Χωρίς ίχνη και…αγωνία

Toυ Θανάση Ι. Νικολαΐδη

ΗΤΑΝ  υπερυπουργός και  το δεξί (τι άλλο;) χέρι του κ. Καραμανλή  ο κ. Ρουσόπουλος. Δήθεν απ’ την  αριστερά προερχόμενος, δημοσιογράφος με όψιμο πτυχίο ΑΕΙ  και χωρίς ξένες  γλώσσες, ψύχραιμος, ψυχρός και ιδιαιτέρως…θρήσκος, έμπασε τον Εφραίμ στα άδυτα των υπουργείων. Συντονισμένοι και βιαστικοί στρώθηκαν στη…δουλειά. «Δεν ξέρεις τι γίνεται…είμαστε δεν είμαστε, αύριο θα’ ναι αργά. Τώρα ή ποτέ κι ας είναι καλά τα χέρια μας που ψήφισαν νόμο που δεν μας πάει φυλακή…». (Πού το ξέρουμε; Το(τα) υποθέτουμε. Όπως τόσα και τόσα για τόσους, οι οποίοι δεν αφήνουν ίχνη…).

ΤΟΤΕ  τον «προσκυνούσαν», σήμερα τον προσπερνούν  αδιάφοροι, αύριο  μπορεί να τον «κρεμάσουν». Συνάδελφοί του ομόφρονες  και ομοϊδεάτες που  «ηγάπησαν την  προδοσίαν» απορρίπτοντας τον προδότη. Κι ούτε ένας τους πήγε να ρίξει μια ματιά στις (3) βίλες και στο «πόθεν έσχες» του Θοδωρή. Όλα καλώς καμωμένα και τώρα τρέχουν. Με την

«Προανακριτική» να τους γνέφει σφηνώνοντας σε μυαλά την ιδέα της εκδίκησης. «Όταν ξανάρθουμε, η Εξεταστική μας θα είναι για το ΔΝΤ».

ΕΔΩ, να σταθούμε στο «πού το ξέρεις;», στις ενδείξεις  και αποδείξεις. Δεν  είναι εύκολο και  δυνατό να κρατάς πάντα  στα χέρια σου  στοιχεία. Πολλά τα κρίνεις εκ του  αποτελέσματος και  τον πολιτικό απ’  τον βίο, την πολιτεία και το ήθος του. Αν ρωτήσεις, για παράδειγμα, έναν τυχαίο έλληνα «ήταν αμερικανικής εμπνεύσεως η χούντα του ’67;» θα σου απαντήσει αβίαστα «ναι», χωρίς να μπορεί να το αποδείξει. Δεν κρατάει έγγραφα, δεν έχει πρόσβαση στη CIA, δεν άκουσε «φιλέλληνες» να συζητούν στον Λ. Οίκο.

ΔΕΝ ανησυχούν οι…αξιωματούχοι  βατοπεδινοί. Οι πιο  πολλοί δεν άφησαν ίχνη και οι λίγοι  ρίξαν απάνω τους την κάπα του νόμου  περί ΜΗ ευθύνης υπουργών. Γι αυτό στέκονται  μακριά, δεν αγωνιούν, ρίχνουν ένα υπόμνημα στην «Προανακριτική» και πάνε για ύπνο. Και, βέβαια, αλλιώς θα (μας) συμπεριφέρονταν, αν με την προανακριτική διαδικασία αχνοδιαγράφονταν μια προφυλάκιση. Για αστέρες και αστεράκια που διέγραψαν τροχιά χωρίς δικό τους φως. Αν και οι πολιτικοί δικάζονταν απ’ τον φυσικό τους δικαστή, που δεν είναι η βουλή. Απ’ τον ίδιο δικαστή με τον πολίτη και με τον ίδιο τρόπο. Θα’ ταν προσεκτικοί. Θα γλυτώναμε απ’ τους Εφραίμ, τις μίζες και τα χρηματιστήρια. Ωστόσο, κανένας των νομοθετών μας δεν προτίθεται να βγάλει τα μάτια με τα χέρια του