Ο…ανεξάρτητος

ΕΙΔΑΝ πως τα κόμματα που λάτρεψαν και υπηρέτησαν πήραν την κάτω βόλτα και τράβηξαν για την…γκαρνταρόμπα. Άρπαξαν το κοστούμι, το πρόβαραν, το φόρεσαν, το παραφόρεσαν και να, μπροστά μας χειροπιαστό της υποκρισίας το μοντέλο. Από εκείνα που μιλούν χωρίς να σε κοιτούν στα μάτια, ανεμίζοντας τη σημαία του…ανεξάρτητου. Υποψήφιοι που μυρίστηκαν ψητό, το’ νιωσαν πως το «υπερκομματικό» προσωπείο τους βγάζει απ’ τις κακοτοπιές και δίνουν τον…αγώνα. Όπως τον εννοούν και δεν τους κατανοούμε.
ΚΑΙ είναι τα ίδια παλικάρια (και οι νιες) που ξεσπάθωναν κομματικά ....
κι αγκάλιαζαν το κόμμα για να τους αγκαλιάσει, να τους δώσει το χρίσμα και να πορευτούν με την ασπίδα του. Άνθρωποι «βαμμένοι», κολλητοί και λάτρεις του αρχηγού, διαποτισμένοι με τις…αρχές του κόμματος και την «ιδεολογία» της παράταξης. Κι αν πάμε στους πλεονέκτες και «παμφάγους» βουλευτές που κατεβαίνουν για δήμαρχοι και περιφερειάρχες, το πράμα παίρνει κωμικοτραγικές διαστάσεις. Αυτοί δεν ήσαν οι πιστοί, σταθεροί και αμετακίνητοι που όρθιοι χειροκροτούσαν με πάθος τον αρχηγό; Αυτοί (κι αυτές) δεν κάναν’ τούμπες για το μαγικό
«χρίσμα» διαποτισμένο στα…ιδεώδη του κόμματος και με την υπογραφή του διευθυντή του «τσίρκου»;

ΤΟ κόμμα ζύγιασε τις φιλοδοξίες του βουλευτή, μέτρησε τις ικανότητες και την υποκριτική του δεινότητα, τον έδεσε απ’ τη μέση του με ένα μακρύ σχοινί και τον ξαμόλησε για «ελεύθερη βοσκή». Φόρεσε το προσωπείο του ο «ανεξάρτητος» και ψάχνει για…κότες. Με το βουλευτιλίκι στο τσεπάκι, ως ελάχιστο όριο εξασφάλισης της πολιτικής του μακροημέρευσης.
ΚΑΙ, βέβαια, ο εκλογικός νομοθέτης φρόντισε για το «σινάφι». Υποψήφιος του…Καλλικράτη ο κοινοβουλευτικός «λειτουργός», αλλά με την κοινοβουλευτική έδρα να τον περιμένει. Αν ο «αγώνας» ευοδωθεί, νέοι «αγώνες». Από καινούριο πόστο. Αν «στραβώσει», ξανά στη σιγουριά της φωλιάς (του Κοινοβουλίου). Στο συγκεκριμένο κόμμα, σε ομοϊδεάτες ανάμεσα, με τη σημαία του «ανεξάρτητου» διπλωμένη και με την κομματική να (ξανα)ανεμίζει στο γραφείο του και στην ψυχή του.
ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΕ με πάθος τους «ανεξάρτητους». Τιμώρησε την υποκρισία και τους ίδιους.

Tου Θανάση Ι. Νικολαΐδη