Ευκλείδης Τσακαλώτος: Τα μνημόνια είναι καθεστώς που πρέπει να ανατραπεί ...

Συνέντεξη στην "Εποχή" και τον Αδάμο Ζα­χα­ριά­δη

Μπορεί να σταθεί μια κυβέρνηση τόσο πιστή στα μνημόνια σε μια κοινωνία και μια οικονομία τόσο εξουθενωμένη, όπως η ελληνική; Πόσο πειστική μπορεί να είναι η...
εξαγγελία της ότι «βγαίνουμε από το μνημόνιο» ή η τρομοκράτηση των πολιτών; Ποτέ, ίσως, οι πολιτικές εξελίξεις δεν είχαν τόσο μεγάλη εξάρτηση από την οικονομική πραγματικότητα μιας χώρας. Τι πιο φυσικό να αναζητήσουμε τις απαντήσεις σε μια συζήτηση με έναν οικονομολόγο όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος
Η κυ­βέρ­νη­ση εί­χε καλ­λιερ­γή­σει συ­γκε­κρι­μέ­νες προσ­δο­κίες α­πό τη συ­νά­ντη­ση Μέρ­κελ – Σα­μα­ρά. Πώς κρί­νε­τε τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της συ­νά­ντη­σης. Δι­καιώ­θη­καν αυ­τές οι προσ­δο­κίες;
Αν μπο­ρού­με να συ­νο­ψί­σου­με σε λί­γες γραμ­μές τη στρα­τη­γι­κή των δύο πλευ­ρών, θα λέ­γα­με ό­τι ο Σα­μα­ράς ε­πι­διώ­κει να κερ­δί­σει κά­ποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις α­πό τη Μέρ­κε­λ, ώ­στε να ε­πι­τευ­χθεί πιο εύ­κο­λα οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποίη­ση, ε­νώ η Μέρ­κελ πε­ρι­μέ­νει πρώ­τα τη στα­θε­ρο­ποίη­ση και στη συ­νέ­χεια να συ­ζη­τή­σει για τυ­χόν πα­ρα­χω­ρή­σεις. Αυ­τή η δια­φο­ρά προ­τε­ραιο­τή­των δεν φαί­νε­ται να άλ­λα­ξε στην πρό­σφα­τη συ­νά­ντη­ση. Δεν γνω­ρί­ζου­με, βέ­βαια, αν υ­πήρ­ξε τε­λι­κά, σε ε­πι­μέ­ρους το­μείς έ­στω, κά­ποιου εί­δους συμ­φω­νία. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, ο χρό­νος λι­γο­στεύει για την κυ­βέρ­νη­ση, η ο­ποία θα βρε­θεί σε πο­λύ δύ­σκο­λη θέ­ση αν αυ­τή η δια­φο­ρά δεν γε­φυ­ρω­θεί ά­με­σα. Δεν εί­ναι μό­νο ό­τι ό­λα τα προ­η­γού­με­να, αλ­λά και τυ­χόν νέα, μέ­τρα εί­ναι δύ­σκο­λο να στα­θούν σε μια τό­σο ε­ξα­σθε­νη­μέ­νη οι­κο­νο­μία και κοι­νω­νία. Εί­ναι και το γε­γο­νός ό­τι και οι ί­διοι οι βου­λευ­τές τής συ­γκυ­βέρ­νη­σης, βλέ­πο­ντας το α­διέ­ξο­δο, θα δυ­σκο­λεύο­νται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο να τα υ­πο­στη­ρί­ξουν. Γι’ αυ­τό ε­κτι­μού­με ό­τι η προ­ε­δρι­κή ε­κλο­γή μπο­ρεί να α­πο­τε­λέ­σει έ­να α­νυ­πέρ­βλη­το ε­μπό­διο για αυ­τήν.
Ο πρω­θυ­πουρ­γός ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι το Μνη­μό­νιο τε­λειώ­νει και το ΔΝΤ εί­ναι έ­τοι­μο να α­πο­χω­ρή­σει. Ισχύει κά­τι τέ­τοιο;
Όπως λέ­νε και οι Άγγλοι, αν το πι­στεύεις αυ­τό, εί­σαι δια­τε­θει­μέ­νος να πι­στέ­ψεις ο­τι­δή­πο­τε! Ας δού­με πρώ­τα το τυ­πι­κό μέ­ρος. Μέ­χρι να ξε­πλη­ρω­θεί το 75% των δα­νείων που έ­χου­με λά­βει στα πλαί­σια του προ­γράμ­μα­τος στή­ρι­ξης, η χώ­ρα θα βρί­σκε­ται σε κα­θε­στώς ε­νι­σχυ­μέ­νης ε­πο­πτείας. Αυ­τό προ­κύ­πτει α­πό την ευ­ρω­παϊκή νο­μο­θε­σία και δη­μιουρ­γεί έ­ναν α­σφυ­κτι­κό κλοιό για την ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία σε βά­θος αρ­κε­τών δε­κα­ε­τιών, α­κό­μα κι αν δεν λά­βου­με κα­νέ­να νέο δά­νειο α­πό τώ­ρα και στο ε­ξής. Αλλά υ­πάρ­χει και το ου­σια­στι­κό μέ­ρος. Το Μνη­μό­νιο δεν α­πο­τε­λεί έ­να κομ­μά­τι χαρ­τί με η­με­ρο­μη­νία λή­ξης. Πε­ρι­λαμ­βά­νει χι­λιά­δες νό­μους, ε­γκυ­κλίους και υ­πουρ­γι­κές α­πο­φά­σεις, που στα­δια­κά ξε­δι­πλώ­νο­νται, ε­γκα­θί­στα­νται και α­πο­τε­λούν μέ­ρος της οι­κο­νο­μι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Η λή­ξη του Μνη­μο­νίου εν­δέ­χε­ται να ση­μά­νει τη μη ε­πι­βο­λή νέων μέ­τρων, αλ­λά σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν ση­μαί­νει λή­ξη ό­λων αυ­τών των μέ­τρων που έ­χουν ή­δη ε­πι­βλη­θεί. Εί­ναι αυ­τό που τό­σο και­ρό λέ­με ό­τι το Μνη­μό­νιο έ­χει γί­νει κα­θε­στώς.
Υπάρ­χει και έ­να πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα α­πό ό­λη αυ­τή την κου­βέ­ντα. Οι πα­θια­σμέ­νες το­πο­θε­τή­σεις Σα­μα­ρά πε­ρί τέ­λους του Μνη­μο­νίου ου­σια­στι­κά α­κυ­ρώ­νουν και α­πο­νο­μι­μο­ποιούν τη μέ­χρι τώ­ρα πο­λι­τι­κή του και γί­νο­νται υ­πό το βά­ρος της έλ­λει­ψης ι­δε­ο­λο­γι­κής η­γε­μο­νίας των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Εί­ναι αυ­τό άλ­λο έ­να ση­μά­δι ό­τι πλη­σιά­ζει το τέ­λος ε­πο­χής για την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά. Η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία α­να­ζη­τά έ­να δια­φο­ρε­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής συ­γκρό­τη­σης, πέ­ρα και έ­ξω α­πό τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες λο­γι­κές των Μνη­μο­νίων, γι’ αυ­τό στρέ­φε­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως τον πο­λι­τι­κό χώ­ρο που α­ξια­κά, ι­δε­ο­λο­γι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά α­ντι­στέ­κε­ται σε αυ­τά και μπο­ρεί να τα α­να­τρέ­ψει.


Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη, ΕΔΩ...