Πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι έρευνες του Λιμενικού, πριν ακόμα οι συγγενείς των νεκρών του δολοφονικού ταχύπλοου κηδέψουν τους νεκρούς τους και πριν οι τραυματίες φύγουν από το νοσοκομείο, οι κονδυλοφόροι και τα παπαγαλάκια των ιδιοκτητών των ΜΜΕ «οσμίστηκαν» πολιτικό αίμα στην αρένα.
Παρερμηνεύοντας σκόπιμα τη σύμφωνη με τον νόμο στάση τού αρμόδιου υπουργού Θοδωρή Δρίτσα να μη σπεύσει να δώσει στη δημοσιότητα ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καν ακόμα ολοκληρώσει τις καταθέσεις τους ως μάρτυρες ή ως κατηγορούμενοι, δίνοντας μια σκόπιμη διάσταση στη διευκρίνιση του υπουργού ότι νόμιμα κατείχε ο 78χρονος την άδεια, άρχισαν την πολιτική σπέκουλα πάνω στα φέρετρα.
Αρχικά ο Φλαμπουράρης και ο Σταθάκης, που ήταν πάνω στο σκάφος μια και έχουν σπίτι στο νησί από τα... ανώνυμα ιστολόγια, μετά κάποια «συριζόπουλα» κατά τον τελάλη του ΣΚΑΪ που δήθεν βρίσκονταν πάνω στο σκάφος, από κοντά και ο δημοσιογράφος που έγινε αρχηγός κόμματος για να σώσει -εκτός από την Ελλάδα- και τη δεοντολογία και τέλος οι έγκυρες εφημερίδες που εμφάνιζαν θολό το τοπίο του ναυαγίου.
Όλοι αυτοί εν χορώ άρχισαν να βάζουν στο κάδρο όχι τους επώνυμους και ανώνυμους λεβέντες της θάλασσας αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν ήταν μόνο αυτό ίσως να ήταν απλά η απόδειξη της κατευθυνόμενης γελοιότητάς τους αλλά εδώ παίζουν σπέρνοντας αμφιβολίες σε θύματα και συγγενείς για το αν θα αποδοθεί έστω στοιχειωδώς δικαιοσύνη.
Υπάρχουν νεκροί και βαριά τραυματίες κι εκείνοι βρίσκουν ευκαιρία για κακοφορμισμένη προπαγάνδα. Όλα αυτά για μια τηλεοπτική άδεια, για ένα ακόμα θαλασσοδάνειο ή απλά για λόγους αντικυβερνητικής προπαγάνδας;
Πόση ακόμα χυδαιότητα μπορούν να ανεχτούν ακόμα από τα αφεντικά και τους παπαγάλους τους οι έντιμοι και απλήρωτοι δημοσιογράφοι όλων αυτών των ΜΜΕ χωρίς να αντιδράσουν σε όποιον πολιτικό χώρο κι αν ανήκουν;
Ειδικά όταν ξέρουν καλά ποιοι είναι διαχρονικά οι σκαφάτοι που παραβιάζουν τις ταχύτητες, αράζουν όπου γουστάρουν και επιδεικνύουν συνεχώς τα κότερα που αγοράστηκαν ακόμα και από τα δάνεια για τις μισθοδοσίες των εργαζομένων στα Μέσα.
Το τακτ και ο σεβασμός ενός υπουργού στον νόμο και απέναντι στους συγγενείς των θυμάτων είναι, φαίνεται, για όλους αυτούς κάτι πρωτόγνωρο.
Ειδικά όταν είναι ακόμα πολύ νωπή η μνήμη ακραίων πολιτικών συμπεριφορών σε ναυάγια, όπως το «Σάμινα», ή σε τροχαία με εμπλοκή κυβερνητικών στελεχών που... χάθηκαν τελικά σε μικρά μονόστηλα.
Όλη αυτή την πολιτική σπέκουλα μαζί με τον άγραφο νόμο του Αλέξανδρου Λυκουρέζου που ήρθε στη μνήμη του 24 ώρες μετά το δυστύχημα και αφού κατά τα λεγόμενα του ίδιου είχε ήδη συνταχθεί το υπόμνημα, ο κάθε πολίτης τα αξιολογεί με την κρίση του.
Η ντροπή όμως απέναντι στα θύματα και στους συγγενείς τους για όσους βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν στη δική τους πλάτη αντικυβερνητική προπαγάνδα, την ώρα που οι ίδιοι λιάζονται στα ιδιόκτητα σκάφη τους και στις παραλίες, είναι πέρα από τα όρια ακόμα και της όποιας ξεδοντιασμένης ηθικής.
Κι έχουν ύστερα αυτοί οι ίδιοι το θράσος να μιλούν για «στοχοποίηση» όταν με μια κουβέντα τους παραβίασαν όλα τα άρθρα περί δεοντολογίας αλλά κι αυτούς τους ίδιους τους νόμους.
Εφημερίδα των Συντακτών
.jpg)
