Η…αγωνία της «μεγάλης» λίστας

Του Θανάση Νικολαΐδη 
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ στη λίστα, όπως αυτοί στην απόκρυψή της. Και  πήραμε δείγμα πολιτικής (και όχι  μόνο) εντιμότητας απ’ τους…προηγούμενους. Τους εθνοπατέρες που ανάμεσά  σους κάποιοι το…διέπραξαν, αλλά όλοι τους εκτινάχτηκαν σαν ελατήριο και αμύνονται λυσσωδώς. Κι αν δεν είναι κανένας τους εξαγωγέας αμαρτωλού συναλλάγματος, τι απόμεινε στη «μικρή» λίστα; Τίποτα! Αν κανένας/καμιά τους «δεν κάτι να φοβηθεί», τότε γιατί ξεσήκωσαν τον κόσμο;
ΚΙ έδωσε η «μικρή» λίστα  των (ψευδομένων) πολιτικών τη σειρά της στη λίστα των μεγαλοκαταθετών (και πιθανότατα φοροφυγάδων). Η σκυτάλη απ’ τους έντιμους πολιτικούς στους έντιμους…μεγαλοκλέφτες. Να δεις, λοιπόν, που και αυτοί θα ξεσηκώσουν τον κόσμο αρνούμενοι τα πάντα. Πάνω σε μια λίστα που κουβαλάει απ’ τη…φύση της την αμφισβήτηση. Ως «προϊόν υποκλοπής», που δεν συνάδει με τα χρηστά ήθη των πολιτικών μας. Κι ούτε είναι μαθημένοι οι…καημένοι σε τέτοια κόλπα προκειμένου να τσουρουφλιστούν κάποιοι του σιναφιού.
ΕΙΝΑΙ κοινή η πρακτική της άρνησης με την απόκρυψη της αλήθειας. Πιάνεις τον κλεφταράκο της «βάσης» επ’ αυτοφώρω και το αρνείται. Απαιτεί «κρείσσονες αποδείξεις» για την ενοχή του, επικαλείται βιολογική απόδειξη ταυτοποίησης του χεριού του που έκλεβε και απειλεί προσφυγή στα ανώτατα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Πιάνεις τον κ. Τσοχατζόπουλο με χιλιάδες επιβαρυντικά στοιχεία, αρνείται πεισματικά και προσφεύγει στην…πολιτική (του) δίωξη.
Η «μεγάλη λίστα» ήταν κάρβουνο αναμμένο. Το κράτησαν μακριά τους μέχρι να σβήσει, αλλά φύσηξε αέρας ευρωπαϊκός, το αναζωπύρωσε, τα χέρια απομακρύνθηκαν και οι σφυγμοί δυνάμωσαν. Ωστόσο, αυτοί είναι μαστόρια της απόκρυψης κι εμείς αθεράπευτα καχύποπτοι. Γι αυτό και σκύψαμε πάνω στη λίστα, νοερά. Είδαμε ονόματα και φρίξαμε. Αυτοί δεν έφριξαν. Τα’ ξεραν! Και είδαμε γνωστούς, φίλους και συγγενείς τους, είδαμε και το…όνομα (κάποιων) αυτών των ιδίων!
Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ, λοιπόν, της  λίστας εμπεριέχει την ενοχή τους. Για πρόσωπα που ήθελαν να καλύψουν. Την ώρα που αβασάνιστα παριέκοπταν  μισθούς και συντάξεις, δίνοντας, για τα μάτια, τη «μάχη» με τους Τροϊκανούς. Χωρίς να αγωνιούν για τον λαό που άγχεται και η  μόνη τους αγωνία ήταν πώς θα παραμείνει στο σκοτάδι η καταχωνιασμένη λίστα. Κι αν ευθύνεται ο κ. Βενιζέλος αναλογικά με το…εύρος του στομάχου του, οφείλει να αποδείξει πως έχει και το πνευμόνι να παραδεχτεί και να ομολογήσει. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους εμπλεκομένους, πριν αποκαλυφθούν ονόματα «του αυτού θέματος ή συνωνύμου».
ΚΑΙ, βέβαια, στο ανοσιούργημα αυτό, ο λαός είναι εντελώς αμέτοχος και αθώος.