Παραδεχτείτε και καμιάν αλήθεια, ρε παλληκάρια…

Του Θανάση Νικολαΐδη (Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια)

ΔΕΝ είμαστε…Γεωργιαδιακοί-δεν υπάρχουν περιθώρια-με ιδεολογικές δεσμεύσεις απ’ το παρελθόν. Ωστόσο, κομματικά είμαστε (απ)ελεύθεροι. Με την συνειδησιακή μας ηρεμία, μπροστά στην Ελλάδα που υποφέρει. Και τι (της) κάναμε ένας-ένας; Κάτι…ψιλά. Κι όλοι μαζί; Την τραυματίσαμε θανάσιμα(;).

ΚΑΙ το’ χαμε…καημό ν’ ακούσουμε καμιάν αλήθεια. Πέρα και πάνω από συμφέρον ατομικό, συντεχνιακό, ομαδικό. Από λαλίστατους για τα ανώδυνα και τρομαγμένους μη τους ξεφύγει ασύμφορη κουβέντα.

ΞΕΝΥΧΤΗΣΑΜΕ στον «Ενικό» που ήταν πληθυντικός, με τους επιτιθέμενους να πέφτουν μανιασμένοι. Κύματα που θελαν’ βράχο για να σκάσουν, πριν απλωθούν σε συνειδήσεις τηλεθεατών. Έχει τα όριά της η υποκρισία και οι «αλλήθωροι» κοίταζαν πλαγίως την αλήθεια. Με την κα Τσαπανίδου οικονομημένη απ’ την πασοκική απλοχεριά της ΝΕΤ να διερωτάται γιατί τα νοσοκομεία μας δεν έχουν τα χρειώδη.  

ΔΕΝ μένουμε στη λεπτομέρεια-πάμε στο γενικό. Στο κλίμα της βραδιάς και τη νοοτροπία των επιτιθέμενων. Αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την αλήθεια και ρίχνουν βόλια στον απέναντι. Κι εμείς, ως τηλεθεατές; Δεν εισπράξαμε ούτε μια στάλα ομολογημένης αλήθειας (που καίει και ζεματάει).

ΚΑΙ μόνο ΕΝΑΣ είπε αλήθειες δείχνοντας τους φταίχτες, κρυμμένους στα πολυβολεία της σιγουριάς. Στο κύκλωμά τους ο άνθρωπος, τους έζησε και «μίλησε». Η παρέα τον αγνόησε. Ωστόσο, έπεσαν οι πινελιές του, μουντζουρώνοντας το λευκό(;) των άλλων. Μίλησε για το πάρτι στον χώρο του(ς). Και τρύπησαν τ’ αυτιά μας οι φάλτσοι ήχοι (του πάρτι). Το γλέντησαν, το ξαναγλέντησαν και τελειωμό δεν είχε.  Φαρμακέμποροι και εταιρείες, γιατροί και φαρμακοποιοί κι ας μην είχαν…απαρτία στην κομπίνα. Κάποιοι διέθεταν τσέπες φαρδιές, κρατώντας και το εργαλείο που χαλάει μαγνητικές νοσοκομείων.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ του ό Άδωνης σταυροκοπήθηκε! Για την αλήθεια, ανέλπιστη και γνήσια, από έναν του σιναφιού. Οι άλλοι καμώθηκαν πως δεν τον άκουσαν και επέμεναν στο πιστολίδι. Με τις σφαίρες σαν το χαλάζι και τον Υπουργό να κόβει κεφάλια, καυτηριάζοντάς τα μη ξαναβγούν.

ΜΕΧΡΙ που έσκασε μύτη ο…πολύς και «πολυτάλαντος» κ. Πατούλης, κρατώντας τα 2-3 καρπούζια του στη μασχάλη (γιατρός, δήμαρχος, συνδικαλιστής). Θρασύς, αργόστροφος και ισορροπιστής, που σε αποκλείει να’ χεις άποψη (επί παντός του επιστητού), αν δεν είσαι γιατρός. Δεν έστερξε (και αυτός) στην καθολική ευθύνη για το χάλι μας, δεν ξεστόμισε καμιάν αλήθεια για την αιτία του κακού και μόνο τον «κακό του δαίμονα» αποπειράθηκε, προσωπικά, να βλάψει.