Πείσμα χωρίς σχέδιο

Tου Αλεξη Παπαχελα

Αποφάσισε ο κ. Παπανδρέου να αυτοκτονήσει και πάει σε εκλογές; Αυτό ρωτούν πολλοί Ελληνες πολίτες που δεν κατάλαβαν το νόημα της διακαναλικής συνέντευξης του πρωθυπουργού. Το ζήτημα είναι ότι λίγο μας ενδιαφέρει το αν ο σημερινός πρωθυπουργός αποφάσισε να αυτοκτονήσει πολιτικά ή όχι. Δικό του θέμα είναι να αποφασίσει αν αντέχει την πίεση, ειδικά την πίεση όσων ακόμη πιο δύσκολων έρχονται. Εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι αν μαζί του καλείται να αυτοκτονήσει και μια ολόκληρη χώρα, γιατί αυτό πια αφορά εμάς, τα παιδιά μας και πολύ πιο σημαντικά, τέλος πάντων, πράγματα από το μέλλον ενός συγκεκριμένου πολιτικού...

Ολοι μας συμμεριζόμαστε το πόσο αφόρητη πρέπει να είναι η πίεση πάνω στον κ. Παπανδρέου. Θα έπρεπε, βεβαίως, να το περιμένει, να έχει ένα σαφές σχέδιο και ένα λαμπρό επιτελείο. Προφανώς δεν καταλάβαινε τι του έλεγαν οι διάφοροι συνομιλητές του πριν από τις εκλογές και γι’ αυτό δεν έκανε τίποτα για να προετοιμασθεί ή για να μας προετοιμάσει. Κάθε άλλο. Από την ώρα πάντως που υπεγράφη το Μνημόνιο έχει όντως δείξει ότι αγνοεί το πολιτικό κόστος και πως λειτουργεί με πείσμα. Σε αυτό, βεβαίως, βοηθά το γεγονός ότι έχει φτιάξει ένα πολύ

θετικό προφίλ στο εξωτερικό, κερδίζοντας σχεδόν τον θαυμασμό ενός διεθνούς κατεστημένου. Και η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζεται από έναν ναρκισσισμό σε σχέση με την εικόνα του εκτός Ελλάδος. Οι συνεργάτες του συχνά λένε μεταξύ τους πως πολύ πιο σοβαρά θα πάρει κάτι που θα του πει ένας λέκτορας του Χάρβαρντ παρά ένας υπουργός του.

Ισως και αυτό να έπαθε ο κ. Παπανδρέου. Οταν έστρεψε το βλέμμα του εντός Ελλάδος, έπαθε βέρτιγκο. Από τα μπράβο της Μέρκελ ή του Στρος-Καν έπεσε πάνω στο «φαινόμενο Δημαρά» και στον τυφλό θυμό του κόσμου που μπορεί να μετατραπεί σε ψήφο διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης. Αυτός όμως δεν ήταν λόγος να βάλει τη χώρα σε μια περιπέτεια. Ας έκανε ένα διάγγελμα που θα έβαζε το δίλημμα «υπευθυνότητα ή ανευθυνότητα» αλλά χωρίς να θέτει θέμα εκλογών. Είναι απίστευτα ανεύθυνο, μάλιστα, να κατηγορεί τώρα τον κ. Σαμαρά επειδή ανέβηκαν τα spreads, όταν ξέρει καλά ότι οι αγορές αντέδρασαν στο φάσμα της αβεβαιότητος το οποίο ο ίδιος έφερε στο μυαλό τους.

Τι θέλει εν πάση περιπτώσει ο κ. Παπανδρέου; Ο λαός τού έδωσε μια άνετη πλειοψηφία βασισμένος σε ψευδείς υποσχέσεις. Ο λαός τού έχει δώσει ένα μεγάλο τράτο, ανέχθηκε τη στροφή 180 μοιρών από το «λεφτά υπάρχουν» στο Μνημόνιο, υπέμεινε μεγάλες τομές όπως στο ασφαλιστικό και έχει δείξει μέχρι τώρα μεγάλη ωριμότητα. Στο ΠΑΣΟΚ κανείς δεν τον αμφισβητεί ευθέως, όλοι έχουν ανεχθεί τις «πριγκιπικές» επιλογές νεοσσών της πολιτικής σε κρίσιμες θέσεις και αρκετοί υπουργοί έβγαλαν πέρα μόνοι τους δύσκολες αποστολές χωρίς να ανοίξει μύτη. Σοβαροί άνθρωποι στους οποίους ανέθεσε εξαιρετικά λεπτές αποστολές επίσης έχουν ανεχθεί το γεγονός ότι δεν έχουν με ποιον να συνεννοηθούν, πνίγονται από τις συνεχείς διενέξεις των πρωθυπουργικών συμβούλων, οι οποίοι ξεμαλλιάζονται με κάθε ευκαιρία και δαιμονίζονται από την παντελή έλλειψη συστήματος και πειθαρχίας στο προσωπικό του περιβάλλον.

Ολοι λοιπόν, ο λαός, το ΠΑΣΟΚ, οι υπουργοί του τον στηρίζουν και ανέχονται όλες τις ιδιορρυθμίες γιατί καταλαβαίνουν ότι διακυβεύεται η τύχη της χώρας. Και ξαφνικά επειδή ο ίδιος δεν κατάλαβε ότι έρχονταν αυτοδιοικητικές εκλογές, επειδή έβαλε τον Καμίνη ή τον Σγουρό χωρίς να σηκώσει το δαχτυλάκι του να τους πάρει τηλέφωνο ή να τους βοηθήσει, έπρεπε να μας βάλει το δίλημμα των εκλογών με μια τηλεοπτική εμφάνιση που μας έπεισε ότι υπάρχει πείσμα, αλλά ούτε ίχνος σαφούς οράματος ή σχεδίου για οτιδήποτε πέραν του Μνημονίου. Οι πολίτες ενδεχομένως να μην ψηφίσουν με το θυμικό και το κριτήριο της διαμαρτυρίας γιατί καταλαβαίνουν ότι το δίλημμα Μνημόνιο ή όχι είναι βλακώδες. Εχουν, όμως, κάθε δικαίωμα να θυμώνουν με έναν πολιτικό ηγέτη στον οποίο έχουν δείξει ανοχή, κατανόηση, στήριξη στα πιο δύσκολα κι εκείνος με τα πρώτα σημαδάκια δυσφορίας γυρνάει και τους λέει «α, έτσι, δεν με θέλετε; Θα δείτε τι θα πάθετε».