Δεν είναι αργία, είναι… ανεργία!

Της Θέκλας Παρασκευούδη – υπεύθυνης Μ.Μ.Ε. της Δημοκρατικής Συμμαχίας 
Μέσα σε βαρύ κοινωνικό αλλά και  πολιτικό κλίμα  οι εργαζόμενοι θα τιμήσουν  φέτος την θυσία των μαρτύρων της ένδοξης Πρωτομαγιάς του 1886. Περισσότερο από ποτέ φέτος η γιορτή της Πρωτομαγιάς, αν μπορούμε αυθαίρετα κυρίως λόγω συνήθειας να μιλήσουμε για γιορτή, δίνει την ευκαιρία, δημιουργεί την αφετηρία για   νέους αγώνες  των εργαζομένων. Αγώνες  που θα  έχουν στόχο να  δημιουργηθεί ένα διαφορετικό  οικονομικό κλίμα από αυτό που ζούμε σήμερα. Αγώνες  που θα  υποχρεώσουν την πολιτική ηγεσία της χώρας να πει τα πράγματα  με το όνομά τους.
Αγώνες  που θα  οδηγήσει όσους έχουν την ευθύνη  της χώρας στα χέρια τους σε γρήγορες αποφάσεις προς την κατεύθυνση  της  πραγματικής ανάπτυξης και κυρίως  προς την κατεύθυνση  της προστασίας των εργαζόμενων από κάθε είδους  παρασιτικούς μηχανισμούς που εδώ και χρόνια  έχουν ριζώσει μέσα  στο παραγωγικό ιστό  της χώρα.
Η  αναγκαιότητα  που υπάρχει  σήμερα στην πατρίδα μας  για  νέο ξεκίνημα   προϋποθέτει ένα  αξιόπιστο  συνδικαλιστικό κίνημα  που σήμερα  δυστυχώς  δείχνει αδύναμο,  χαμένο  εξαιτίας της στάσης τόσο της πολιτικής ηγεσίας   που το ήθελε απόλυτα συνδεδεμένο με  τις σκοπιμότητες  των  κομμάτων όσο των  φιλοδοξιών  και σχεδίων που  είχε  η πλειοψηφία  όσων  στο  πρόσφατο  παρελθόν  το  υπηρέτησαν.
Για  να   αποδώσουν  καρπούς   οι αγώνες  των  εργαζόμενων  τόσο  για  τους  ίδιους όσο   και  για την  πατρίδας μας  αλλά  κυρίως  για να μην πέσουμε  στο  γκρεμό  που  έχουμε  μπροστά μας  χρειαζόμαστε  ένα αξιόπιστο  και  υπεύθυνο  συνδικαλιστικό κίνημα  που  δεν  θα   υπηρετεί  μικροπολιτικά συμφέροντα  και  συντεχνίες  που  θα αποδεικνύει  καθημερινά  ότι  αγωνίζεται  για το σύνολο  των  εργαζόμενων  κυρίως   για όσους δεν μπορούν να  εκβιάζουν  την  κοινωνία για  όσους  έχουν μπει  και  θα μπουν στην συνέχεια  στον  μακρύ  και  μαύρο κατάλογο  των  ανέργων.  
Πρέπει  όλοι σήμερα να  καταλάβουμε  ότι  το πάλαι ποτέ αιματοβαμμένο σύνθημα της εργατικής πρωτομαγιάς «δεν είναι αργία, είναι απεργία», δε στέκει πλέον στην χώρα της στρατιάς των ανέργων. Γιατί για να απεργήσεις πρέπει πρώτα να εργάζεσαι κάπου. Και αυτό ακριβώς το θεμελιώδες δικαίωμα στην εργασία είναι που στερούνται σήμερα οι μύριοι Έλληνες και Ελληνίδες πληρώνοντας τις αμαρτίες των ολίγων. Στο δρόμο τούτο της ευθύνης και του καθήκοντος, είναι αδήριτη πλέον η ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου να γίνει πρωτοπόρο και έτοιμο για αγώνες και θυσίες,  συμβάλλοντας με τον πιο εποικοδομητικό και αποτελεσματικό τρόπο στα επιτεύγματα της ελληνικής κοινωνίας και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού μας.  

Δημοσιεύτηκε  στο κυριακάτικο φύλλο της  εφημερίδας Ελευθερία στις 01 Μαΐου 2011, Σελ.11