Ο άσωτος, ο συνεπής

Γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης
Πώς είναι οι νύχτες σου; Με ρώτησε ο Κώστας και αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε. Σε λίγο θα άρχιζαν τα σχόλια για την γενιά που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ για αυτόν παρά μόνον ως καρικατούρα, ως φόβος, ως διέξοδος στον σπόρο της αμφισβήτησης που και ο ίδιος πολλά χρόνια πριν είχε σπείρει.

Πώς είναι οι νύχτες σου λοιπόν; Ξαναρώτησε . Πάγωσα. Αυτήν την χροιά της φωνής στο τηλέφωνο την ήξερα καλά. Ωραίος πρόλογος. Τα επιχειρήματα τελείωσαν, σκέφτηκα ,αφορμή για να αναμετρηθούμε δεν υπάρχει, τώρα θα μιλάμε για τις επιλογές μας, για την ζωή που μας πολιορκεί
αλύπητα, για την άνευ ορών παράδοση και για την πίστη που ξεκινάει εκεί όπου σταματάει η τελευταία σκέψη. Ξέρω, σε λίγο θα μου ζητήσει να ξεσχίσω μέσα μου το καθώς πρέπει ρούχο της ιεράρχησης των αξιών, να μην εμφανισθούμε ως ο θεματοφύλακας του χαμένου παρελθόντος , να μην τολμήσω να διεκδικήσω το ακατόρθωτο να μην του πω για τον ανερχόμενο βούρκο της καθημερινότητας μου, το καλούπι που αναπαράγει την αθλιότητα, το φτηνό, τα ξαναγυαλισμένα κουρέλια…
«Οι νύχτες μου Κώστα είναι γεμάτες από δαίμονες. Γεμάτες από μάταιες απόπειρες εξόδου, από κρύα πανηγύρια, από μελαγχολικά απογεύματα, από άδειες πλατείες, και κυρίως από διευθυντές της νέας τάξης που παζαρεύουν την κόλαση… Φαντάσου, ακόμη και τα όνειρα μου, έχουν κυριευθεί. Η συμφωνία που είχαμε κάνει έχει παραβιασθεί, και μαζί της παραβιάσθηκε η σιωπηρή εγγύηση για αμοιβαία υποχώρηση τουλάχιστον τις νύχτες. Κάπως έτσι εξασφάλιζα τουλάχιστον την ψυχική σταθερότητα μου. Τώρα μου λες πως η σωφροσύνη έχει μεγαλύτερη αξία από την αδιαλλαξία και με παραδίδεις στο άηχο κενό. Τώρα οι συγκεντρώσεις στις πλατείες δεν έχουν τον προσανατολισμό που θέλεις και τις καταδικάζεις.».
Κώστα, γιατί με ρωτάς πάντα πως είναι οι νύχτες μου; Ξεχνάς τις μέρες μου; Τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος; Την οδύσσεια της φωτεινής μας άνοιξης; Την παραπαίουσα πολιτική μας τάξης; Την αδυναμία της να δει καθαρά; Την ανυπαρξία της στις δύσκολες στιγμές; Περίμενα τουλάχιστον ότι θα παλέψουν το σκοτάδι της ψυχής τους αυτήν την ώρα, ότι θα δουν με τα μάτια προς τα μέσα, θα λατρέψουν την σιωπή, και τουλάχιστον με αξιοπρέπεια θα καταλάβουν την ανικανότητα τους στην διαχείριση. Ξέρω πολύ καλά πως δεν έχουν δεχθεί την δική τους αρνητική πλευρά, την σκιά τους και αυτό κάνει πιο δύσκολη την θέση μας. Μεθυσμένο τσούρμο μας έχουν καταντήσει με στριμωγμένες όλες μας τις επιθυμίες στους πελώριους αδιέξοδους τοίχους της καλοπέρασης.
«Ξέρω για τις μέρες μας σου μιλάνε κάτι μεταχειρισμένες ψυχές, σου λένε για το ΧΡΕΟΣ μας, για τις αξίες που έχουμε χάσει, για το πανέμορφο αμπαλάζ που χρόνια είχαμε συσκευάσει την αθλιότητα μας. Σου λένε Κώστα μου, πως ενώ ζητάγαμε τον καθαρό ουρανό, ενώ νομίζαμε ότι μοιραζόμαστε την ελπίδα, στην ουσία χανόμαστε σε μικρές ατελείωτες ιδέες γεμάτες δανεικά, σερβιρισμένες μάλιστα με τέτοιο τρόπο που δεν καταλαβαίναμε τι κάναμε»
Οι ίδιοι άνθρωποι σου τηλεφωνούν από την Αθήνα και σου λένε για τις ατάκες των συσκέψεων, για την τόλμη που δεν έχουμε να απλώσουμε το χέρι και να ανάψουμε το φώς, και ότι ψάχνουμε απεγνωσμένα για σηματωρό. Ότι και να μας λένε δεν νοιάζονται για μας. Μην χάνεσαι. Ξαναδές που μας έφτασε η ανικανότητα τους. Καταλαβαίνω την έγνοια σου, τα νυχτερινά τηλεφωνήματα σου, την αγωνία σου, την αγάπη για αυτό που κάνεις, τον όρκο που τιμάς.
Σύρεσαι σε μια υπόγεια αρρώστια, από αυτούς που διάλεξαν να είναι προστάτες και δεσμοφύλακες μαζί. Βρισκόμαστε στο πιο τραγικό, οδυνηρό μονοπάτι της ζωής μας. Ας ξαναδούμε την επιλογή μας και ας αντιταχθούμε στην παθητική υποταγή που απλόχερα μας δανείζουν. Ας αφήσουμε την πίστη που μας ζητάνε και ας ξαναδούμε τα επιχειρήματα μας.
Άλλωστε μην ξεχνάμε μεταχειρισμένες ψυχές είναι αυτοί. Πολλά φιλιά στους λίγους συμφοιτητές που έχουμε μείνει και ας μην τους παραδώσουμε και τον ύπνο μας.
Υ.Γ. Ο Κώστας είναι υπαρκτό πρόσωπο, υψηλό στέλεχος της ΕΚΤ και συνομιλεί καθημερινά με τους ανθρώπους του IMF και της Κομισιόν. Παλιός συμφοιτητής και αυτός.