Το Ελληνικό «δόγμα». (Να κρατήσουμε αυτά που έχουμε).

Η Ελληνική κοινωνία μουδιασμένη απ’ τις πολύ άσχημες εξελίξεις ιδιαίτερα στην οικονομία παρακολουθεί τα γεγονότα δίνοντας την εντύπωση ότι δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιδράσει.

Η αποδοχή της λογικής (δόγμα) «δεν διεκδικούμε τίποτε και δεν παραχωρούμε τίποτε» αποτελεί τροχοπέδη για τυχόν δυναμικές κινητοποιήσεις και αντιδράσεις στα δυσβάσταχτα μέτρα της υπό την τρόικα κυβέρνησης.

Το προαναφερόμενο δόγμα ισχύει για την εξωτερική μας πολιτική απέναντι στους «φίλους» και γείτονές μας.

Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ευχαριστημένοι με τον αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου, με την συμπεριφορά των Τούρκων στους ομογενείς της Πόλης, με την αντιμετώπιση εκ μέρους της Αλβανίας των Βορειοηπειρωτών, Μακεδονία, Κύπρος, Θράκη και «πάει λέγοντας».


Το δόγμα αυτό έχει δυστυχώς επικρατήσει και στην κοινωνία.

Σήμερα δεν υπάρχουν διεκδικήσεις των λαϊκών τάξεων και της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Δεδομένο τουλάχιστον μέχρι σήμερα η μεσαία τάξη δεν συμμετείχε σε κινητοποιήσεις. Οι καλοπληρωμένοι για παράδειγμα στις ΔΕΚΟ απλώς έκλειναν τους διακόπτες της ΔΕΗ, καθήλωναν τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής, έδενα το χειρόφρενο στα ΜΜΜ και έτσι κέρδιζαν αυξήσεις και προνόμια. Οι επιχειρηματίες έψαχναν άλλους τρόπους συναλλασσόμενοι με τους πολιτικάντηδες και ποτέ δεν κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο να διεκδικήσουν. Προτιμούσαν την παραοικονομία.

Όλοι σήμερα πασχίζουμε να διατηρήσουμε ότι έχουμε (κεκτημένα) ενώ η τρόικα με μακρύ χέρι την κυβέρνηση έχει επιτεθεί διαλύοντας τον κοινωνικό ιστό και οδηγώντας στην φτώχεια όλο και περισσότερους Έλληνες.

Όταν σε τέτοιες συμπεριφορές «φίλων» γειτόνων και τροϊκοκυβέρνησης στέκεσαι με αμυντική διάθεση θέλοντας τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν σίγουρα μετά την επίθεση κάτι θα χάσεις και αν συνεχίσεις μ’ αυτή την τακτική θα χάσεις ακόμα περισσότερα.

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Οι Έλληνες πιστεύω πρέπει να αλλάξουμε λογική και δόγμα.

Πρέπει να περάσουμε στην επίθεση διεκδικώντας απ’ τη μια μεριά τα δίκαια του Ελληνισμού και απ’ την άλλη καλύτερες συνθήκες εργασίας, αύξηση μισθών και συντάξεων, σταθερή δουλειά για όλους κτλ.

Στην διαπραγμάτευση αν έχεις αιτήματα και οι απέναντι αξιώνουν να παραιτηθείς από δικαιώματα το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ο συμβιβασμός δηλαδή η αποδοχή της κατάργησης μόνο των κακώς κειμένων που όντως είναι πολλά.

Αυτό μηχανιστικά σημαίνει ζητάμε 10 μας ζητούν 10 και συμφωνούμε να διορθωθεί το στρεβλό οικονομικό σύστημα.

Ζητάει η Τουρκία 10 ζητάμε εμείς 10 και τελικά επικρατεί το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς συμβάσεις.

Δυστυχώς απ’ τη μια οι πολιτικάντηδες και απ’ την άλλη οι εργατοπατέρες δεν κινούνται προς εθνικά και κοινωνικά ωφέλιμες λύσεις γιατί εξυπηρετούν συμφέροντα. Εμείς;;;;;;;; 

Ιδεοπηγή                                                                                       RAMNOUSIA