Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΛΛΑ, ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΑΒΑΝΕΛΟ...

Φελνίνος 

Ακούω και διαβάζω τα διάφορα που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε λίγο ούτε πολύ δίδεται η εντύπωση πως επικρατεί αναβρασμός. Η προεδρική πλειοψηφία διασπάστηκε, λέει, σε αριστερή-Αριστερή Ενότητα με τον Τσακαλώτο και τον Καρίτζη και σε δεξιά-Αριστερή Ενότητα με τον Μηλιό και τον Παππά. Διάσπαση, επίσης λένε, υπήρξε και στους πασοκογενείς, τη Σοσιαλιστική Τάση της Κουμουνδούρου. Από τη μια μεριά είναι ο Μητρόπουλος και ο Τεμπονέρας κι από την άλλη ο Κουρουμπλής και ο Κοτσακάς. Κείμενο θέσεων κατέθεσε και ο Ρινάλντι μαζί με όσους απέμειναν από την ΚΟΕ, ενώ ο Λαφαζάνης, που προτιμά να κυβερνήσει με την Λιάνα Κανέλλη και όχι με τη Λούκα Κατσέλη, κρατά αιδήμονα σιωπή κι ότι έχει να πει θα το πει στα όργανα του κόμματος για να μην διαστρεβλωθούν, ως είθισται, οι απόψεις του.

Σας λένε τίποτε όλα αυτά και αυτοί; Εμένα πάντως όχι και νομίζω σε όλους τους Έλληνες, εξαιρουμένου βέβαια του κομματικού μικρόκοσμου. Α, υπάρχουν και οι παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων, οι συντάκτες των οποίων σε ρόλο Πουαρό και Μις Μαρπλ ψάχνουν να βρουν τους ...δολοφόνους ακόμη κι αν δεν υπάρχει έγκλημα. Όπως υπάρχει και η Άννα Μισέλ της Ν.Δ. που μαζί με τον Καρύδη του ΠΑΣΟΚ ψάχνουν σαν τρυποκάρυδοι να βρουν κάποια φάλτσα δήλωση ή κανένα ξεχασμένο κείμενο βουλευτή ή στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ για να αποφανθούν, για πολλοστή φορά, πόσο επικίνδυνοι είναι αυτοί οι αριστεροί αν αναλάβουν τη διακυβέρνηση.

Θαρρείς και η διακυβέρνηση θα κριθεί από το αν τσακώθηκε ο Βούτσης με τον Στρατούλη για τα αίτια αποτυχίας του υπαρκτού σοσιαλισμού και όχι από το αν ο Μελισσανίδης θα συνεχίσει και επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ να ασκεί, και τι είδους, επιχειρηματική δράση. Θαρρείς και η διακυβέρνηση θα κριθεί από το αν ο Βίτσας τσακώθηκε με τον Νταβανέλο για τον Καρυπίδη και τον Χατζησωκράτη και όχι από τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που πρέπει να οικοδομηθούν ώστε να κερδηθούν οι εκλογές και να υπάρξει ικανοποιητική και αποτελεσματική διακυβέρνηση. Θαρρείς και η διακυβέρνηση θα κριθεί από το γεγονός ότι ο Τσίπρας πήγε και μίλησε στο Τέξας ή με τον Ντράγκι και όχι από το σχέδιο που έχει για να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και το ευρώ.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλές ακόμη διαζεύξεις, αλλά αυτό που ήθελα να γράψω σήμερα δεν είναι για το πως μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει -ίσως το επιχειρήσω άλλη φορά- αλλά για το πόσο μικρή αξία έχουν τα πολλά καθημερινά επεισόδια που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σ' όλα τα κόμματα που διεκδικούν ή ασκούν την εξουσία. Τα περισσότερα συνιστούν τρικυμία σε φλυτζάνι του καφέ. Ακόμη και οι μεγάλες συγκρούσεις θα καταγραφούν στις υποσημειώσεις της (κομματικής κατά βάσιν) ιστορίας αν δεν έχουν ως αποτέλεσμα την προώθηση του βασικού στρατηγικού στόχου που είναι η κατάκτηση της εξουσίας.

Καλή η ιδεολογική καθαρότητα και τα σοσιαλιστικά προαπαιτούμενα, αλλά το γκουβέρνο έχει μουτζούρες, πολλές μουτζούρες. Ή αποφασίζεις πως θα βάλεις το χέρι σου και στη μελάνη ακόμη και στα σκατά ή καλύτερα να πας στη θάλασσα για να ψαρέψεις μελανούρια και στο βουνό για να μαζέψεις κόκκινες παπαρούνες. Ή θα αποφασίσεις πως θα χρειαστεί να κάνεις και συμβιβασμούς και να εξευρίσκεις κάθε φορά τις απαραίτητες ισορροπίες για να προασπίσεις το δημόσιο συμφέρον και να ικανοποιήσεις τις λαϊκές ανάγκες ή καλύτερα να τριγυρνάς στις λαϊκές αγορές μοιράζοντας προκηρύξεις με τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα και τα στάδια που περιλαμβάνει το σοσιαλιστικό προτσές.

