Με ακούσατε, σας άκουσα-θα γυρίσουμε σελίδα;

Γράφει η Πέμη Ζούνη

Ήταν ένας ταραχώδης διάλογος αυτήν την εβδομάδα. Αναπόφευκτα. Ένας βουλευτής τολμά να μιλήσει για ανακρίβειες στα δημοσιεύματα, τη στιγμή που καίγεται ο κόσμος;;; Θα ακούσει λοιπόν ό,τι δεν άκουσαν ποτέ όλοι οι υπόλοιποι, εφ’ όλης της ύλης. Το κατανοώ.

Οι φωνές χαρτογραφούν τον ψυχισμό μας αυτήν την εποχή. Θυμός, απαξίωση, εμπαιγμός, αλλά και σοβαρότητα, κατανόηση, αίσθηση ευθύνης. Αναδεικνύουν όμως κυρίως – κατά τη γνώμη μου – τη δυσκολία πραγματικής συζήτησης. Όταν  είμαστε οργισμένοι δεν έχουμε την πολυτέλεια να ακούσουμε. Είτε γιατί το θεωρούμε άχρηστο, είτε γιατί είμαστε αποφασισμένοι για το ποιος φταίει. Οι καλοί και οι κακοί, οι αθώοι και οι φταίχτες διαχωρίζονται τότε με χοντρές γραμμές. Η ερώτηση που

προκύπτει είναι: Ποιόν εξυπηρετεί αυτό;

Κουραστήκαμε απ’ τα λόγια, λέτε. Συμφωνώ. Το λέω εδώ και χρόνια. Να σταματήσουν οι αναλύσεις, να μιλούν μόνο οι πράξεις. Ιδιαίτερα στο πολιτικό επίπεδο. Να όμως που, αιφνιδιασμένοι από την Ιστορία, έχουμε ανάγκη να συζητήσουμε (με όσους θεωρούμε ότι αξίζει), να βγάλουμε μια άκρη, να σκεφτούμε κάποια καλύτερη λύση. Για το σύνολο, όχι για την πάρτη μας.

Οι πράξεις λοιπόν αυτή τη φορά είναι δυσάρεστες. Και κάποιες φορές άδικες. Κι αυτό πρέπει να διορθωθεί άμεσα. Οι χαμηλές συντάξεις και η ανεργία είναι η απόλυτη προτεραιότητα. Αφού επιβιώσει η χώρα. Γι’ αυτό στηρίζω ακόμα την προσπάθεια που γίνεται. Γιατί κανένας δεν πρότεινε άλλη πραγματοποιήσιμη λύση.

Ξέρω ότι ως πολιτικός είμαι αυτόματα «απέναντι». Ο λόγος που συνεχίζω να καταθέτω τη σκέψη μου είναι ο μεγάλος αριθμός των ανθρώπων, με τους οποίους καθημερινά συζητώ. Στον δρόμο (ναι, δεν είμαι στη γυάλα, κυκλοφορώ κανονικά), στο γραφείο, στις παρέες. Με όλους όσοι προσπαθούν να διαμορφώσουν μια υγιή πραγματικότητα.

Υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα, που  διακρίνεται πλέον καθαρά. Και είναι πέρα από κάθε κομματικό χρώμα. Για να ακριβολογήσω αφορά όλα τα κόμματα. Είναι ο (φαύλος) κύκλος του εκμαυλισμού πολίτη-πολιτικής. Άρχισε από πολύ παλιά. Διάβρωσε σιγά και σταθερά όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες. Επί σειρά γενεών. Το παιχνίδι που διαμορφωνόταν ήταν σαφές. Με κανόνες ανταλλαγής. Ο παίκτης δεν είχε επιλογή. Προσυπέγραφε και επιβίωνε. Και εξέλεγε τους επόμενους σύμφωνα με τους υπάρχοντες κανόνες. Ένα καθαρά δημοκρατικό σύστημα που κατάντησε «δημοκρατικό».

Ήρθε η δύσκολη αλλά αναγκαία ώρα της προσπάθειας της απεξάρτησης. Και εδώ καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε. Θα θεωρήσουμε ότι αυτό δεν αλλάζει; Θα παραιτηθούμε από οποιαδήποτε δικαιοσύνη; Θα συνεχίσουμε να συμβουλεύουμε τους νέους ανθρώπους να «μην ανακατευτούν με το βούρκο»; Ή θα μπούμε στην περιπέτεια να σκεφτούμε: Ποιο σύστημα θέλουμε; Ποια κριτήρια βάζουμε  για τους πολιτικούς; Γιατί εκείνοι θα θέσουν  και πάλι τους όρους του παιχνιδιού. Εκείνοι θα προσκαλέσουν τους πολίτες. Άρα τι πολίτες θέλουμε;

Ας κρατήσουμε αυτό απ’ τη συζήτηση. Κι αν εγώ είμαι ακατάλληλη για το αξίωμα, διορθώνεται εύκολα. Στις επόμενες εκλογές. Το ζήτημα απέχει πολύ απ’ το να είναι προσωπικό…