Στο φλεγόμενο σπίτι του "ξένου"

Από το Μαρικάκι

Η απογοήτευση και ο φόβος για τα οικονομικά δεδομένα του κοντινού και του απώτερου μέλλοντος σαρώνει την πλειοψηφία της κοινωνίας όπως δείχνει η έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νομό Αττικής που παρουσιάζει η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Σύμφωνα με την έρευνα το 82% των πολιτών αναφέρει ότι η οικονομική του κατάσταση έγινε χειρότερη έως πολύ χειρότερη σε σχέση με πέρυσι, με τις πρώτες θέσεις στην απογοήτευση να καταλαμβάνουν οι αγρότες (100%), οι άνεργοι (90,2%), οι νοικοκυρές (90%) και οι συνταξιούχοι (84,8%). Οκτώ στους δέκα περιμένουν ότι σε ένα χρόνο από τώρα η φτώχεια θα αυξηθεί ενώ «περισσότεροι από τους μισούς ερωτηθέντες πιστεύουν ότι και ύστερα από τέσσερα χρόνια η οικονομική πορεία της χώρας θα είναι χειρότερη».

Οι περισσότεροι βλέπουν αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας μέσα στους επόμενους 12 μήνες κάνοντας τους συντάκτες της έρευνας να χτυπούν το καμπανάκι για κοινωνική έκρηξη.

Και προφανώς το αίσθημα απογοήτευσης δεν προέρχεται από μη πολιτικώς ορθή φαντασιοπληξία των 1.815 πολιτών που αποτέλεσαν το δείγμα της έρευνας, αλλά από τα πραγματικά δεδομένα της ζωής τους. Πάνω στο συγκεκριμένο δείγμα δε οι περισσότεροι από μας είναι σε θέση να προβάλλουν τους αντίστοιχους δικούς τους φόβους. Μάλιστα σύμφωνα με την έρευνα που διαπιστώνει ότι η απογοήτευση διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα, ηλικίες, πολιτικές τοποθετήσεις και επαγγλεματικές τάξεις, οι λιγότερο απαισιόδοξοι εμφανίζονται όσοι δηλώνουν «κεντρώοι» ή «κεντροαριστεροί». Λιγότερο απαισιόδοξοι και όχι αισιόδοξοι.

Το θέμα όμως είναι ότι τα απογοητευτικά οικονομικά δεδομένα αντανκλούν μια κατάσταση η οποία δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά πολιτική επιλογή: τέτοια είναι η επιλογή της ύφεσης η οποία παράγει ανεργία και η θεσμική περιστολή έως εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων η οποία παράγει εργασιακή εξαθλίωση. Η απειλή της απόλυσης και της μακροπρόθεσμης ανεργίας έχει απορρυθμίσει πλήρως διακιώματα και μισθούς κι έχει ήδη οδηγήσει σε πτώχευση  τα νοικοκυριά, ειδικά εκείνα που εξυπηρετούν δανειακές υποχρεώσεις.

Μεσαία και κατώτερα στρώματα αρχίζουν και νιώθουν, όπως το έχουμε ξαναγράψει, ότι μετατρέπονται από την Πολιτεία σε μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα, αφού για να «σωθεί» κατά την κυβερνητική ρητορική, πρέπει οι ίδιοι να πτωχεύσουν και να εξαθλιωθούν.

Σε αυτή τη συγκυρία κατάπτωσης ή καθημερινής αποδόμησης των δικαιωμάτων των πολιτών- την οποία επιβάλει η κυβέρνηση με το μνημόνιο να μην ξεχνιόμαστε- μεταναστευτικές ομάδες έρχονται να διεκδικήσουν «ίσα δικαιώματα» με τους έλληνες εργαζόμενους οι οποίοι σοκαρισμένοι βλέπουν να τους επιφυλάσσονται «ίσα δικαιώματα» με τους μετανάστες!

Επομένως- και πέρα από το γεγονός ότι το αίτημα για «ίσα δικαιώματα» μεταναστών και ημεδαπών είναι μια ολόκληρη συζήτηση και όχι αυτονόητα λυμένο θέμα - η οποιαδήποτε διεκδίκηση αιτήματος ή δικαιώματος αυτή την ώρα προσκρούει στα απανωτά μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση που έχουν υποθηκεύσει τη χώρα και υπαγορεύουν την μη άσκηση πολιτικής υπέρ των πολιτών ή των διαφόρων κοινωνικών ομάδων (αλλά την εναπόθεση όλων στην τύχη τους)  ή αλλιώς την άσκηση πολιτικής με ένα και μοναδικό στόχο: την αποπληρωμή των δανείων και των τόκων τους στους πιστωτές και μάλιστα «στο ακέραιο»- όπως συχνά επαίρεται ο πρωθυπουργός – με ό,τι αυτή συνθήκη μπορεί να περιλαμβάνει, από ζεστό χρήμα κατευθείαν από την τσέπη του φορολογούμενου έως υλικούς πόρους και γεωστρατηγικά προνόμια.

Με άλλα λόγια κανένα δικαιώμα δεν φαίνεται να μπορεί να διεκδηκηθεί μεμονωμένα, αγνοώντας την πραγματικότητα που αφορά «τους πολλούς». Γιατί, πέραν όλων των άλλων, «οι πολλοί» είναι εκείνοι από τους οποίους θα ζητηθούν αλληλεγγύη και συμμαχίες. Και όπως επίσης έχουμε ξαναγράψει αυτό αφορά κάθε κοινωνική ομάδα ή επαγγελματική κατηγορία που βγαίνει στο δρόμο και διεκδικεί (π.χ. δεν νοείται αγώνας για τη μονιμοποίηση στο Δημόσιο που δεν λαμβάνει υπόψη του τη στοχοποίησή του και την προσπάθεια συρρίκνωσής του με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το κοινωνικό σύνολο, είναι από την αρχή χαμένος, ή τουλάχιστον «ηθικά» στιγματισμένος). Καλώς ή κακώς, το ίδιο ισχύει και για τους μετανάστες που βρέθηκαν παγιδευμένοι σε μια «ξένη» κρίση, προσπαθώντας να ξεφύγουν από εκείνη που πλήττει τις εστίες τους, που προκλήθηκαν από την ίδια παγκοσμιοποιημένη δράση διεθνών ελίτ και τοπικών ομοϊδεατών και συνεργατών τους...

http://www.topontiki.gr/