«Οι μαθητές στα σχολεία», «ο στρατός στους στρατώνες»!

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΠΕΣΑΝ αμερικανικά  κεφάλαια στην ηττημένη Γερμανία, στρώθηκε στη δουλειά ο αποδεκατισμένος  και τρομαγμένος λαός της και  ακολούθησε το γερμανικό θαύμα. Δεν  τα διασπάθισαν, δεν τα καταχράστηκαν και to “Arbeit math free” εφαρμόστηκε σε περίοδο ειρήνης.
ΔΕΝ θυμηθήκαμε τους Γερμανούς τυχαία και για να μελαγχολήσουμε για  τη ζημιά που προξένησαν στην ανθρωπότητα. Μας αρκεί η διαπίστωση. Όταν υπάρχει  πρόβλημα και προβάλλει το μέλλον ζοφερό, ένας λαός στρώνεται στη δουλειά. Πέρα απ’ τις διαμαρτυρίες και τη μορφή τους. Εδώ, στην Ελλάδα του «αμειβόμενου» συνδικαλισμού και των πολιτικοποιημένων «αγώνων», το πράμα πάει ανάποδα. Απειλεί με απεργίες και σκοτάδια η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, σηκώνει και το λάβαρο της επανάστασής του ο κ. Φωτόπουλος. Για…αεροδρόμια όπου θα στεγάσει τη δυσαρέσκεια και τον θυμό του για χαμένα μεγαλεία, αλλά πάει…μόνος. Για καταλήψεις δημόσιων χώρων-φαινόμενο ελληνικό-κι ας όψεται η «απελευθέρωση» επί Α. Παπανδρέου.
ΠΟΙΑ άλλη τάξη «αγωνιστών» ξεκίνησε τις καταλήψεις; Ο μαθητόκοσμος, γενικώς, κάποια σχολεία, ειδικότερα. Θ’ ακολουθήσουν κι άλλα. Και, βέβαια, δεν καταλαμβάνουν τα σχολεία τους σε μέρες «νεκρές» (καλοκαίρι, διακοπές). «Τώρα που γυρίζει», και με τους μαθητεμπόρους (ιδιαιτεράκηδες του δημοσίου) να συντονίζουν τους «πελάτες» προσαρμόζοντας το πρόγραμμά τους. Για παράνομες οικονομισιές που δεν «συγκίνησε» (ακόμα) το ΣΔΟΕ και απορούμε. Γιατί, οι παράνομες εισπράξεις αυτών των ιδιότυπων φακελάκηδων ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια το χρόνο, μαύρα και αφορολόγητα. 
ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, στην Ευρώπη των «κουτόφραγκων» είναι αδιανόητη  η κατάληψη ως πράξη, πρακτική και  μορφή αγώνα; Γιατί θα πλακώσει η  Αστυνομία, αν κάποιος το διανοηθεί  και πριν προλάβει να καταλάβει τη δημόσια περιουσία; Γιατί ανήκει σε όλους και σε κανέναν, ατομικά. Και, βέβαια, υπάρχει αντίλογος. Μιλάς για Κράτος που το κατασπάραξαν οι…ιδιοκτήτες του; Μιλάμε για ό,τι απόμεινε και για το μέλλον. Κι αν δεν είχε (το ελληνικό Κράτος) ποτέ του συνήγορο, κάτι κινείται, κάποιοι άρχισαν να το νοιάζονται και δεν μας ενδιαφέρει το φρόνημα και τα κομματικά τους δεδομένα.
ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ «οι μαθητές  στα σχολεία», όπως « ο στρατός  στους στρατώνες». Ό,τι διαφορετικό, συνιστά ανωμαλία και εκτροπή. Κι αν «τα παιδιά», ενθαρρυμένα απ’  τους μεγάλους και σε κλίμα που σηκώνει ξεσηκωμό και διαμαρτυρίες, εθιστούν στην παρανομία και την ανυπακοή, περίμενε κι άλλο μουντζούρωμα φρεσκοβαμμένων σχολικών τοίχων. Κι άλλο (πολύ) νερό στον μύλο των αθέατων εκμεταλλευτών τους.