Μη τα βροντήξει (και ο Γιώργος…)

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ  την πολιτική και  τρέχουν σαν τρελοί. Η «λύση» σε καιρούς  ανεργίας. Η διέξοδος-συνδυασμός «δόξας» και προοπτικής για ‘κονόμα. Όπως κάνουν όλοι. Οι παλιοί (του  κοινοβουλίου) με τα άθικτα προνόμια και οι νέοι με τις «περιφερειακές» και «δημοτικές» προοπτικές. Κάποιοι με την προμετωπίδα του σωτήρα σε καιρούς χαλεπούς και (οι πιο θρασείς) με την κραυγή «θυσίασα την επαγγελματική μου καριέρα για να προσφέρω…».

ΑΝ, λοιπόν, είναι ελκυστικό το βουλευτιλίκι και ονειρικό το υπουργιλίκι, ο πρωθυπουργικός «θρόνος» είναι ηλεκτρική καρέκλα και τριγύρω της κάρβουνα ανάμενα. Και ποιος το’ λεγε να φτάσει η κατάντια μας στο τελευταίο σκαλί... Η κοινωνία που δεν θέλουν να την κουμαντάρουν, η διαφθορά που δεν ελέγχεται και η Πολιτική που απ’ τη φύση της δεν πολυσχετίζεται με την ηθική. Ποιος να το φανταστεί πως είναι άχαρος ο ρόλος ενός πρωθυπουργού, τα τελευταία χρόνια, να μοιάζει ο ίδιος ναυαγός στη θάλασσα κι ανάμεσα σε καρχαρίες, καρικατούρα που τον χειροκροτούν τριγύρω μανιασμένοι συμφεροντολόγοι. Ποιοι; Υπουργοί για το χαρτοφυλάκιο,

βουλευτές για την έδρα τους, παρατρεχάμενοι για καμιά αρπαχτή.  

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ  τον κ. Κώστα Καραμανλή  και την πρεμούρα του για «σωτήριες» εκλογές, τη βιασύνη  του να τα παρατήσει. Κάτι (παραπάνω) θα ήξερε  που δεν το ξέραμε και τα βρόντηξε. Με τρόπο άκομψο, ωστόσο, με την αγωνία του Πρωθυπουργού που θέλουν να του  φορτώσουν δικές τους αμαρτίες.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ  τον Γιώργο και  συμμεριζόμαστε την  αγωνία του. Πρωθυπουργός κατά τίτλο και  πρωθυπουργεύων, σε ασφυκτικό κλοιό  ξένων (συμ)μπιεστών και ντόπιων «επαναστατών»  και ολικώς διαμαρτυρομένων. Εργάζονται οι υπουργοί του σε καθεστώς «μη  ευθύνης», παίρνουν τον μισθό τους (αποζημίωση τον λένε) οι βουλευτές, αλλά η δράση τους ανακλάται στην πρωθυπουργική ευθύνη.

ΩΣ  βάση, μη βιαστούμε  να «διώξουμε» τον  Γιώργο Παπανδρέου. Δεν βρίσκουμε  εύκολα «καμήλα» φορτωμένη  ως το λαιμό κι όλοι τριγύρω να τη χαζεύουν ζυγιάζοντας τις αντοχές της. Και, βέβαια, μη βιαστεί να τα βροντήξει ο Πρωθυπουργός. Να παραμείνει, σαν καπετάνιος που δεν εγκαταλείπει το σκάφος. Κι αν η θύελλα δεν κοπάσει, φαντάσου το καράβι με το πλήρωμα και χωρίς καπετάνιο.