Η κυβέρνηση υπογράφει την πολιτική της καταδίκη

“ Σε μια προσπάθεια επικοινωνιακού αντιπερισπασμού από τις μνημονιακές επιλογές, η κυβέρνηση επιλέγει να παίζει μόνο στο πεδίο της αισχρής προπαγάνδας και να σιωπά πάνω στην πολιτική στρατηγική και τον προσανατολισμό της χώρας.  ”

Πλέον ο πανικός της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρος και την οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις, επικοινωνιακού και μόνο χαρακτήρα, που επιβεβαιώνουν-αντί να συσκοτίζουν- τη βαθιά απομόνωσή της από την κοινωνία και τα στρατηγικά της αδιέξοδα.

Σε μια προσπάθεια επικοινωνιακού αντιπερισπασμού από τις μνημονιακές επιλογές, η κυβέρνηση επιλέγει να παίζει μόνο στο πεδίο της αισχρής προπαγάνδας και να σιωπά πάνω στην πολιτική στρατηγική και τον προσανατολισμό της χώρας. Επιλέγει το ρόλο του σχολιαστή και του λασπολόγου «θέσεων» του ΣΥΡΙΖΑ που μόνο η ίδια έχει ανακαλύψει , ντύνεται με την καπαρντίνα του Αστυνόμου Σαϊνη ανακαλύπτοντας τρομοκράτες, παίζει το ρόλο του Ιεροεξεταστή για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σε όλο αυτό το σκηνικό της άθλιας σπέκουλας που ξεφεύγει από το πεδίο της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης, ο έτερος κυβερνητικός εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, επιλέγει το ρόλο του αμέτοχου σχολιαστή της επικαιρότητας, αντιμέτωπος με τα δικά του πολιτικά αδιέξοδα και την αδυναμία εκφώνησης της οποιαδήποτε εναλλακτικής πρότασης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η λασπολογία απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ εντείνεται όταν η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο είτε λόγω της εμπλοκής στελεχών της σε σκάνδαλα, είτε εξαιτίας επερχόμενων μνημονιακών μέτρων. Εξάλλου, το μόνο που έχει απομείνει στην επικοινωνιακή φαρέτρα του κ.Σαμαρά είναι η λάσπη και η προσφυγή σε ρητορική εμφυλιοπολεμικού τύπου, τώρα που το δήθεν success story έχει ξεφουσκώσει και καθημερινά γίνεται ακόμα πιο ορατό το αδιέξοδο της μνημονιακής στρατηγικής. Σε αυτόν της τον κατήφορο η κυβέρνηση δεν διστάζει να εντάξει στους σχεδιασμούς της ακόμα και την Προεδρία της Δημοκρατίας, μη σεβόμενη ακόμα και τους πολιτειακούς θεσμούς.

Το δε παιχνίδι με την ημερομηνία των αυτοδιοικητικών εκλογών, έτσι ώστε να βρεθεί ένας τρόπος να μετριαστεί επικοινωνιακά η επερχόμενη εκλογική ήττα, δείχνει ότι στο επιτελείο του Μαξίμου, η εφευρετικότητα των στελεχών δεν γνωρίζει όρια όταν είναι να σκαρφιστούν άθλιες μεθοδεύσεις για τη διαιώνιση της εξουσίας τους.

Επί της πραγματικής πολιτικής, δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το ότι πίσω από την εικόνα ευφορίας που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα κυβερνητικά στελέχη, υπάρχει η πραγματική εικόνα των νέων μέτρων για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, οι νέες απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων και οι ηχηρές διαψεύσεις, σε διεθνές επίπεδο, των κυβερνητικών υποσχέσεων για φως στο μνημονιακό τουνελ, έξοδο στις αγορές και διόρθωση των αδικιών του μνημονίου.

Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία για το ότι η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει στήριξη από ολοένα και πιο πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και ότι η αύξηση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων ενημέρωσης, με εκτενείς αναφορές στην υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν, αλλά και στο ελληνικό πρόβλημα και στην έκδηλη αποτυχία του μνημονιακού προγράμματος.

Αν κάτι γίνεται πλέον αντιληπτό ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την έκθεση της επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου για την τρόικα, είναι ότι η συνέχιση της ίδιας καταστροφικής συνταγής λιτότητας θα έχει ακόμα πιο οδυνηρές επιπτώσεις για την οικονομία και την κοινωνία. Απόλυτα συνεπής με την στρατηγική εθελόδουλης υποταγής, ο κ. Σαμαράς διακηρύττει σε όλους τους τόνους ότι το μνημόνιο θα συνεχιστεί με κάθε κόστος, μη διατεθειμένος να αξιοποιήσει την οποιαδήποτε δυνατότητα διαπραγμάτευσης.

Την ίδια στιγμή, απόλυτα συνεπής με τη δική του στρατηγική ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύει το ελληνικό πρόβλημα, σε ευρωπαϊκό πρόβλημα, και προβάλλει την αναγκαιότητα ρήξης με τις κυρίαρχες επιλογές της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι αντιπαραβάλλονται δύο δρόμοι. Ο δρόμος του μνημονίου και της περαιτέρω συρρίκνωσης της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών και ο δρόμος της ανατροπής της πολιτικής λιτότητας και της αλλαγής των συσχετισμών σε επίπεδο Ευρώπης.

Με το να συσκοτίζει η κυβέρνηση τα πραγματικά πολιτικά επίδικα, δεν καταφέρνει ούτε να αποδράσει, ούτε να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Το μόνο που καταφέρνει είναι να παίρνει οριστικό διαζύγιο από τις ανάγκες και τις προσδοκίες των πολιτών, καθώς και να υπογράφει με απόλυτη βεβαιότητα τη δική της πολιτική καταδίκη.

http://periodista.gr/greece/item/8927.htm