Γιάννης Λουλής: Η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρεπόμενο της οικονομικής κρίσης

Του Γιάννη Λούλη*

Οι ευνομούμενες δημοκρατίες δεν πολεμούν τη φωτιά με φωτιά, αλλά με την τήρηση της νομιμότητας. Κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν αποτελεί η αντίδραση μιας δοκιμασμένης δημοκρατίας, όπως εκείνης των ΗΠΑ, στο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η αντίδραση αυτή οδήγησε σε ένα όργιο ανομίας εντός και εκτός Αμερικής, που κορυφώθηκε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Στη χώρα μας εκκολάφθηκε μια νεοναζιστική οργάνωση, που έχει ως λάβαρό της το μίσος. Το ότι ένα μέλος της δολοφόνησε έναν πολίτη, είναι προϊόν του μίσους αυτού. Ενώ η βία είναι στη φύση της. Όμως, το κόμμα της Χρυσής Αυγής δεν γεννήθηκε, ούτε ανδρώθηκε σε κενό αέρος. Ούτε είναι παρεπόμενο της οικονομικής κρίσης.


Προσλαμβάνεται από τμήμα του εκλογικού σώματος, ως το κατ' εξοχήν «αντισυστημικό» κόμμα. Εδώ εντοπίζεται η απήχηση της Χ.Α. Επιλέγεται από ψηφοφόρους οργισμένους με όλους και με όλα. Στόχος είναι να τιμωρηθούν τα «κατεστημένα κόμματα», που θεωρούνται υπεύθυνα για την οικονομική κρίση και ανίκανα να τη διαχειριστούν. Οι ψηφοφόροι αυτοί δεν είναι νεοναζί. Οι περισσότεροι δεν είναι καν ακραίοι.

Το «φαινόμενο» της Χ.Α. θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με τρόπους, που να μην τροφοδοτούν την απήχησή του. Πιο σημαντικό απ' όλα ήταν τα παραδοσιακά κόμματα να βελτιώσουν τη δική τους εικόνα. Να ανανεωθούν σε στελέχη. Να απαλλαγούν από πελατειακά σύνδρομα, λαϊκισμούς και ανευθυνότητα. Όφειλαν να λειτουργήσουν συναινετικά μπροστά στην κρίση, διότι μόνο με τον τρόπο αυτό θα άθροιζαν δυνάμεις, ώστε να γίνουν πιο αξιόπιστα. Δεν έκαναν τίποτα απ' όλα αυτά. Έτσι, η ΧΑ συνέχιζε να ανεβαίνει δημοσκοπικά.

Αντί να αλλάξουν τον κακό εαυτό τους, τα παραδοσιακά κόμματα στόχευσαν στη δεξαμενή της Χρυσής Αυγής. Η ΝΔ, ως πυλώνας της κυβέρνησης, ήταν αμήχανη στο πώς θα μπορούσε να απευθυνθεί σε μια δεξαμενή, που πίστευε πως είναι πιο συγγενική στη δεξιά πτέρυγά της. Αρχικά, απέφυγε κάθε ρήξη. Κάποια στελέχη της έφθασαν στο σημείο να ζητούν κυβερνητική συνεργασία. Δεν προωθήθηκε μιας μορφής αντιρατσιστικός νόμος, που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ. Ενώ με τη θεωρία των «δύο άκρων», η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Χ.Α. «νομιμοποιούσε» πολιτικά την τελευταία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα θεσμικό κόμμα.

Ο κομματικός πυλώνας της κυβέρνησης πίστεψε πως μετά τη δολοφονία Έλληνα πολίτη, είχε έρθει η ώρα να ληφθούν μέτρα κατά της Χ.Α. Στο σημείο αυτό, επιβαλλόταν να υπάρξει η ευρύτερη δυνατή συναίνεση των υπολοίπων κομμάτων, ώστε από κοινού και με νηφαλιότητα να ενισχυθεί η νομική προστασία της δημοκρατίας από ακραίες πράξεις και ιδεολογίες μίσους. Οι όποιες κινήσεις θα έπρεπε να μην παραβιάζουν ατομικά δικαιώματα κανενός - ούτε φυσικά των ακραίων. Επιπροσθέτως, δεν νοείτο να κατευθύνονται από κομματικές σκοπιμότητες. Κανένα κόμμα δεν θα έπρεπε να επιδιώξει να ωφεληθεί πολιτικά και να κινηθεί βιαστικά και μονομερώς. Δεν έπρεπε να ενθαρρυνθεί κλίμα υστερίας από ΜΜΕ. Διότι το κλίμα αυτό θα δημιουργούσε την αίσθηση, ότι προετοιμάζεται η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης.

Από τη λειτουργία της Δικαιοσύνης θα κριθούν πολλά. Μόνο με ατράνταχτα στοιχεία, πρέπει να καταδικαστούν οι πολιτικά ακραίοι. Οι κυβερνητικοί χειρισμοί ήταν άκριτοι και το σόου στη ΓΑΔΑ απωθητικό. Παίζοντας με τη φωτιά, δεν πλήττονται οι ακραίοι, αλλά η ίδια η δημοκρατία.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Ημερησία στις 5 Οκτωβρίου του 2013.