Το τέλος της κυβέρνησης Σαμαρά, αφετηρία αλλαγής στην Ευρώπη

“ Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, από την φύση και την σύστασή της, ήταν από την αρχή καταδικασμένη να αποτύχει. ”
του Κώστα Καπνίση 

Με όλους τους αριθμούς να δείχνουν το αντίθετο, με διεθνείς οργανισμούς και αναλυτές να επισημαίνουν ότι τα προγράμματα «διάσωσης» όχι μόνο έχουν αποτύχει, αλλά έχουν επιφέρει ανθρωπιστική καταστροφή, περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και ολοκληρωτική ισοπέδωση των εθνικών οικονομιών τουλάχιστον του ευρωπαϊκού Νότου, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλουαντί να κάνει το στοιχειώδες, περί άλλων τυρβάζει και μάλιστα προκλητικά. Η κυβέρνηση Σαμαρά, δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι δεν πρόκειται ποτέ να διαπραγματευτεί όχι γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα ή δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι, αλλά γιατί η ίδια η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θέλει να γίνει η διαπραγμάτευση με τους εταίρους της χώρας.

Δύο απλοί λόγοι

Πρώτον, αν η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία μέχρι στιγμής, αποφεύγει με κάθε τρόπο να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και αγνοεί επιδεικτικά την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει προκαλέσει στην χώρα και την εθνική οικονομία, χρησιμοποιώντας ένα αυταρχικό – κουτσαβάκικο πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας , ενώ στο εξωτερικό κάνει το «καλό» και «υπάκουο» παιδί, τότε θα φανεί εντελώς αναντίστοιχη ως προς τον λόγο της πολιτικής της ύπαρξης. Στην πολιτική δεν υπάρχουν περιθώρια για κυβισθήσεις σε ότι αφορά την επιλογή στρατηγικής., παρά μόνο περιθώρια ελιγμών. Δεν μπορεί μια συγκεκριμένη κυβέρνηση με ένα συγκεκριμένο στελεχιακό κυβερνητικό δυναμικό να αλλάξει στρατηγική μεσούσης της θητείας της και αυτό βέβαια είναι κατανοητό. Μπορεί όμως μια δημοκρατική κυβέρνηση όταν έρχεται σε αδιέξοδο, να απευθύνεται στον λαό της, να του λέει ότι η στρατηγική της απέτυχε και να οδηγεί την χώρα σε εκλογές. Αυτός είναι ο μοναδικός και πλέον ενδεδειγμένος τρόπος στις Δημοκρατίες να αντιμετωπίζουν τα πολιτικά αδιέξοδα των κυβερνήσεών τους. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, έκανε την επιλογή της. Διάλεξε να υπηρετήσει τα Μνημόνια, χωρίς να διανοηθεί ούτε για μια στιγμή να θέσει θέμα οποιουδήποτε είδους διαπραγμάτευσης στους εταίρους και δανειστές. Αυτό βέβαια ήταν εντελώς αντίθετη στρατηγική επιλογή, από αυτή που είχε ανακοινώσει προεκλογικά στον ελληνικό λαό.

