Το…κάστρο (Θεσσαλονίκης)

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη

Η Δημοκρατία δεν εκδικείται. Το’ ξεραν οι χουντικοί  και ο Πατακός  που «δεν συμμετείχε στη δίκη» γερνάει  διαβάζοντας…Αγία Γραφή. Ο Καραμανλής με το «Ισόβια» που δεν  το εννοούσε και, παραπέρα, ο Μίκης με το μεταχουντικό του σύνθημα που πριμοδότησε τη δεξιά κι αργότερα ορκίστηκε υπουργός του Μητσοτάκη(!). Σήμερα προτίθεται να ηγηθεί κ.λπ., ωστόσο, «τίμα το γήρας, ου γαρ μόνον έρχεται».
ΩΣ  «μίασμα» είτε «συνοδοιπόρος» δεν είχες μέλλον, δεν είχες αύριο και μόνο την πικρή γεύση της ζωής σού εξασφάλιζαν, μέσα από αποκλεισμούς και φακελώματα. Οι αγώνες απέδωσαν και, με το πλήρωμα του χρόνου, η δημοκρατία έγινε νόμος, θεσμός και Σύνταγμα, για να την ξεζουμίσουν συστηματικά μέχρις ασυδοσίας. Με συμμετοχή και πασόκων που άρπαξαν την ευκαιρία της ζωής τους. Για να τα «κονομήσουν» μέσω συνεταιρισμών αστοιχείωτοι χώνοντας τη
συνεταιριστική ιδέα στο τσεπάκι τους. Σημασία έχει πως οι παρακρατικοί μηχανισμοί διαλύθηκαν. Το Κράτος δεν φακέλωνε και-μην αδικούμε τον ήπιο και έντιμο Γεώργιο Ράλλη-απ’ τις μέρες του ακόμα, η μεταπολιτευτική δημοκρατία στάθηκε στα πόδια της.
ΝΑ  πάμε στο θέμα. Κανένας  δεν εμπόδισε κανέναν, με βάση το φρόνημα  και τις ιδέες  του. Ενθαρρυμένα, λοιπόν, τα λαμπρά παλικάρια  άρπαξαν την δημοτική εξουσία στη Θεσσαλονίκη, άρπαξαν και τα εργαλεία. Ό,τι χρειάστηκε για να κτίσουν  το «κάστρο» τους. Έφτιαξαν το «δημοτικό» ραδιόφωνο που δεν ήταν δημοτικό, την TV100 που δεν είναι δημοτική αλλά είναι προπαγανδιστική, τη στόλισαν κορδέλες, τράβηξαν τον μπερντέ μη τους δούμε και ο χορός καλά κρατεί. Δεν είδαν τα παλικάρια πως τους βλέπουμε και οι προσλήψεις πήγαν σύννεφο. Με βάση το φρόνημα και με νέα (δημοσιογραφικά) φυντάνια συνέχεια του…μπαμπά.
ΑΥΤΟΣ ο προπαγανδιστικός θύλακας κάτω απ’  τη μύτη του θεσσαλονικιού (που  πληρώνει και τους πληρώνει) πρέπει να διαρραγεί. Το κάστρο να παρθεί. Ν’ αλλάξει  ηγεμόνα, με λευκό, καθαρό και δημοκρατικό μανδύα. Και, βέβαια, μην αποπειρώνται να λευκάνουν, προεκλογικά τον μανδύα τους, γιατί «καθαρόν δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλά αυτό που δεν ελερώθει (Καμπούρογλου)».
ΓΙΑ τον κ. Γκιουλέκα, την «ανεξαρτησία» του και την πολιτική του βουλιμία, στο επόμενο.