Η δύση της Δύσης…

“ Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τη μοίρα μιας χώρας, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της διχοτόμησης για χάρη της ενέργειας (φυσικό αέριο) και για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι αυτό έγινε με τις γνωστές ακροδεξιές δυνάμεις να συνεργάζονται με τις αντίστοιχες εκείνες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού ”

Τις αντοχές του …σκοινιού δοκιμάζουν οι δυνάμεις της Δύσης στην περίπτωση της Ουκρανίας, αλλά από ότι φαίνεται η Ρωσία δεν δείχνει διατεθειμένη να κάνει πίσω, με την κατάσταση να θυμίζει εποχή «Ψυχρού Πολέμου». Η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο όπου συγκρούονται ξένα ως προς εκείνη συμφέροντα με τη Δύση να προτίθεται να στηρίξει ακόμα και ακροδεξιές – νεοναζιστικές ουκρανικές δυνάμεις, προκειμένου να καταφέρει να θέσει την Ουκρανία στη δική της σφαίρα επιρροής. Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη Γερμανία στη θέση του οδηγού, αλλά και τις ΗΠΑ να μην επιθυμούν στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας σε ουκρανικό έδαφος και ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Κριμαίας όπου η πλειονότητα των κατοίκων είναι ρωσόφωνη.

Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τη μοίρα μιας χώρας, η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα της διχοτόμησης για χάρη της ενέργειας (φυσικό αέριο) και για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι αυτό έγινε με τις γνωστές ακροδεξιές δυνάμεις να συνεργάζονται με τις αντίστοιχες εκείνες δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό που φαντάζει ιδιαίτερα εξωφρενικό είναι ότι οι ακροδεξιές – νεοφιλελεύθερες δυνάμεις μιλούν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – ελευθεριών, αλλά και της ίδιας της Δημοκρατίας. Αυτό που γίνεται εύκολα αντιληπτό είναι ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να μπαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια και ο έλεγχος έχει αρχίσει να χάνεται. Η υπόθεση της Ουκρανίας φαίνεται να είναι η αρχή μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει αν δεν επικρατήσει η κοινή λογική.

Η Ρωσία, από τη δική της πλευρά, έχει αποδείξει αρκετές φορές ότι είναι ένας από τους πλέον δυνατούς και έμπειρους παίκτες και δε μοιάζει να φοβάται μπροστά στις απειλές της Δύσης για απομόνωσή της από τις 8 ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου. Αυτό φαίνεται να έγινε αντιληπτό μέχρι και από τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ Βέλτερ Στάινμαγερ, ο οποίος σε χθεσινές του δηλώσεις υποστήριξε ότι η Γερμανία δεν επιθυμεί την αποχώρηση της Ρωσίας από τη Σύνοδο της G8, καθώς από τη μια πλευρά είναι μια σταθερή οικονομική δύναμη, την οποία κανείς σοβαρός παίκτης δεν μπορεί να μη λαμβάνει υπόψη, ενώ από την άλλη, όπως υποστήριξε και ο Στάινμαγερ, η Σύνοδος της G8 είναι ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση.

Αναμφίβολα, αυτό που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα μετά την οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2007, η οποία μεταδόθηκε άμεσα στη Γηραιά ήπειρο, είναι ότι το λεγόμενο καπιταλιστικό σύστημα έχει μετατραπεί σε έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος παίζει το «πάρτα όλα» με τον κίνδυνο να βρίσκεται μπροστά στα μάτια όλων και να ονομάζεται παγκόσμια σύγκρουση χρέους με απρόβλεπτες συνέπειες. Η Ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται και να έχει έντονο …άρωμα από το μακρινό 1929 όπου η παγκόσμια οικονομική κρίση κατέληξε να οδηγήσει στην άνοδο ενός ακροδεξιού παρανοϊκού, δηλαδή του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία και έναν Β’ΠΠ να ολοκληρώνει την παγκόσμια καταστροφή με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς.

Το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι η σημερινή Δύση φαίνεται να μην έχει πάρει τα μαθήματά της από την Ιστορία και …παίζει εκ νέου ως μια νεοφιλελεύθερη ένωση με τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, θεωρώντας ότι μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε παρανοϊκά – περιθωριακά άτομα – ομάδες. Με λίγα λόγια, η Δύση φαίνεται να ξεχνά τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, δηλαδή τη στέρεη βάση του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού για χάρη της εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Η Δύση μοιάζει να δύει και μαζί της βυθίζεται στην ανασφάλεια και στο φόβο η διεθνής κοινότητα με τα χειρότερα να μοιάζουν πλέον αναπόφευκτα.

Από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς κανέναν ενδοιασμό στήριξε την …μεταβατική ουκρανική κυβέρνηση, η οποία δεν έχει προκύψει μέσα από τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών, και απαρτίζεται από ακροδεξιές – φιλοναζιστικές δυνάμεις, είναι μια σαφής και ξεκάθαρη ένδειξη ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση. Το που θα οδηγηθούν τα πράγματα μένει να φανεί από τη διάθεση ή μη των στρατηγικών παικτών να κινηθούν με ψύχραιμες και σωστές επιλογές στο πεδίο της παγκόσμιας σκακιέρας…

Κώστας Καπνίσης