Η αστυνομία του SEX…

Ο τίτλος ηχεί περίεργα και η πρώτη σκέψη του αναγνώστη ίσως να συμπυκώνεται στη φράση ο “κόσμος καίγεται και…”,
ωστόσο η πρώτη “πικάντικη” εντύπωση θεωρώ ότι θα διασκεδαστεί από την οπτική προσέγγισης του θέματος…Η επικαιρότητα, άλλωστε, εναγκαλισμένη με τη θλιβερότητα της πολιτικής γελοιοποίησης και της καθήλωσης των πολιτών της κοινωνικής εντροπίας σε πολιτικό, πνευματικό και ηθικό λήθαργο, με ωθούν να κάνω ακόμη ένα διάλειμμα στην ανάλυση των εν πολλοίς “στημένων” πολιτικών γεγονότων.

του Στέλιου Συρμόγλου

Δεν μπορώ να ασχολούμαι καθημερινά με τους αερολόγους, τους φανφαρόνους και τους ορνιθόμυαλους που συνωστίζονται και διαγκωνίζονται στο πολιτικό προσκήνιο. Ούτε με πολλούς Ελληνες, οι οποίοι αφού δεν μπορούν να είναι ντερβίσιδες, γίνονται μαζόχες. Όλοι αυτοί, δηλαδή, που ή θα διατάζουν και θα κάνουν την όποια αρπακτή ή θα θαυμάζουν. Το “θαυμάζει” για το μαζόχα σημαίνει ότι μεγεθύνει τα πάντα υπέρ του σαδιστή. Κι έτσι έχουμε την αποδοχή μιας σαδιστικής κυβερνητικής πολιτικής, με τους “μαζόχες” Ελληνες να την αποδέχονται εγκλωβισμένοι στη δειλία και την ανασφάλεια ή το “βόλεμα” του ευκαιριακών οφελών…Ετσι εξηγούνται και τα αποτελέσματα των δημοσκοπικών ερευνών, όσες βέβαια δημοσκοπήσεις δεν “μαγειρεύονται” στα κομματικά γραφεία, έχοντας αδρώς πληρωθεί οι ευάλωτοι στο δέλεαρ της πολιτκής αλητείας δημοσκόποι…

Οπότε θα ασχοληθώ με τη γυναίκα, τον άντρα, το σέξ, την πολιτική σε σχέση με το σέξ, τη διπλή αλλοτρίωση της γυναίκας και τη μοναξιά, τα ταμπού και την νεύρωση, που εξακολουθούν να συντηρούν πτυχές από τις πιο καίριες συζητήσεις της εποχής μας. Ο σεξισμός των εξουσιών και των ιερατείων αντιδρά πάντα βίαια ως βάναυσα (και συνήθως υποκρτικά) όταν του αμφισβητείται το μονοπώλιο του λόγου, το status quo των φύλων, η ιδεολογική μονολιθικότητα του συστήματος. Απέναντι δε στη μόνη και αμετακίνητη αλήθεια της καθοριστικής επίδρασης των κοινωνικών συνθηκών στο ζήτημα των δύο φύλων, ο προβληματισμός σπρώχνει στα ανώδυνα κανάλια της αναζήτησης της ερωτικής ευτυχίας. Σε παγκόσμια κλίμακα, τα “μετερίζια” του σεξισμού και της ηθικής του είναι οι νέες καστικές ιεραρχίες στην εξουσία.

Είναι ένας σεξισμός ογκολιθικός, ψευτο-επαναστατικός, θρησκευτικός, απέναντι στο γερασμένο σοσιαλισμό, αλλά και στον καπιταλισμό, που γεμάτοι ρωγμές, αφήνουν να φυτρώνουν λουλούδια πάνω στο λίπασμα της αποσύνθεσής τους. Τι “επιτρέπεται” και τι “απαγορεύεται” να λέμε για το σέξ; Διαφορετικά απαντάει σε κάθε εποχή η “Αστυνομία του sex”. Κι όταν λέμε “Αστυνομία” με την ευρύτερη έννοια, εννοούμε όχι όργανο καταστολής, αλλά “μεγιστοποίηση οργανωμένη των συλλογικών και ατομικών δυνάμεων”, όπως την εκλάμβαναν στη Δύση του 18ου αιώνα, λέει ο Μισέλ Φουκό. Με την έννοια επίσης που της δίνει ο Σοφοκλής: οργαί αστυνόμοι (τα ήθη που ανέχεται ο πολιτισμός). Για να ξεγεννάει μάλιστα τις ερωμένες του Λουδοβίκου 14ου, ο γιατρός του, φερόταν στην κρεβατοκάμαρα με τα μάτια δεμένα. Ενας Αγγλος γιατρός αφηγήθηκε ότι για να μπει στην κάμαρα του τοκετού υποχρεώθηκε να μπουσουλάει με τα τέσσερα, για να μην τον δει η ετοιμόγεννη.

Η αιδώς δεν έχει τα ίδια μέτρα, ούτε από εποχή σε εποχή, ούτε την ίδια στιγμή από πολιτισμό, από τάξη σε τάξη. Οι Σπαριάτισσες, που ντύνονταν με μίνι (φαινομηρίδες) έβγαιναν γυμνές στους αγώνες, όταν αυτό το προνόμιο το είχαν στην Αθήνα μόνο οι άντρες. Στα όρια του αποδεκτού οι Ελληνες, χωρίς να απορρίπτουν την αιδώ, θεωρούσαν πως ό,τι είναι καλό μπορεί να γίνει και δημόσια. Γράφτηκε ότι ο Θηβαίος κυνικός φιλόσοφος Κράτης “ολοκλήρωσε” το γάμο του με την Ιππαρχία μπροστά σε πολλούς παριστάμενους-θεατές.