Δεύτερον, στο εσωτερικό της χώρας η κυβέρνηση Σαμαρά έχει αποδείξει με  αποκρουστικό και προκλητικό τρόπο ότι δεν προτίθεται επ’ ουδενί να θίξει τα ντόπια συμφέροντα μια χούφτας ολιγαρχών, οι οποίοι έχουν για δεκαετίες απομυζήσει την χώρα και την εθνική οικονομία. Τα δε τελευταία είκοσι χρόνια, έχουν στήσει ένα ασταμάτητο πάρτι φοροδιαφυγής. Δημιούργησαν εταιρείες, οι οποίες είχαν ως κύριο «πελάτη» το Κράτος. Δεν υπήρξε τομέας της εθνικής οικονομίας, στον οποίο να μην έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους. Για να γίνει βέβαια αυτό, εκμεταλλεύτηκαν έναν διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος ήταν ανήμπορος να αντιδράσει μπροστά στην επιδρομή των κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών». Σε αυτό το σημείο, αξίζει να σημειωθεί ότι την ευθύνη των συμφωνιών – υπογραφών την είχαν οι διοικήσεις – σύμβουλοι  των δημοσίων οργανισμών, τις οποίες βέβαια διόριζαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις και είναι γνωστό ότι αυτά τα στελέχη ήταν και είναι ακόμα και σήμερα προερχόμενα από τον σκληρό κομματικό πυρήνα και σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις ήταν αποτυχημένα πολιτικά στελέχη, τα οποία δεν μπορούσαν να εκλεγούν στις περιφέρειές τους. Αυτά είναι πράγματα, τα οποία έχουν επισημάνει και οι εταίροι – δανειστές της χώρας, οι οποίοι έχουν τονίσει ότι με ένα ιδιαίτερα δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο, αλλά και ένα διάτρητο για τους «έξυπνους» και άδικο φορολογικό σύστημα, δεν υπάρχει περιθώριο διεξόδου από αυτή την νοσηρή κατάσταση. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν ασχολήθηκαν καν με την φοροδιαφυγή, προσθέτουν διαρκώς άσχετες «τροπολογίες» σε νομοσχέδια, «κλείνοντας» έτσι με φωτογραφικές διατάξεις το μάτι στους έχοντες και κατέχοντες ότι όλα όσα γίνονται στην χώρα, δεν αφορούν σε αυτούς. Είναι λοιπόν δεδομένο ότι  αυτή η κυβέρνηση, αλλά και οι τελευταίες κυβερνήσεις δεν μπορούν να αντισταθούν πλέον στα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, καθώς αυτή είναι σε θέση, δυστυχώς, να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις με ένα της νεύμα.

Το συμπέρασμα

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, από την φύση και την σύστασή της, ήταν από την αρχή καταδικασμένη να αποτύχει. Το μόνο που ήταν σε θέση να κάνει από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στην εξουσία ήταν να μοιράσει και πάλι, ακολουθώντας την «παράδοση» των τελευταίων ετών, πολιτικά – διοικητικά οφίτσια, να εξασφαλίσει ότι το εγχώριο παρασιτικό σύστημα δεν θα θιγεί και δεν θα κινδυνεύσει και το τρίτο και σημαντικότερο θα εφάρμοζε το Μνημονιακό πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού λαού για χάρη των δανειστών, οι οποίοι με την σειρά τους, γνώριζαν όλα αυτά τα χρόνια τα «greek statistics», τα swaps και όλα τα υπόλοιπα λογιστικά τερτίπια, αλλά έκαναν ότι δεν τα έβλεπαν, προκειμένου να εξακολουθήσουν να δανείζουν την Ελλάδα, αποκομίζοντας με αυτόν τον τρόπο τεράστια κέρδη μόνο και μόνο από τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν είναι απλά η Ελλάδα το πρόβλημα, όπως δολίως θέλουν να παρουσιάζουν κάποιοι, αρκετοί διεθνείς οργανισμοί και αναλυτές μιλούν πλέον όχι για ευρωπαϊκό, αλλά παγκόσμιο ζήτημα χρέους.

Μιλώντας ανάμεσα από τις γραμμές, όπως λέει και μια αγγλική έκφραση, τίθεται πλέον σοβαρό ζήτημα επανάληψης ενός νέου 1929, το οποίο οδήγησε στην άνοδο του φασισμού και στον Β’ ΠΠ. Τα σημάδια και η αντιστοίχιση του τότε με το σήμερα, έχουν αρχίσει πλέον να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Αρκετοί προειδοποιούν ότι αν δεν ελεγχθεί και δεν περιχαρακωθεί το 1%, το οποίο κρατά στα χέρια του τον παγκόσμιο πλούτο και είναι ο «δανειστής» όλων των χωρών του κόσμου, τότε οι πολιτικές ηγεσίες, βάζουν συνειδητά σε κίνδυνο την Δημοκρατία και το 99% της παγκόσμιας κοινότητας.

Για αυτό άλλωστε και η Ευρώπη, στην συντριπτική της πλειονότητα πλέον, αναγνωρίζει ότι πολιτικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουν να δημιουργηθούν σε ολόκληρη την Γηραιά ήπειρο, αν αυτή θέλει να συνεχίσει να πορεύεται ενωμένη και να μην επιστρέψει στο σκοτάδι του Μεσαίωνα. Κυβερνήσεις όπως  αυτή που τώρα έχει η Ελλάδα, υπάρχουν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη και οι πραγματικές δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις, φαίνεται ότι αρχίζουν πια να το κατανοούν και να οργανώνουν την δική τους αντεπίθεση στα δίδυμα αδελφάκια του νεοφιλελευθερισμού – φασισμού. Καιρός ήταν…