Υπάρχει ελπίδα!

Του Θανάση Νικολαΐδη
«ΕΠΕΣΕ ο κομουνισμός,  ζήτω ο καπιταλισμός!». Εκόντες  άκοντες στον δρόμο που χάραξε  η ιδιωτική πρωτοβουλία, με  τα καλά και τα άσχημά της.  Και με την κοινωνική ανισότητα  να κάνει θραύση απέναντι στη  νομενκλατούρα που θρηνεί απαρηγόρητη τον απολεσθέντα παράδεισο. Κράταγε τα κλειδιά για τα προνόμιά της, σε καθεστώς εσωτερικού τρόμου. Με την ψευδαίσθηση(;) πως καταξιώνεται η ιδεολογία που καπηλεύτηκε.
ΕΞΩ γυρόφερνε ο εχθρός με χίλια  πρόσωπα κι άλλα τόσα κόλπα και  οι αρτηριοσκληρωτικοί του Κρεμλίνου έπιναν τη βότκα τους. Αστυνόμευσαν τους «εντός» επαναπαυμένοι στο «θείο» σύστημα και το πνεύμα του Μαρξ. Σπάρθηκαν πράκτορες για την δήθεν εσωτερική ασφάλεια και οι έξω αλώνιζαν. Για να ζουν αντρόγυνα με την αμφιβολία της αλληλοαστυνέμευσης, όταν στη Μόσχα του Γκορμπατζώφ κυκλοφορούσαν 4.000 αμερικανοί πράκτορες.
ΚΙ έμεινε μόνος ο Καπιταλισμός για να αλωνίζει σε Ανατολή και  Δύση, τρυπώνοντας στην τρώγλη και  στα παλάτια. Για να πέσουν με τα μούτρα στα «αγαθά» οι λαοί και  πίσω τους οι αφέντες. Αφελείς όσο νόμισαν οι καταναλωτικές μάζες, παραπλανημένες από χαμογελαστά, μασκοφορεμένα πρόσωπα.
ΣΗΜΕΡΑ που όλα μας  τα παίρνει πίσω ο Καπιταλισμός σκυθρωπιάσαμε, ξεχνώντας πως καταναλώναμε περισσότερα  απ’ όσα παρήγαμε γιατί έτσι μας άρεσε, αλλά οι παροχές είχαν ημερομηνία λήξης. Κι ήρθε η άμπωτη μετά την παλίρροια, έσκασε μπόρα μετά τη λιακάδα. Πανευρωπαϊκά και παγκόσμια. Με νόμους ευρωπαϊκούς που νομίσαμε αφελώς πως οι ίδιοι τους φτιάξαμε. Πίσω μας και αθέατος ο καπιταλισμός τσεπώνει το διάφορο κι ακονίζει το μαχαίρι. Για θυσίες μας, αναγκαστικά, που μας βρήκαν απροετοίμαστους.
«ΑΝ θέλεις ειρήνη προπαρασκευάζου δια πόλεμον» και το αγνοήσαμε χυδαία και επιδεικτικά. Με συσκευές τηλεόρασης ισάριθμες με τα δωμάτια του σπιτιού μας, αυτοκίνητο ανά οικογένεια και δεκάδες…πουκάμισα κατά κεφαλήν. Πέσαμε λυσσάρικα στην αγορά που κι αυτή στήθηκε κατά την προσφορά και ζήτηση. Και σήμερα; Χιλιάδες μαγαζιά μεταπρατών που δεν παράγουν και μικροεπιχειρήσεις που δεν αντέχουν.
ΤΩΡΑ, τρέχουμε. Για το αναγκαίο, μιας και δεν κρατήσαμε  σε απόσταση το περιττό. Και, βέβαια, έχοντας  υποτιμήσει κατά πνεύμα και πρακτική τον παμφάγο και απάνθρωπο καπιταλισμό.
ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα; Ναι και  θα ξεπροβάλει απ’ τη συνειδητή  λιτότητα και την ανάγκη. Με τον  έλληνα λιγότερο καταναλωτή και περισσότερο  πειθαρχημένο. Με απελευθερωμένες τις  λανθάνουσες ψυχικές του δυνάμεις (το αποδεικνύει σήμερα, σε ώρες κρίσης). Με το ελληνόπουλο να διδάσκεται αρχαία ελληνικά (τα…αγγλάκια ξεκινούν απ’ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη) και να διαβάζει κλασικούς, γοητευμένο από έναν στίχο του Παλαμά και του Καβάφη, εμβαθύνοντας στον Καζαντζάκη.

“Ohne Wohnung, ohne Arbeit, aber nicht ohne Hoffnung” (χωρίς στέγη, χωρίς δουλειά, αλλά όχι χωρίς ελπίδα) λένε οι Γερμανοί. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.