Ο καπετάν Ρέμος...

Η σκηνή εκτυλίσσεται σε μπουζουξίδικο της Μυκόνου. Η ορχήστρα παιανίζει στο βάθος την εισαγωγή του άσματος και ο ευρισκόμενος έμπροσθέν της λαϊκός αοιδός Αντώνης Ρέμος ατενίζει το μανιασμένο πλήθος και...
ξεστομίζει τα κάτωθι: «Αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π...ς. Θαύμα, παιδιά, σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π...ς! Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, κ...λα Μέρκελ δεν θα μας καταστρέψεις την Ελλάδα». Κατόπιν τούτων, το μανιασμένο πλήθος έγινε μανιακό και ο αοιδός άρχισε να άδει με πάθος την τελευταία, αλλά ουχί έσχατη, επιτυχία του.



Το περιστατικό παρουσιάστηκε από τις εφημερίδες και τα site υπό τον τίτλο «Ιδού πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο», δίνοντας έμφαση στο αντιαισθητικό του πράγματος, καθώς και στο άνθος της φοροδιαφυγής που εφύετο για δεκαετίες στα θερμοκήπια των κοσμικών κέντρων. Εμείς υποτιτλίζουμε το περιστατικό ως εξής: «Ιδού γιατί παραμένουμε στο Μνημόνιο επί τρεισήμισι χρόνια». Παραμένουμε στο Μνημόνιο, διότι μεγάλα στρώματα του πληθυσμού αντιμετωπίζουν την κατάσταση όπως ο Ρέμος, ως μια έξωθεν καταστροφή, οφειλόμενη σε κακούς ανθρώπους που επιβουλεύονται την πτωχή πλην τίμια Ελλάδα.



Για το κακό που μας βρήκε φταίει ο π...ς ο κουτσός και η κ...λα η Γερμανίδα, το οποίο είναι πλεονασμός, γιατί όλες οι Γερμανίδες είναι κ…ες. Ούτε οικονομικά συμφέροντα, ούτε ιδεολογικοί δογματισμοί, ούτε γεωπολιτικές συγκρούσεις, πέσαμε στην κακιά στιγμή και στους λάθος ανθρώπους. Κυρίως δεν φταίνε αυτοί που μας κυβερνάνε, που τι να κάνουνε οι άνθρωποι υποκύπτουν στις υπέρτερες δυνάμεις. Έχουμε Κατοχή, έχουμε Χούντα, οπότε ή δεν πάμε να ψηφίσουμε ή ψηφίζουμε με βαριά καρδιά τον Σαμαρά, για να μη χάσουμε τις καταθέσεις μας, είτε ψηφίζουμε τα καλά παιδιά της Χρυσής Αυγής, που άμα λάχει ρίχνουνε και καμιά σφαλιάρα στο σύστημα. Ποιος τις γ... μωρέ τις εκλογές και τις συγκεντρώσεις, εμείς άμα θέλουμε να εκτονώσουμε την αγανάκτησή μας, πάμε στον Ρέμο.



Τα προαναφερθέντα οδηγούν αναποδράστως στο εξής ερώτημα; Κι άμα βγούμε από το Μνημόνιο, πού θα πάμε; Ερώτημα καίριο και υπαρξιακό, διότι υπάρχει κίνδυνος να πάμε στην Ελλάδα του μίσους, της ελαφρότητας, της βλακείας της κακογουστιάς. Στην Ελλάδα που αντιμετωπίζει τους αντιπάλους της ως κουτσούς, π...ες και κ...ες, που θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα είναι συλλήβδην ξεπουλημένο, ότι ακόμη και οι σιγανοπαπαδιές οι αριστεροί τα παίρνουν από τον Σόρος, ότι η Δημοκρατία είναι κλεφτοκρατία. Βρε, τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Σου θυμίζουν τη Χρυσή Αυγή και τον Μιχαλολιάκο.



Το Μνημόνιο είναι ευκαιρία διά τον τόπο, όχι για να γίνουν τα βδελυρά που υπαινίσσεται ο πατήρ της φράσης Πάγκαλος, αλλά για να αλλάξουν όλα σε προοδευτική, ριζοσπαστική, ανθρώπινη κατεύθυνση. Γιατί αν δεν αλλάξουν όλα, θα πηδήξουμε από το Μνημόνιο και θα βρεθούμε στις αγκάλες του Ρέμου, του Σφακιανάκη, του Πλούταρχου.


Γιώργος Ανανδρανιστάκης