Το φλερτ του Σίλβιο με τον δικτάτορα Καντάφι

Γράφει η Αθηνά Κουφοπάνου

Πραγματικά θα ήθελα να ήμουνα “κοριός” στο τηλέφωνο του Σίλβιο. Θα ήθελα να ακούσω λέξη – λέξη τι είπε στον φίλο του Καντάφι, τώρα που ο “μετανοημένος ηγέτης” , άλλαξε πάλι προσωπείο. Μέχρι που τα πτώματα άρχισαν να στοιβάζονται στους δρόμους, ο Ιταλός πρωθυπουργός δίσταζε να του μιλήσει, “για να μην τον ενοχλήσει”, όπως είπε, στις φούριες του… Και τι να του πει άλλωστε… “Μουαμάρ πέφτω από τα σύννεφα, δεν το περίμενα αυτό από σένα…” ή “κάνε λίγο κράτει αδελφέ, μη χτυπάς τον κόσμο στο ψαχνό” ή μήπως “μην ανησυχείς φίλε, στην ανάγκη έχω μια περισσευούμενη βίλα με πολλά δωμάτια»…

Πάντως, προσβλέποντας σε τρελές μπίζνες με τον μακροβιότερο δικτάτορα στην βόρειο Αφρική, και τι δεν έχει κάνει…

- Τον άφησε να στήσει την τέντα του στο μεγαλύτερο πάρκο της Ρώμης, στα 1800 στρέμματα των κήπων της βίλας Ντόρια Παμφίλι… Να φέρει τα άλογα του με ειδική πτήση από την Τρίπολη, μαζί με το διαλεχτό σανό που έτρωγαν τα καθαρόαιμα…

- Οργάνωσε φιέστες “ρωμαϊκού τύπου”…

- Στάθηκε κορδωτός στο πλευρό του σε ανοιχτό τζιπ επιθεωρώντας αγήματα…

- Άλλαξε ακόμα και τις θέσεις στη Σύνοδο των G8 στην Λ’ Ακουίλα, για να κάτσει ο Καντάφι στα αριστερά του κι ο Ομπάμα στα δεξιά του, υποχρεώνοντας έτσι τον Αμερικανό πρόεδρο να δώσει το χέρι στον Λίβυο Συνταγματάρχη…

- Δεσμεύτηκε να πληρώσει 5 δισ. στην πρώην ιταλική αποικία ως αποζημίωση για τα δεινά που υπέφεραν οι Λίβυοι, κυρίως από το 1911 μέχρι το ’34.

Όλα αυτά, βέβαια, με το αζημίωτο. Η ζεστή αγκαλιά του Καβαλιέρε, ήταν σοβαρό κίνητρο για τον Καντάφι για να επενδύσει δισεκατομμύρια στη FIAT, την UniCredit, και βεβαίως στον πετρελαϊκό κολοσό ENI- που έχει ριζώσει 50 χρόνια τώρα στην Λιβύη- ακόμα και στην Juventus. Ενώ με χαρακτηριστική γαλαντομία, υποσχέθηκε να χτίσει πολυτελές ξεονοδοχείο στην Λ’ Ακουίλα για να βοηθήσει τη σεισμόπληκτη πόλη και να μοιράσει λεφτά στους κατοίκους του Antrodoco, μιας μικρής πόλης στα Απέννινα, επειδή τον καλοδέχθηκαν.

Με τα πετροδόλαρα στο χέρι, μέσω Ιταλίας, ο Καντάφι σχεδίαζε τη δική του “εισβολή” στην Ευρώπη. Βοήθησαν αρκετά σε αυτό -αν και λιγότερο επιδεικτικά- το Παρίσι, μεγάλα αμερικανικά κεφάλαια που δίψαγαν για επενδυτές, αλλά κυρίως το Λονδίνο, που έδωσε εύκολα άφεση στον “ηγέτη” από τη Βόρεια Αφρική. To χωρίς προσχήματα φλερτ, βλέπετε, δεν ήταν μονοπώλιο του υπερβολικού Μπερλουσκόνι.

Τι μπορεί να σκέπτεται τώρα, για παράδειγμα, ο Τόνι όταν πίνει τον καφέ του στην ήσυχη, πλούσια γειτονιά του Λονδίνου, κοιτάζοντας πίσω, τα άλμπουμ της συναρπαστικής του πολιτικής καριέρας; ‘Η ο Γκόρντον στη σύντομη κι όχι τόσο πετυχημένη, δικιά του θητεία; Μπορεί ο Μπλερ να ανέβηκε στην εξουσία υποσχόμενος να ακολουθήσει το μονοπάτι της ηθικής στην εξωτερική πολιτική, φαίνεται όμως ότι στην πορεία “έπνιξε” όλους τους ενδοιασμούς του, χάριν του πολιτικού ρεαλισμού, της «ρεαλπολιτίκ». Στην περίπτωση του Καντάφι, ήταν δυο τα βασικά επιχειρήματα του:

* Πρώτον, ότι ο Καντάφι δήλωνε έτοιμος να εγκαταλείψει τα σχέδια του περί όπλων μαζικής καταστροφής, πράγμα πολύ καλό για όλο τον κόσμο.

