Μήπως να σκεφτούμε πριν σφαχτούμε;

Γράφει η Σία Κοσιώνη

Έχω την αίσθηση ότι όσο κυλάνε τα χρόνια της κρίσης τόσο περισσότερο
κουκουλωνόμαστε κάτω από τη βαριά κουβέρτα της ανειλικρίνειας και της
υποκρισίας. Χωρίς να νιώθω καθόλου αφελής, σας εξομολογούμαι ότι περίμενα ή
έστω ήλπιζα, ενάμιση χρόνο μετά το «μπαμ», να ήμασταν όλοι πιο ώριμοι. Έστω
και τόσο δα.

Βρίσκω απολύτως αναμενόμενες όλες τις μορφές κοινωνικών αντιδράσεων –ακόμη
και τις ακραίες- τις οποίες παρακολουθούμε εσχάτως να εκδηλώνονται σε μία

σειρά από τομείς. Θα αποφύγω να πω «λογικές», γιατί ούτως ή άλλως η λογική
σε αυτή τη χώρα έχει χαθεί προ πολλού. Και αν δεν έχει χαθεί, σίγουρα έχει
γίνει σαν ένα βολικό unisex, one size και all weather t-shirt (sorry για το
αγγλικό, αλλά εκτός των άλλων με έχει συνεπάρει και ο ευρωπαϊσμός μας). Το
φοράμε όποτε νά’ ναι, όπως νά’ ναι και καθαρίσαμε.

Έτσι γίνεται πάντα. Πρώτα τρως τη σφαλιάρα, μένεις για λίγο ακίνητος
προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις από πού σού ’ρθε, και όταν ξεπεράσεις το
σοκ αντεπιτίθεσαι χωρίς να το καλοσκεφτείς. Αρχίζεις να σκέφτεσαι, αφού έχεις πια ξεσπάσει και αφού ίσως έχει κάποιος ματώσει. Εσύ, αυτός ή κανένας ξώφαλτσος.

Αυτή, λοιπόν, είναι η ώρα του απρόβλεπτου ξεσπάσματος. Είναι η ώρα της
αντεπίθεσης σε αυτόν που μας έριξε τη σφαλιάρα. Σε ποιόν; Στους πολιτικούς
που μας έφεραν εδώ; Στο ΔΝΤ και την Ευρώπη που ήρθαν να μας δυναστεύσουν;
Στο γείτονα που έκλεβε την εφορία; Στον πλούσιο που έχει τα λεφτά του στην
Ελβετία; Στο μετανάστη που μας έκλεψε τη δουλειά; Στο δημόσιο υπάλληλο που
τεμπελιάζει και ρουφάει επιδόματα; Και, ταυτόχρονα, στη γιαγιά που δε
βρίσκει φαρμακείο για να αγοράσει τα χάπια της. Στο μεροκαματιάρη που δεν
έχει μετρό και λεωφορεία να πάει στη δουλειά του. Στον ασφαλισμένο του ΙΚΑ
που ψάχνει στα χαμένα να βρει κανένα γιατρό.

Βρίσκω, επίσης, απολύτως αναμενόμενο τον πανικό της κυβέρνησης. Ποτέ καμιά
ελληνική κυβέρνηση δεν κλήθηκε να πάρει τέτοια μέτρα και να συγκρουστεί
τόσο σφοδρά με την κοινωνία. Ούτε αυτή θα το έκανε αν δεν υπήρχε κάπου πάνω
δεξιά στο κάδρο, πίσω από το συννεφάκι, η ξανθιά τροφαντή νεραϊδούλα Μερκελ
να κουνάει εκνευριστικά χαριτωμένα το μαγικό της ραβδί στο ρυθμό της
διόγκωσης του ελληνικού χρέους!

Απολύτως αναμενόμενη και η σύγχυση του πολιτικού συστήματος, εν γένει. Ποτέ
στο παρελθόν δε βρέθηκε τόσο απογυμνωμένο μπροστά σε τόσους θεατές.
Απογυμνωμένο και ευνουχισμένο. Τι φρικτό θέαμα…

Όπως απολύτως αναμενόμενη είναι και η αμηχανία των επαγγελματιών
συνδικαλιστών, που ξαφνικά βλέπουν τα πόδια να σηκώνονται για να χτυπήσουν
το κεφάλι. Από εκεί που είχαν τον πρώτο λόγο, τώρα ψάχνουν λόγια για να
περιγράψουν το ρόλο τους και το κακό που τους βρήκε.

Αντιδρούμε. Φωνάζουμε. Οργιζόμαστε. Βρίζουμε. Τσακωνόμαστε. Πίσω από τη
σκληρή αλήθεια υπάρχουν οι αλήθειες μας, ναι. Υπάρχουν όμως και τα καλά
κουκουλωμένα μας ψέματα.

Έχουμε φτάσει σε ένα οριακό σημείο. Στο σημείο που όλοι έχουμε δίκιο. Δίκιο
έχει και ο εργαζόμενος που απεργεί, δίκιο έχω κι εγώ που ταλαιπωρούμαι,
δίκιο έχει και η κυβέρνηση που βιάζεται, δίκιο έχει και η Ευρώπη που δεν
μπορεί να μας περιμένει. Και τώρα;

Σε λίγους μήνες η κυβέρνηση θα κληθεί να νομοθετήσει τα μέτρα με τα οποία
στο διάστημα 2012-2015 θα καταφέρει να εξοικονομήσει 15 δισεκατομμύρια
ευρώ, δηλαδή περίπου το 5% του ελληνικού ΑΕΠ (!). Μέτρα, που θα
κληροδοτήσει και σε όποια κυβέρνηση προκύψει μετά το πέρας (λέμε τώρα) της
τετραετίας του ΠΑΣΟΚ. Σκοπεύει, λοιπόν, όπως λέει, μέχρι τότε να επιδοθεί
σε έναν εξαντλητικό διακομματικό και κοινωνικό διάλογο προκειμένου το
πρόγραμμα αυτό να λάβει τη μορφή ενός πολιτικού και κοινωνικού συμβολαίου.
Προϋπόθεση για κάθε συμβόλαιο, όμως, είναι η ειλικρίνεια.

Μπορεί η κυβέρνηση να μου πει την αλήθεια για το πού και πώς πρέπει να πάω;
Μπορεί η αντιπολίτευση να έχει το θάρρος, όταν συμφωνεί να το λέει και όταν
διαφωνεί να το κάνει δημιουργικά χωρίς να λιγουρεύεται την ψήφο μου; Μπορεί
ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, ο φορτηγατζής, ο μηχανοδηγός, ο αγρότης να μου
πει στ’ αλήθεια γιατί απεργεί χωρίς να με βάζει μπροστά; Γίνεται να
σκεφτούμε πριν αρχίσουμε να ματώνουμε;

Μπορούμε από εδώ και στο εξής να κοιταζόμαστε μόνο στα μάτια; Έχω τα κότσια
να βγω και να πω: «Κυρίες και κύριοι, ονομάζομαι Αναστασία Χρήστου Κοσιώνη
και θέλω το α και το β;»

Άντε, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να πάμε και στο γ…

το είδαμε εδώ