Με ένα άρθρο που χαρακτηρίζει τη Θράκη σχεδόν “άγνωστη γη” για την υπόλοιπη Ελλάδα, η εφημερίδα Καθημερινή προβάλλει τα πλεονεκτήματα της περιοχής και προτείνει στους αναγνώστες της να μη μαθαίνουν για τη Θράκη μόνο μέσα από ρεπορτάζ στην τηλεόραση αλλά να την επισκεφθούν από κοντά για διακοπές και να γνωρίσουν από πρώτο χέρι τις ομορφιές της.
Αναλυτικά το άρθρο:
Terra incognita. Μια άγνωστη περιοχή, δυσπρόσιτη ως προς την απόσταση από την Αθήνα και φορτισμένη με ένταση στην «απεικόνισή» της στα ΜΜΕ. Η Θράκη δεν είναι ένας τόπος που επιλέγει κάποιος για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Ακροβολισμένη στη βόρεια γωνιά του χάρτη, συγκεντρώνει περισσότερους Βούλγαρους τουρίστες (Τούρκους πριν από το πραξικόπημα) και Ελληνες μετανάστες από τη Γερμανία που ξαναγυρίζουν στα πατρογονικά με ακριβά αυτοκίνητα που έχουν ξένες πινακίδες ως πικρή δικαίωση για τα χρόνια της ξενιτιάς.
Η Θράκη στέκει μακριά, μόνη της. Αν κάποιος δεν θέλει να πάει στη Σαμοθράκη, δεν έχει παιδί στον στρατό ή στο πανεπιστήμιο, δεν θα γυρίσει εύκολα το βλέμμα στη μεθόριο. Κακώς. Οχι μόνον διότι πρόκειται για μια περιοχή εκπληκτικού φυσικού κάλλους, με τον Νέστο, τον Εβρο, ωραίες ακτές και ανέγγιχτα δάση. Ο κύριος λόγος να μπει κανείς στον κόπο να διανύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα (που γίνονται παιχνίδι μετά τη διάνοιξη της Εγνατίας) είναι για να γνωρίσει από κοντά μια ξεχασμένη γη. Οποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω ολοζώντανη την παλιά και πρόσφατη ιστορία.
Ολα είναι διάφανα: η οθωμανική περίοδος, οι σκιές των Αρμενίων και των Εβραίων, η επώδυνη βουλγαρική κατοχή, η κοινότητα των Πομάκων, οι τουρκόφωνοι πληθυσμοί, οι Ρομά.
Η πολυμορφία υπάρχει και στο δομημένο περιβάλλον, καταπονημένο από τον χρόνο και τους ανθρώπους. Μιναρέδες και τζαμιά ξεφυτρώνουν σε μακρινά χωριά, παλιά αρχοντικά εμπόρων μένουν ακόμα όρθια στο Σουφλί, το ταλαίπωρο βυζαντινό τείχος στο Διδυμότειχο και τα χορταριασμένα μνημεία του Κουλέ βρίσκονται σε εγκατάλειψη, οι παραδοσιακές κατοικίες της Ξάνθης είναι γεμάτες ενοχλητικά συνθήματα με μαρκαδόρους, ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης που φέγγει από το 1880. Η ακριτική Θράκη θα μπορούσε να είναι ταχύρρυθμο βιωματικό μάθημα για τη συνύπαρξη, για την πολιτιστική κληρονομιά, για τον χώρο και τον χρόνο που τέμνονται μπροστά μας, για την παλαιά και σύγχρονη ταυτότητά μας. Και είναι πολύ καλύτερο όλα αυτά να τα έχουμε δει με τα δικά μας μάτια, παρά από κάποιο ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Πατριδογνωσία στην πράξη.
Αναλυτικά το άρθρο:
Terra incognita. Μια άγνωστη περιοχή, δυσπρόσιτη ως προς την απόσταση από την Αθήνα και φορτισμένη με ένταση στην «απεικόνισή» της στα ΜΜΕ. Η Θράκη δεν είναι ένας τόπος που επιλέγει κάποιος για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Ακροβολισμένη στη βόρεια γωνιά του χάρτη, συγκεντρώνει περισσότερους Βούλγαρους τουρίστες (Τούρκους πριν από το πραξικόπημα) και Ελληνες μετανάστες από τη Γερμανία που ξαναγυρίζουν στα πατρογονικά με ακριβά αυτοκίνητα που έχουν ξένες πινακίδες ως πικρή δικαίωση για τα χρόνια της ξενιτιάς.
Η Θράκη στέκει μακριά, μόνη της. Αν κάποιος δεν θέλει να πάει στη Σαμοθράκη, δεν έχει παιδί στον στρατό ή στο πανεπιστήμιο, δεν θα γυρίσει εύκολα το βλέμμα στη μεθόριο. Κακώς. Οχι μόνον διότι πρόκειται για μια περιοχή εκπληκτικού φυσικού κάλλους, με τον Νέστο, τον Εβρο, ωραίες ακτές και ανέγγιχτα δάση. Ο κύριος λόγος να μπει κανείς στον κόπο να διανύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα (που γίνονται παιχνίδι μετά τη διάνοιξη της Εγνατίας) είναι για να γνωρίσει από κοντά μια ξεχασμένη γη. Οποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω ολοζώντανη την παλιά και πρόσφατη ιστορία.
Ολα είναι διάφανα: η οθωμανική περίοδος, οι σκιές των Αρμενίων και των Εβραίων, η επώδυνη βουλγαρική κατοχή, η κοινότητα των Πομάκων, οι τουρκόφωνοι πληθυσμοί, οι Ρομά.
Η πολυμορφία υπάρχει και στο δομημένο περιβάλλον, καταπονημένο από τον χρόνο και τους ανθρώπους. Μιναρέδες και τζαμιά ξεφυτρώνουν σε μακρινά χωριά, παλιά αρχοντικά εμπόρων μένουν ακόμα όρθια στο Σουφλί, το ταλαίπωρο βυζαντινό τείχος στο Διδυμότειχο και τα χορταριασμένα μνημεία του Κουλέ βρίσκονται σε εγκατάλειψη, οι παραδοσιακές κατοικίες της Ξάνθης είναι γεμάτες ενοχλητικά συνθήματα με μαρκαδόρους, ο Φάρος της Αλεξανδρούπολης που φέγγει από το 1880. Η ακριτική Θράκη θα μπορούσε να είναι ταχύρρυθμο βιωματικό μάθημα για τη συνύπαρξη, για την πολιτιστική κληρονομιά, για τον χώρο και τον χρόνο που τέμνονται μπροστά μας, για την παλαιά και σύγχρονη ταυτότητά μας. Και είναι πολύ καλύτερο όλα αυτά να τα έχουμε δει με τα δικά μας μάτια, παρά από κάποιο ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Πατριδογνωσία στην πράξη.
Πηγή: alexpoli.gr/