*Και δεύτερον, ότι ήθελε να συνεργαστεί και να γίνει κάτι σαν ανάχωμα στην επέλαση των ισλαμιστών της «Αλ Κάιντα», πράγμα επίσης εξαιρετικά θετικό για την ανθρωπότητα.

Και οι δυο προοπτικές ήταν αρκετά δελεαστικές για να κλείσει τα μάτια ο Μπλερ στο υπόλοιπο βιογραφικό του Καντάφι. Η προσφορά, βέβαια, κι ενός ελκυστικού μπόνους έκανε την προσέγγιση ακαταμάχητη: Η “συμφιλίωση” επέτρεψε την πρόσβαση των βρετανικών εταιριών στον πλούτο της Λιβύης, τις πετρελαιοπηγές της. Έτσι, το 2004 ο Μπλερ, αφού τίμησε τα 191 θύματα της βομβιστικής επίθεσης στο μετρό της Μαδρίτης, πετάχτηκε μέχρι τη σκηνή του Καντάφι, του ανθρώπου που πολλοί θεωρούν υπεύθυνο για τον τραγικό θάνατο 270 ανθρώπων από την έκρηξη στην πτήση 103 της PanAm πάνω από το Λόκερμπι στη Σκοτία, το 1988. Όταν ρωτήθηκε πώς του φάνηκε η συνάντηση αυτή απάντησε: “Ηταν λίγο περίεργο, δεδομένης της ιστορίας… Νιώθω τον πόνο όσων έχουν υποφέρει από τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά ο κόσμος αλλάζει»…

Ο κόσμος σίγουρα άλλαξε, ο Καντάφι όμως φαίνεται ότι έμεινε ο ίδιος και η Δύση όλο αυτόν τον καιρό προτίμησε να κάνει τα στραβά μάτια, προσφέροντας απλόχερα νομιμοποίηση και βήμα, όχι μόνο στον ίδιο τον “Αδελφό Ηγέτη”, αλλά και στους γιους του και, κυρίως, στον δευτερότοκο. Μια δωρέα περίπου 1,5 εκατομμυρίου λιρών, άνοιξε τις πόρτες ενός ξεχωριστού Βρετανικού Πανεπιστημίου, του London School of Economics, στον Σαΐφ αλ Ισλάμ. Από εκεί πήρε το διαδακτορικό του– αν και λέγεται ότι προς το παρόν από το ποσό αυτό, έχουν καταβληθεί μόνο 300.000 λίρες- και εκεί επέστρεψε πέρσι ως επίτιμος καλεσμένος και ομιλητής. Η σχέση με τον Μπλερ βοήθησε πολύ. Γι’ αυτό και ο Σαΐφ, σε συνέντευξή του, είχε μόνο καλά λόγια για τον Βρετανό πρωθυπουργό.

- «Είναι προσωπικός, οικογενειακός φίλος”, είπε, υποστηρίζοντας ότι είχε προσκληθεί το 2006 στην Ντάουνινγκ Στρητ και ότι είδε τον Μπλερ αρκετές φορές, όταν εκείνος επισκεπτόταν τον πατέρα του στη Τρίπολη.

-“Εχει έρθει πολλές, πολλές φορές στην Λιβύη”, είπε ο Σαΐφ, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι Μπλερ είναι επ’ αμοιβή σύμβουλος του κρατικού επενδυτικού κεφαλαίου της χώρας του.

Όλα αυτά, βεβαίως, διαψεύστηκαν από το Λονδίνο, αλλά δύσκολα αποδεικνύει κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις ότι δεν είναι ελέφαντας. Κι ο Μπλερ, άλλωστε, δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, σε ό,τι έχει να κάνει με την τσέπη του… Ο Σαΐφ, πάντως, συνέχισε τις επαφές με τον καλό κόσμο και, κυρίως, με τον άνθρωπο-κλειδί των κυβερνήσεων των Εργατικών, τον Λόρδο Μάντελσον, με τον οποίο λέγεται ότι κανόνισε τις τελευταίες λεπτομέρειες για την απελευθέρωση του βομβιστή του Λόκερμπι, Αμπντελμπασέτ αλ Μεγκράχι, από τις βρετανικές φυλακές.

Για τη συζήτηση αυτή ο Σαΐφ ήρθε στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2009, καλεσμένος των Ρότσιλντ, στη βίλα τους στην Κέρκυρα, μαζί με τον Μάντελσον κι άλλα υψηλά πρόσωπα.

Όσο για τον Γκόρντον Μπράουν, απέφυγε μεν τις κοινωνικές επαφές με τους Καντάφι, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες της «Τέλεγκραφ», δεν είπε “όχι” στην εκπαίδευση από τη SAS των Λιβυκών ειδικών δυνάμεων το 2009. Πιθανώς, αυτά που έμαθαν, τότε, οι άνδρες της οικογένειας Καντάφι από τους “καλύτερους”, να τα εφαρμόζουν τώρα στον λαό τους.

Αιχμή