Μουσική παιδεία

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
 Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΤΕΚΛΥΣΑΝ  το στούντιο της ΝΕΤ  και κράταγαν παρτιτούρες. Έγχορδα (βιολιά, τσέλο…), κρουστά, με το σαντούρι να σκορπάει μουσική  παράδοση και με τη διακριτική παρουσία ενός μπουζουκιού. Χορωδία πολυάριθμων κοριτσιών με υπέροχες φωνές και με πιο υπέροχες εκείνες των αγοριών που απέδωσαν σαν φτασμένοι τραγουδιστές. Κι ήταν μαθήτριες και μαθητές! Με την ομοιόμορφη αμφίεση και την ευγένεια. Με τους καθηγητές και την πειθαρχία τους. Ένα σύνολο που μας κάνει περήφανους και μας εγγυάται πως δεν έσβησαν όλα, στη χώρα της μαγκιάς και του σκυλάδικου.

ΗΤΑΝ  η έκπληξη από  πλευράς μουσικής παιδείας στη μπουζουκοκρατούμενη  Ελλάδα και η «εξαίρεση», από πλευράς Σπ. Παπαδόπουλου («στην  υγειά μας»), τον οποίο και συγχαίρουμε για τη συγκεκριμένη επιλογή. Πριν πάμε στην «άλλη όψη» και στις

αρνητικότητες των σχολικών δεδομένων, να διατυπώσουμε τη γενική άποψη (μας) πως η «κουλτούρα» του καψουροτράγουδου και της αμερικανόφερτης ρυθμικής ζούγκλας μόνο με μουσική παιδεία στα σχολεία χτυπιέται.

ΜΕ  την κοινωνία αφημένη  στην τύχη της, δεν  θα παρέμενε η εκπαίδευση με νόμους και κανόνες. Καταργήσαμε παραδοσιακά  πρότυπα, για να φυτρώσουν  στη θέση τους ξένα και απομιμήσεις. Κι αν η πειθαρχία  είναι προϋπόθεση για ομαδική ζωή  και λειτουργία, την  πετάξαμε (και) απ’ τις σχολικές αίθουσες, για να μπάσουμε (απ’ το παράθυρο) την κοινωνική ασυνταξία. Για να διαρκεί η σχολική χρονιά όσο οι καταληψίες ορίζουν. Με τους κανονισμούς να κοσμούν τις σχολικές βιβλιοθήκες και να ακυρώνονται στις τυπικές και αναποτελεσματικές συνεδριάσεις εκπαιδευτικών.

ΑΣ  πάμε στο θέμα της (χαμένης) εικόνας των πειθαρχημένων  μαθητών και μαθητριών. Ενοχλούσε η σχολική  ποδιά και το «ατημέλητο» (και  αθώο) πρόσωπο της  μαθήτριας και  το βουτήξαμε στο  ρουζ, της κρεμάσαμε  σκουλαρικάρες και  του μαθητή σκουλαρικάκι. Εμείς ευθυνόμαστε. Οι μεγάλοι και οι νομοθέτες. Για να’ ναι όλα μια συνέχεια της ευρωπαϊκής αγοράς (κι εκείνη της αμερικάνικης), που «προτιμάει» το ρουζ απ’ το λεξικό και το μοντελάκι απ’ τη φτηνή και απέριττη σχολική ποδιά. Για περισσότερα κέρδη τους που φαίνονται και για μεγαλύτερη ζημιά μας που δεν φαίνεται.

ΩΣΤΟΣΟ, η Ευρώπη των… κουτόφραγκων δεν «αφέθηκε», αντιστέκεται και επιμένει. Στο  βαθμό που της  το επιτρέπει το παγκόσμιο  «τσουνάμι» της υποκουλτούρας  με φανταχτερά χρώματα  και εντυπωσιακούς ήχους, «αμερικανικής κατασκευής και προελεύσεως». Να τους μιμηθούμε στα καλά (και εναπομείναντα).