Εξ ιδίων κρίνω τ΄αλλότρια

Της Κατερίνας Σικλαφίδου 
Πόνος! Ένα συναίσθημα που το νοιώσαμε όλοι στη ζωή μας και ίσως όχι μόνο μία φορά. Πόνος! που προέρχεται από προδοσία μιας φιλίας, ή από μια ερωτική απογοήτευση, γενικά πόνος που προκαλούν οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλων σας το μυαλό αυτήν ακριβώ
ς την στιγμή ανατρέχει σε μια κατάσταση τωρινή ίσως και παλαιότερη που σας πόνεσε και σίγουρα θυμηθήκατε την ατάκα που είπατε μετά καθώς προσπαθούσατε να ξεπεράσετε ότι σας πόνεσε κι αυτή δεν είναι άλλη από το "Η ζωή είναι αγώνας".
Σας έχω μια έκπληξη.... καλό το "η ζωή είναι αγώνας" αλλά που είναι ο αγώνας για τη ζωή πριν χτυπήσει την πόρτα μας ο πόνος; Που είναι η σκέψη των πιθανοτήτων και πότε θυμηθήκαμε τα κρατούμενα; και θα εξηγηθώ αμέσως!
Ο άνθρωπος παίζει με τις πιθανότητες τόσο συχνά, όπως λότο , τζόκερ, στοίχημα και τις μετρά συνεχώς. Ξέρει ότι είναι θέμα πιθανοτήτων να κερδίσει 1/1000000 και λίγα λέω, αλλά, γιατί ποτέ δεν τις μετρά στις ανθρώπινες σχέσεις του;.Γιατί αφήνει το συναίσθημα να τον παρασύρει που δεν είναι τίποτα άλλο από μια φυτεμένη αλήθεια και ως φυτεμένη αλήθεια εννοώ την επιθυμία που ντύθηκε με το πέπλο της ανάγκης. Γιατί δεν βάζει το νου του να σκεφτεί; Να σκεφτεί την πιθανότητα ότι τα πράγματα δεν θα του έρθουν όπως αυτός τα θέλει. Δε θα του βγουν τα ζύγια βρε αδερφέ!
Ακολουθούμε όλοι και επενδύουμε πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις καθαρά συναισθηματικά. Αφήνουμε να μας παρασύρει αυτή η τρικυμία και τις περισσότερες φορές απλά την αφήνουμε να μας τσακίσει πάνω στα βράχια...γιατί κάπου εκεί σκάει η θάλασσα.
Κάποια στιγμή της ζωής μου είχα την ευχαρίστηση να βρεθώ με ένα παλικάρι δέκα εννέα ετών. Η ζωή μας έφερε κοντά μετά από ένα διαφορετικό τραγικό γεγονός που βίωσε ο καθένας μας από την πλευρά του. Δε θα ξεχάσω λοιπόν ποτέ την κουβέντα που μου είπε καθώς μου εξηγούσε πως κάνει φίλους στο εξωτερικό που σπουδάζει.Με ποιον τρόπο δηλαδή επιλέγει. Βρίσκομαι μου είπε με διάφορους, όλους μα όλους τους κοιτάω από μακριά. Κάθε φορά που εμφανίζουν κάτι θετικό στο χαρακτήρα τους που συνάδει με τη δική μου στάση ζωής και στο δικό μου χαρακτήρα κάνω τσεκ στη λίστα των θετικών, κάποιες το φωνάζω κι όλα μου είπε "ένα θετικό". Το ίδιο κάνει και με τα αρνητικά και στο τέλος της βραδιάς τα μετράει. Τόσα τα θετικά, μου κάνει ως φίλος. Τόσα τα αρνητικά, δεν μου κάνει.
Έμεινα άφωνη με το τι έμαθα στα σαράντα τρία μου από ένα παιδί. Διάλεγε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις κατ επέκταση που θα ζούσε με ένα σύστημα λογικής και όχι ενθουσιασμού μιας τυχαίας πρώτης γνωριμίας. Μ' αυτόν τον τρόπο απέφευγε όσο το δυνατόν περισσότερο της γνωριμίες που πολύ πιθανά μόνο πόνο θα του προκαλούσαν στο πέρασμά τους. Θα μου πείτε γιατί παίρνω ως δεδομένο ότι θα βίωνε πόνο. Μα γιατί πολύ απλά και λογικά, όταν αφήνεσαι έτσι ελαφρά τη καρδία να γνωρίσεις τον άλλον με το πέρασμα του χρόνου είναι λογικό όταν ανακαλύψεις σ΄αυτόν πράγματα που σ΄αφήνουν άφωνο, να πονέσεις. Πονάς γιατί εμπιστεύτηκες , πιθανόν να εκμυστηρεύτηκες πράγματα πολύ προσωπικά θεωρώντας τον φίλο και γιατί έχασες πολύτιμο χρόνο για κάτι που δεν άξιζε. Αν όμως από την αρχή είχες ξεχωρίσει εκείνα τα θετικά στοιχεία του εαυτού του που έρχονται και κάθονται καλούπι πάνω σου, θα έχτιζες μια σωστή και υγιή ανθρώπινη σχέση. Σκεφτείτε το!
Υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που σπαράζουν από πόνο. Έναν πόνο για τον οποίο τις περισσότερες φορές είναι καθόλα ο ίδιος υπεύθυνος. Στις ανθρώπινες σχέσεις δυστυχώς πάντα μα πάντα ο θύτης είναι και θύμα και το θύμα και θύτης. Ξέρετε, δεν θέλω να πιστεύω πως οι άνθρωποι είναι κακοί. Ότι θέλουν να προκαλούν πόνο. Όχι! απλά δεν προχωρούν με τη λογική και δεν μετρούν ποτέ τις πιθανότητες. Πάρτε τον έρωτα, όχι αυτόν που τελειώνει αισίως..τον άλλον..εκείνον που μας κάνει κομμάτια. Εκείνον που όταν αφήνουμε τον εαυτό μας έρμαιο στη δύνη του, μας ανεβάζει στα σύννεφα. Μας κάνει και πετάμε από αστέρι σε αστέρι και τις νύχτες τραμπαλιζόμαστε στις άκρες του φεγγαριού. Αυτόν που κάποια στιγμή οι χρυσαφένιες κλωστές που μας δένουν μαζί του κόβονται κι εμείς πέφτουμε δυστυχώς με τα μούτρα στη γη. Και τότε...πόνος!! γλυκά βασανιστικός, μα πόνος.Θα μου πείτε συμβαίνει κι αυτό. Μα και βέβαια συμβαίνει, είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση και η χαρά και ο πόνος, αυτό που οφείλουμε πραγματικά όμως είναι να μπορούμε αυτά τα συναισθήματα να τα διαχειριζόμαστε σωστά. Όλοι αφεθήκαμε στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Όλοι το ζήσαμε στο έπακρο. Όλοι μα όλοι εισπράξαμε τον πόνο του χωρισμού. Σκεφτήκατε ποτέ λογικά και όχι συναισθηματικά το γιατί;
Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι μιλάμε. Ακόμη κι εκείνοι που μέσα στη σχέση φαίνονται χαλαροί , σε άλλα σύμπαντα, μιλάνε. Το θέμα είναι τι ακούμε εμείς ή καλύτερα τι θέλουμε να ακούμε εμείς. Μέσα από τις καλυμμένες με μεταφορές ή ότι άλλες κουβέντες, σου επιτρέπεται ή όχι να πλάσεις όνειρα. Εσύ φτιάχνεις ένα σπιτάκι βάζεις και δυο κουτσούβελα μέσα, έχεις και βαρβάτο λογαριασμό τραπεζικό. Ναι! αλλά ο /η σύντροφος είναι άλλης φιλοσοφίας θέλει καλύβα, δε θέλει παιδιά, ίσως, θέλει να είναι σε όλα ελεύθερος. Το είδες εσύ αλήθεια ή έβλεπες τις δικές σου ανάγκες στο πρόσωπο του/της συντρόφου σου; Γιατί εάν το είδες, τότε είχες μετρημένη και την πιθανότητα ότι το όνειρο που έπλασες είναι πολύ πιθανόν να μην συμβεί. Κι αν την μέτρησες...ο χωρισμός δεν έφερε πόνο αλλά χαρά, ανακούφιση τέλος τέλος και ικανοποίηση. Ξέρετε γιατί; Γιατί είχατε κάπου κρύψει το κρατούμενο το τελευταίο για τον εαυτό σας.Την πισινή που λέει ο σοφός μας λαός. Εάν δεν το είδες όμως........είσαι το θύμα της σχέσης και ο θύτης του εαυτού σου, γιατί απλά τον άφησες αφρούρητο. Κάπως έτσι είναι σε όλες τις σχέσεις. Ανοίγουμε τα σπίτια μας με την καλημέρα σε όλους. Όχι δεν είναι όλοι σαν εμάς. Τραπέζια , φιλοξενία ακόμη και το κρεβάτι μας....και στο τέλος...γκρίνια. "Πήγα και ούτε ένα ορίστε....όχι να κοιμηθώ ..ούτε έναν καφέ". Τον μέτρησες φίλε μου; Μέσα από τα λόγια του κάποια στιγμή θα σου είπε χωρίς να είναι εμφανή..."εμείς δεν φιλοξενούμε". Αλλά μείναμε με τον ενθουσιασμό και το όμορφο χαβαλέ μιας γνωριμίας και ούτε πιθανότητα σκεφτήκαμε ούτε κρατούμενο κρατήσαμε για πάρτη μας.
Καιρός να πάψουμε να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Καιρός να σκεφτόμαστε πάντα την πιθανότητα σε όλες τις καταστάσεις. Η πιθανότητα είναι αυτή που μπορεί να μας αποτρέψει από μεγάλο πόνο, είναι όμως και αυτή που μπορεί να μας φέρει μεγάλη χαρά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε ψύχραιμοι πάντοτε και να σκεφτόμαστε λογικά. Να μετριάζουμε τις συναισθηματικές αντιδράσεις που θολώνουν το μυαλό και βγάζουν λέξεις από το στόμα μας που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Πολλές φορές δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα. Οι καταστάσεις και όσα ζήσαμε μας μπερδεύουν. Πιστεύουμε το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια τη θεωρούμε ψέμα. Όχι γιατί έτσι εμείς θέλουμε , αλλά, γιατί οι άνθρωποι κι εμείς μαζί δεν είμαστε ξεκάθαροι πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους γύρω μας. Κρατούμε πάντα λοιπόν κι ένα "κρατούμενο" για μας και προστατεύουμε, με λογική σκέψη την ψυχή μας.
Πιθανότητα κι αυτό το κάτι για μας. Οι δύο συνιστώσες που μας προστατεύουν από τον πόνο, την απόρριψη, την αποδοκιμασία, την αδικία, το λάθος. Δύο συνιστώσες που οδηγούν μόνο σε έναν δρόμο... στο σεβασμό του εαυτού μας.
Μπορεί να διαφωνείτε με όλα τα παραπάνω και το σέβομαι...αλλά....μήπως να σκεφτείτε και την "πιθανότητα" να έχω δίκαιο;