι δεν θα διστάσουν μέχρι και να αποκηρύξουν τον Λαγό για να διασωθούν πολιτικά.

Ουσιαστικά, η Χρυσή Αυγή θα εκμεταλλευτεί ότι και η Νέα Δημοκρατία τις πρώτες ημέρες των διώξεων, δηλαδή την αδυναμία της κοινωνίας να παρακολουθήσει μια λεπτομερή νομική συζήτηση για το τι είναι και τι δεν είναι ποινικά κολάσιμο. Όπως αντίστοιχα δεν είχε απολύτως καμία νομική αξία αν βρέθηκαν...κρασιά με φωτογραφίες του Μουσολίνι στο σπίτι του Χρήστου Παππά, έτσι και δεν συνιστά αθώωση η επιβολή περιοριστικών μέτρων, πόσο μάλλον με την καταβολή εγγύησης, όπως συνέβη στην περίπτωση Κασιδιάρη.

Όπως και με το Μνημόνιο, έτσι και τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς αποτυγχάνει να διαχειριστεί το επικοινωνιακό τέρας που ο ίδιος εξέθρεψε, πότε με τα Ζάππεια και πότε με τις διαρροές νομικά ανούσιων διαλόγων μεταξύ συγγενών και φίλων(!) μελών της Χρυσής Αυγής.

Από το Σκοπιανό μέχρι την ΕΡΤ κι από το δήθεν εθνικό success story μέχρι την «εξάρθρωση» της Χρυσής Αυγής, η χώρα πληρώνει το τεράστιο κόστος της αρρωστημένης πολιτικής βιασύνης του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος ακόμα κι όταν ξεκινά κάτι σωστό, απαιτεί να του αναγνωριστεί αμέσως και με μεσσιανικούς όρους.

Δεν γίνεται έτσι δουλειά. Δεν χρειάζεται να πάθουμε κι άλλο για να μάθουμε.
parapolitiki.com