Διαφορετικά αντιδρούσε μπροστά στο γυμνό ο Αγγλος πουριτανός της Βικτωριανής εποχής και ο Ρώσος αστός της Αγίας Πετρούπολης, όπου με λίγα καπίκια έμπαινε κανείς σε δημόσια λουτρά με μεγάλες αίθουσες κοινές για άντρες και γυναίκες. Ρίχνοντας μια ματιά στις πολιτισμικές διαφορές, διαπιστώνουμε άμεση σχέση ανάμεσα στο βαθμό σεξουαλικής χαλιναγώγησης, στις θρησκευτικές αντιλήψεις και στις γενικές ιδέες της κοινότητας. Οι θειστικές κοινωνίες επιβάλλουν, σε κάποιο στάδιο της εξέλιξής τους, την προγαμιαία αγνότητα. Στις μανιχαικές κοινωνίες, ιδιαίτερα όπου επικρατεί η λατρεία των νεκρών, οι σχετικές απαγορεύσεις είναι πολύ ελαστικότερες. Τέλος, όπου κυριαρχούν οι αντιλήψεις του ζωισμού, σεξουαλική ελευθερία πριν από το γάμο είναι απόλυτη.

Μέσα στην ίδια ιδεολογία, το σέξ δεν έχει την ίδια μοίρα σε όλες τις στιγμές της, προπαντός ανάμεσα στη δυναμική και τη στατική της εξέλιξη. Οι μεταμορφώσεις του έρωτα στο Χριστιανισμό είναι γνωστές. Περισσότερο διαφεύγουν την προσοχή οι επιδράσεις της πολιτικής ιδεολογίας στην επιστήμη. Η επιστήμη δέχθηκε για πολλούς αιώνες την “ηθική” σκοπιμότητα. Ετσι, η Ιατρική και Ψυχιατρική έπαιξαν, περισσότερο και από τον άμβωνα, τορόλο του τρομοκράτη. Η αιδώς τους είναι αξιοσημείωτη. Μιλούσαν για την ανατομία των οργάνων του φύλου και τη λειτουργία τους με περιφράσεις και σχεδόν ζητώντας συγγνώμη που αναφερόταν σε θέματα “άπρεπα” ή “αηδή”. Χρειάστηκε να έλθει η Ψυχανάλυση για να γίνει δεκτή η ύπαρξη παιδικής σεξουαλικότητας. Τον ερωτικό οργασμό της γυναίκας τον αρνήθηκε επί αιώνες η Ιατρική.

Η ανακάλυψη από τη Βιολογία του ωαρίου και του ρόλου συνεπώς της γυναίκας στην αναπαραγωγή, κρύφτηκε πολύ καιρό με τη συνένοχη σιωπή της Εκκλησίας και Επιστήμης. Γιατί; Για να μην κινδυνεύσει βαθμιαία να ανατραπεί η ιδιοκτησία του άντρα πάνω στη γυναίκα και στα παιδιά. Η δε δυτική φιλοσοφία, από τον Πλάτωνα ως τον Κάντ, θεμελίωνε τις επιταγές της ηθικής και της θρησκείας, μέχρι τον ανατροπέα Νίτσε. Σπάνια οι φιλόσοφοι έριξαν ένα νηφάλιο βλέμμα σ’ αυτά τα αντικείμενα, που τοποθετούνται ανάμεσα στην αηδία και το γελοίο, όπου έπρεπε ταυτόχρονα να αποφύγουν την υποκρισία και το σκάνδαλο.

Στην εποχή μας υπάρχει σιωπή και συνωμοσία γύρω από το σέξ;Δδεν χρειάζεται ιδιαίτερη διορατικότητα για να δει κανείς ότι σιωπή τουλάχιστον δν υπάρχει. Αντίθετα, ο λόγος για το σέξ καταλαμβάνει μεγάλο μέρος στην κίνηση των ιδεών. Σήμερα, τον καταναλωτή φορέα του φύλου, κατακλύζει χείμαρρος πληροφοριών, απόψεων, εικόνων. Επιστήμη, ψυχανάλυση, λογοτεχνία, τέχνη, παιδεία, έβγαλαν το σέξ από τη σιωπή και την εξιδανίκευση στην ανάλυση κάθε μορφής. Και μετά την εισβολή της ψυχανάλυσης και της σεξολογίας στο πανεπιστήμιο, το σεξ καταλαμβάνει το τελευταίο οχυρό της περιχαρακωμένης γνώσης. Η προνογραφία στην υποκουλτούρα συμπληρώνει το ταμπλό.

Τι λέει όλη αυτή η πληθωρική ομιλία και ο βερμπαλισμός του σεξ; Κάθε άλλο παρά ελευθερία τη χαρακτηρίζει ο Φουκό. Αποβλέπει, λέει, στο βάθος, στο να παραμορφώσει το σεξ, να αποφύγει την αβάστακτη, την επικίνδυνη αλήθεια του σεξ. Αλλοι, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, όπως ο Χέλμουτ Σλέλσκι, έχουν αναλύσει μεθοδικά τις εξελίξεις των ερωτικών ηθών στις σύγχρονες κοινωνίες. Πάλι ο Φουκό: Αστυνομία του σεξ, δηλαδή όχι αυστηρότητα απαγόρευσης, μα ανάγκη να κανονιστεί το σεξ με λόγους ωφέλιμους και δημόσιους…

http://freepen.gr/?p=15911