40 χρόνια μετά, οι συνταγματάρχες Σαμαράς-Βενιζέλος.

Του Στέλιου Κούλογλου

Η επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ αποτελεί κλιμάκωση μιας αντιδημοκρατικής εκτροπής σε εξέλιξη: συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δι’ ασήμαντη αφορμή, επιστρατεύσεις απεργών, άρνηση εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων όταν δεν συμφέρουν την κυβέρνηση, ξετσίπωτος προπαγανδιστικός πόλεμος που θυμίζει δικτατορικά καθεστώτα, αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής επειδή δεν υπήρχε για το καλοκαίρι «σημαντικό κοινοβουλευτικό έργο». Και να φανταστεί κανείς ότι η τελευταία επιστράτευση γίνεται ακριβώς επειδή η κυβέρνηση επιδιώκει να περάσει από τα θερινά τμήματα έναν νόμο στρατηγικής σημασίας, που θα σφραγίσει την ενεργειακή πολιτική της χώρας για τα επόμενα χρόνια. 

Δεν υπάρχει τίποτα ανεξήγητο για τον κατήφορο: από την πρεμιέρα της Χιλής το 1973 ως την τελευταία χώρα όπου εφαρμόστηκαν, τα νεοφιλελεύθερα μέτρα δεν μπόρεσαν να επιβληθούν χωρίς τον παράλληλο βιασμό των κοινοβουλευτικών κανόνων και της ίδιας της δημοκρατίας. Γιατί είναι αδύνατον οι πολίτες να δεχθούν αδιαμαρτύρητα την περικοπή του εισοδήματος τους, την διάλυση του κοινωνικού κράτους ή την παραχώρηση σε ιδιωτικά συμφέροντα της δημόσιας περιουσίας, που έχει δημιουργηθεί με το δικό τους μόχθο. Απλούστατα στην Ευρώπη και το πειραματόζωο Ελλάδα, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζονται δεκαετίες μετά από την Λατινική Αμερική, όπου απέτυχαν παταγωδώς.

Για την ακρίβεια, ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, τον βομβαρδισμό του προεδρικού Μεγάρου στο Σαντιάγκο και την δολοφονία του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, το ξεκίνημα δηλαδή του λατινοαμερικανικού πολύχρονου εφιάλτη, κατέρρεε η δικτατορία στην Ελλάδα. Η ιδεολογία του τότε καθεστώτος ήταν ο αντικομουνισμός, του σημερινού ο νεοφιλελευθερισμός. Τότε, οι συνταγματάρχες εκτελούσαν διεθνή συμβόλαια γεωπολιτικού χαρακτήρα, όπως ήταν ο διαμελισμός της Κύπρου. Σήμερα οι Σαμαράς Βενιζέλος εκτελούν διεθνή συμβόλαια οικονομικών δολοφόνων, όπως είναι η υποδούλωση της χώρας σε αδιέξοδες δανειακές συμβάσεις ή η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας, από την ΔΕΗ μέχρι τις παραλίες.

Φυσικά οι περιπτώσεις διαφέρουν: η απριλιανή χούντα επιβλήθηκε με τα τανκς, η σημερινή κυβέρνηση ψηφίστηκε και διατηρεί μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Παρ' ότι διαφορετικά καθεστώτα, υπάρχουν όμως και ομοιότητες: την περίοδο Ιωαννίδη, όσο δηλαδή το καθεστώς των συνταγματαρχών έχανε κάθε λαϊκό έρεισμα, τόσο η καταπίεση και η ξεδιαντροπιά μεγάλωναν. Μια ανάλογη ατμόσφαιρα ζούμε σήμερα, όπου δεν τηρούνται πλέον ούτε τα προσχήματα περί «μεταρρυθμίσεων» που ακούγαμε τα προηγούμενα χρόνια. Το 1974, όσο πλησίαζε το τέλος του, το καθεστώς γινόταν πιο αδίστακτο και επικίνδυνο και σήμερα δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: προκειμένου να διασωθούν πολιτικά και ποινικά, οι σημερινοί «συνταγματάρχες», αυτοί που δεν ντρέπονται να επιστρατεύουν απεργούς, θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Οι καταγγελίες Πανούση για «τις συναλλαγές με όλα τα μέσα» που γίνονται ώστε να προσελκυστούν βουλευτές είναι απλώς ενδεικτικές για ότι πρόκειται να ακολουθήσει. Γι' αυτό και η συλλογή υπογραφών από 120 βουλευτές για το δημοψήφισμα για την ΔΕΗ , δεν είναι απλώς μια απαραίτητη κίνηση για την διαφύλαξη της δημόσιας περιουσίας. Αποτελεί ασπίδα προστασίας της δημοκρατίας και γι' αυτό το ΚΚΕ, που μετά τις δικές του συγκεντρώσεις αποφάσισε να προτείνει και το .. δικό του δημοψήφισμα, πρέπει να το ξανασκεφτεί σοβαρά.

tvxs.gr