Ελπίζω πως αυτή την αλφαβήτα της πολιτικής ο Αλέξης Τσίπρας την έχει αποστηθίσει και δεν θα σπαταλά χρόνο και δυνάμεις για τα επουσιώδη. Φυσικά θα πρέπει να πείθει τους συντρόφους του για τις νέες πολιτικές που υιοθετεί -εξάλλου γι' αυτό είναι οι κομματικές διαδικασίες. Θα πρέπει όμως ταυτόχρονα και να τους εκπαιδεύει στα νέα καθήκοντα που, ενδεχομένως και σε προβλεπτό χρόνο, μπορεί να χρειαστεί να αναλάβουν εφόσον γίνουν εκλογές και τις κερδίσουν. Και αυτά τα καθήκοντα χρειάζονται σοβαρό, υπεύθυνο και τεκμηριωμένο λόγο και όχι γενικόλογες μπαρούφες ή ιδεοληπτικές φανφάρες.

Η διεκδίκηση της διακυβέρνησης και κυρίως η άσκησή της δεν σχετίζεται με την ικανοποίηση ατομικών ονειρώξεων ούτε αφορά προσωπικές διευθετήσεις. Γίνεται με βάση εθνικές προτεραιότητες, κοινωνικές ανάγκες, οικονομικά επιτεύγματα και θεσμικά ολοκληρώματα. Ο Τσίπρας δεν θα κριθεί από το αν εξέλεξε δύο περιφερειάρχες και έξι ευρωβουλευτές ούτε από το αν θα επανεκλεγεί βουλευτής ο Βαρεμένος. Θα κριθεί από το αν θα καταφέρει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και ο ίδιος πρωθυπουργός. Από αυτή την άποψη είναι διαφορετικά τα κριτήρια με τα οποία πρέπει να πολιτεύεται ένας αρχηγός κόμματος και η ηγετική του ομάδα και άλλα τα κριτήρια με τα οποία επιθυμεί να μετέχει στο πολιτικό και κομματικό γίγνεσθαι ο Τσιτσιμπίρας, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει στέλεχος με αυτό το όνομα.

Ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, η Δούρου, ο Παπαδημούλης, ο Παππάς και οι άλλοι 10-20 ή περισσότεροι που αποτελούν την γραμμή πυρός του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να λειτουργήσουν σαν παγοθραυστικό. Η αναφορά και το μέλημά τους θα πρέπει να είναι η κοινωνία και όχι αν θα τους κατηγορήσει η οργάνωση Σεπολίων για δεξιά παρέκκλιση. Οι διαφωνίες είναι καλές, θεμιτές και ωφέλιμες. Το ίδιο και οι δημιουργικές συγκρούσεις. Όμως ο Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν πρέπει να ξεχνούν πως αν γίνουν κυβέρνηση δεν θα κυβερνήσουν συζητώντας και σχεδιάζοντας με τους απλούς ανθρώπους. Στην ψήφο αυτών θα στηριχθούν και τα συμφέροντα αυτών θα πρέπει, πρωτίστως, να προαγάγουν.

Θα κυβερνήσουν συζητώντας, διαφωνώντας ακόμη και συγκρουόμενοι με την Μέρκελ και τον Γιούνκερ, με την Λαγκάρντ και τον Ντράγκι, με τον Σάλλα και τον Λάτση, με τον Βαρδινογιάννη και τον Μπόμπολα, με τους εφοπλιστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με τους φαρμακάδες και τους μεγαλοξενοδόχους, με τους ιδιοκτήτες της COSCO και τους μεγαλομετόχους του ΟΤΕ, με αυτούς που, σε μεγάλο βαθμό, διαμορφώνουν, το ΑΕΠ της χώρας, με αυτούς που κινούν τα νήματα της ιδιωτικής οικονομίας και έχουν στη δούλεψή τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Προσοχή, δεν εννοώ οσμώσεις και ύποπτες συναλλαγές με την λεγόμενη διαπλοκή συμφερόντων. Εννοώ ότι η αναζήτηση και η εξεύρεση του πλαισίου διαλόγου, οι νέες ισορροπίες και οι κανόνες που θα ρυθμίζουν τις σχέσεις ακόμη και τις συγκρούσεις με τους προαναφερόμενους είναι περισσότερον σημαντικά πράγματα από το αν η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ θα συμφωνήσει ή θα διαφωνήσει ως προς την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωπαϊκών και αυτοδιοικητικών εκλογών.

Το στοίχημα για τον Τσίπρα και τους συν αυτώ δεν είναι να διαφωνήσουν για το τι έφταιξε και δεν ξεπέρασαν το 27% στις ευρωεκλογές ή δεν εξέλεξαν περισσότερους περιφερειάρχες και δημάρχους, αλλά να συμφωνήσουν πως θα ωριμάσουν προγραμματικά, χωρίς να αφυδατωθεί ο ριζοσπαστισμός τους, ώστε να παρουσιαστούν έτοιμοι να κυβερνήσουν εφόσον τους εδίδετο από το λαό αυτή η εντολή. Στις θέσεις και στο πρόγραμμα υστερούν, όχι στα στελέχη.

Από τη στιγμή που στη κυβέρνηση είναι ο Ντινόπουλος, ο Γιακουμάτος, ο Καρασμάνης, ο Γρηγοράκος, ο Κωνσταντινόπουλος, ο Κικίλιας, η Βούλτεψη, ο Κουκουλόπουλος και άλλα καλά και άξια παιδιά δεν νομίζω πως μπορούν να υπάρξουν ενστάσεις για τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Λαφαζάνη, τον Αποστόλου, τον Δρίτσα, τον Παπαδημούλη, την Κωνσταντοπούλου, την Αναγνωστοπούλου, τον Κοντονή, τον Μητρόπουλο, τη Διώτη και άλλους. Αυτό το πρόβλημα τους το έλυσαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος με τη σύνθεση της νέας κυβερνήσεως. Το άλλο πρέπει να το λύσουν μόνοι τους. Και επείγει...

matrix24.gr